Wioletta_Buller

Dzięki. Przez błędy do celu. Może i nie powinnam w tym dziale publikować wierszy, ale warto choćby dla takiego komentarza jak powyższy. Gdy postanawiamy rozpocząć jakąś wędrówkę, zaczynamy pełni optymizmu i wiary we własne możliwości, niepewni tego, co przed nami, pełni nadziei, że może spełnią się marzenia. Po drodze jednak wszystko naokoło próbuje nas z tej drogi zawrócić, daje do zrozumienia, że nie warto, bo i tak nigdy nie będziemy na tyle dobrzy w tym, co chcemy osiągnąć, pokazuje, jak mało wiemy. Są to najczęściej ludzie, czasem zdarzenia albo ciągi zdarzeń. Jednak prawda, choć ukryta, jest zupełnie inna. Droga, którą obieramy zawsze jest właściwa, zawsze ma sens, jeśli tylko jej początek bierze się z wewnętrznej potrzeby odzwierciedlenia siebie. Pociąga, a nawet zmusza do tego artyzm osobowości, talent, powołanie, a może uwarunkowanie genetyczne. Ale zawsze pociąga, jakiekolwiek by przyjęło określenie. To innym ludziom zawdzięczamy to, kim jesteśmy. Od nas zależy, czy to wykorzystamy. Nawet, jeśli zawrócimy, to i tak bogatsi o doświadczenie, o kolejny schodek w niekończącej się wieży Babel... Nie wiem czy tak wypada, ale plusik za tą odpowiedz :) To się nazywa wiersz prozą! Pozdrawiam! Więc życie jest jak wiersz a może to wiersz jest jak życie? :) pozdrawiam i dzięki za plusik, choć być może nie wypada ;P

Dzięki. Przez błędy do celu. Może i nie powinnam w tym dziale publikować wierszy, ale warto choćby dla takiego komentarza jak powyższy. Gdy postanawiamy rozpocząć jakąś wędrówkę, zaczynamy pełni optymizmu i wiary we własne możliwości, niepewni tego, co przed nami, pełni nadziei, że może spełnią się marzenia. Po drodze jednak wszystko naokoło próbuje nas z tej drogi zawrócić, daje do zrozumienia, że nie warto, bo i tak nigdy nie będziemy na tyle dobrzy w tym, co chcemy osiągnąć, pokazuje, jak mało wiemy. Są to najczęściej ludzie, czasem zdarzenia albo ciągi zdarzeń. Jednak prawda, choć ukryta, jest zupełnie inna. Droga, którą obieramy zawsze jest właściwa, zawsze ma sens, jeśli tylko jej początek bierze się z wewnętrznej potrzeby odzwierciedlenia siebie. Pociąga, a nawet zmusza do tego artyzm osobowości, talent, powołanie, a może uwarunkowanie genetyczne. Ale zawsze pociąga, jakiekolwiek by przyjęło określenie. To innym ludziom zawdzięczamy to, kim jesteśmy. Od nas zależy, czy to wykorzystamy. Nawet, jeśli zawrócimy, to i tak bogatsi o doświadczenie, o kolejny schodek w niekończącej się wieży Babel...

Celowo użyłam tych zwrotów, ale usuwam "sobą" z "bycie sobą a papierze", bo tego akurat rzeczywiście za dużo. Czy egocentryzm - może niekoniecznie, zależy czym kieruje się czytający... A może wystarczy inny tytuł wiersza, chyba wiem nawet jaki. Dzięki pozdrawiam

dławi nie tylko krzyk z pustej puszki po piwie wciąż normalka obecności - odchodzę nieco za blisko znów tylko pozostałam sobą zdążyłam przed zachwytem

Droga Pchełko, a co innego można robić, niecierpliwie czekając na kogoś lub na coś, gdy czas się dłuży? Można myśleć nieco za dużo lub nieco o niczym, można wymyślać historie, można gdybać, a potem nazwać to wierszem. Więc jednak o czymś jest. Zastanawia mnie jedna rzecz - wielu tu pisze o niczym, a mimo to widzę pozytywne komentarze. Dla mnie - to jest wiersz i nie chodzi o to, że bronię się przed krytyką, ale jeśli już, to poproszę o bardziej konstruktywną ocenę.

A gdzie? Może jakieś wytłumaczenie głosu?

nie będę szukać czerwieni w lakierach i pomadkach a w samym kolorze czerwonym utopię czerwień półmetek filiżanki nie będzie się spieszył by go wychylić wystarczy że nie będzie się kończył sięgnę po niego w każdej chwili kpiąc z prostych rurek w lodowym torcie tykanie sekundy będzie moje i zrobię z nim cokolwiek nawet zgwałcę nie będzie mnie gdy będę chciała zniknę w sam raz z wygraną w totka ucieknę przez żywopłoty lub płoty z kolcem stukając tipsami po zgarbionym grzbiecie stołu wymyślę historie które nie wiem jak zacznę i skończę

A czy to w ogóle możliwe??? To metafora kolego opiekaczu, ma podkreślić, jak bardzo się ktoś wypindrował... hmm nie wtrącając się w polemikę nad perfumą :) zakładam, że koleżanka opiekacz może być urażona robieniem z niej faceta :) tym bardziej, że wystarczyłoby spojrzeć na sygnaturkę... Kontekst skierowałam na TOSTER, a to że jest kobietą to już nie moja wina. Dla mnie toster, to toster. ;p

A czy to w ogóle możliwe??? To metafora kolego opiekaczu, ma podkreślić, jak bardzo się ktoś wypindrował...

Witam dyskutujących. To dziwne, ale nie sądziłam, ze do tego dojdzie ;). Biorąc pod uwagę reakcje czytelników, zastanawiam się nad zmianą tytułu wiersza - może wtedy byłby bardziej na "tak". Napisałam ten wiersz pod wpływem irytacji, która mnie ogarnęła, gdy zaczęłam czytać komentarze pewnej osoby na naszej klasie. Jest to kobieta, która najwidoczniej lubi być chwalona pod względem urody (i nie tylko ona). Ilość komentarzy pod jej "wyszykowanymi" zdjęciami "zbija mnie z tropu" i zastanawiam sie wtedy, jak to możliwe, że ludzie tak bardzo skupiają się na materializmie i powierzchowności: byle się pokazać. Temat wiersza jest nie tyle o naszej klasie, co o jednej z jej cech charakterystycznych. Niestety bywa tak nie tylko w tym portalu, ale i w codziennym życiu. Poza tym nie uważam, że wiersz jest niechlujny (padło tu i takie określenie). Na pewno jest napisany z lekkim komizmem. Rozumiem jednak, że nie każdy rozumie ten rodzaj humoru, który ja mam w sobie ;). Oczywiście - każdy ma prawo oceniać - ale zakładam - oceniać, a nie prowadzić nie mające sensu konwersacje. Pozdrawiam

Wszyscy piszą – „pięknie!”, „wręcz niesamowicie!” – zachwyt goni zachwyt, jak wielkie… odkrycie. Ktoś się pokazuje, z tej czy z tamtej strony, byle coś nowego: profil upiększony… Tutaj doda słówko, tam przygładzi cieniem, wszelkie mankamenty pójdą w zapomnienie. Fotka może nieco miną wykrzywiona? Zmarszczka gdzieś w kąciku? Wszak niedostrzeżona! Było lat dwadzieścia, teraz ze czterdzieści – większość w tejże ramie nie chce się pomieścić. Zawsze pozostanie któraś osiemnastka, z kolejną porą młodsza? (A skąd! Coraz starsza!) I tak nam się rozwija internetowa klasa: tu korzystna bluzka, czuć nawet Douglasa… Oczka podkreślone, uśmiech niecodzienny, od dwudziestu lat – obraz wciąż niezmienny. Wszyscy wszystkim chcemy dobrze się pokazać, pochwalić, nacudować, nieco przeobrażać. Lecz jedno pytanie spokoju mi nie daje: Gdzie jesteśmy sobą w tym wirtualnym szale?

Może o to mi chodziło? Czy wątpliwość nie jest jak rozsypanka? Pozdrawiam

zaczynam od białej strony pożółkłej lękiem intuicja podpowiada że obraz się rozmyje powoli składam niedorzeczność w sens zabrakło imienia miejsca na skrawku papieru niedorzeczność siedzi w literówkach zawsze się wydaje próżnuje tkwi w środku obręczy i na tak jest ale czy na życie wciąż powoli podpowiada sączy się silnie blada jest marnieje odległością liter

To, co napisałam, nie ma nic wspólnego z wrednością. A tym bardziej nie wspominałam o chamstwie. ???

Podmiot liryczny nie czuje się niszczony. Wszystko to przez wzgląd na obserwacje. Ps. Mam nadzieję, że podłoga była wyposażona w miękką powłokę, np. dywan (ewentualnie grubą warstwę kurzu). Oczywiście dziękuję za komentarz. Pozdrawiam.

I tu: reakcja prawidłowa. Najważniejsze, żeby każdy był sobą. Dla "Pchełki" specjalne pozdrowienia. ;)

Śpiewanie to bardzo odstresowujące zajęcie, polecam.

Czytelnicy nie są wredni. Ja tak napisałam, doprawdy? Osądzając kogoś, o sobie mówisz?

przecież tak znacie się na poezji więc czemu mówicie myślicie że coś nie jest wierszem a coś gradobiciem? może jedną mamy prawdę więc czemu ich tyle czyżby inny motyl już nie był motylem? czy czuć żyć nie znaczy i ktoś nie może mieć racji czy nie jest człowiekiem człowiek innej nacji? wciąż określenia puste słów zabiegi nad odmiennością własnego kolegi

Ta głupia. Niechby łatwa. Ale zawsze pod górkę, bez buta, z mozołem. W zdrowiu i chorobie, z ucieczką na ustach. Pewna na pewno jak niepewność jutra. Na całe życie, nie zawsze do końca. Ta bez Boga ziemska i ta niedzielna. Ta moja i Twoja, i nasza, ta nieco zmienna. Miłość głupia. A przecież wzajemna.

Irytacja...? Trzeba mierzyć wysoko, a nie nisko, heheh. Ale z tym się zgodzę, że powinnam być w PP. Ale czy tam się nasłucham tylu "nie"? Trzeba wiedzieć co jest źle, żeby w końcu przeskoczyć o następny poziom ;P. Pozdrawiam.

jesteś mój nie wiedziałam ręce masz pełne kochania może miłości balustrada wspomnień przechyl się zobaczysz jak śnisz a dotknij tylko ustami potoczy się czerwonokrwista pełnia

Rozhuśtane owo Dziadek do orzechów siwobrody Pusta księga przysłów Od których bolą głowy Tak wcześnie i za późno A weź poczekaj jeszcze Pod szyją tylko szale Dławiące sztuczną wełną Będzie jak zechcesz Tylko czemu, powiedz Nie umiesz oczu podnieść Znad kartki kolorowej Na ten cień co za tobą drepcze Jak model na wybiegu

Cóż, widocznie to, co skłania mnie do wrażliwości, na innych nie działa, ale czy poezja nie na tym także polega, żeby wyrażać siebie, choćby i czasem nieudolnie? Skoro mnie mało kto rozumie, to jak zrozumieć to, co tu wypisuję? Hehhehehh :). Serdeczne dzięki :). Pozdrawiam przedświątecznie.

Pełne pejzaży kresek na dłoniach Krzyży z mnóstwem zbawionych dotyków Szaleńczo zakochaną furmanką w rozwiane warkoczyki Komórką wzroku znaczone o świcie Jak pierwsze niezamierzone skroplenie warg Bliskość słona jak mojżeszowe morze Było niebo Epizodem