Messalin_Nagietka

Natalio - napiszę krótko - jak wspomniałem chciałem użyć języka, którym posługiwał się A.B. stąd ten klimat (dla ciekawostki A.B. stary kumpel Sted'a - obaj już po tamtej stronie) dziękuję za wejrzenie MN

jednak "szrafą" - gdzieś to przy okazji któregoś ze swoich wierszy tłumaczyłem - dziękuję za komentarz - a jeśli miałbym się bronić z załamań to tylko tym, iż gdyby czytało się na tzw-nym - tralalal to ktoś by w końcu usnął - ale ok - prosiłbym aby wskazała - gdzie występują te załamania - spróbuję je poprawić MN ps. szrafy - linie, kreski - imitujące przestrzeń i zaokrąglenia "do sedna się dobić w tworzeniu w euforii" - podwójne W zachiało mi coś:) "wszak z weny, z uniesień i bóg wie co jeszcze zstępują po strofach, z wysoka dość – wieszcze" - w pierwszej linijce zabrakło mi sylaby na oddech, ale to może tylko rym pozdrawiam ups! "wskazała" - przepraszam - nie dźentelmeńsko napisałem - niech Pani czyta "wskazałaby Pani" - cóż - pomyślę nad tym podwójnym "w.. w .." i rzeczywiście zauważyłem - zmienić należałoby "dość" - dziękuję pięknie MN

przepraszam, hihihi, bo mi się przypomniało - ...szedł Grześ przez wieś... - z całym szacunkiem - cóż cegły ... może lego - lżejsze o wiele - ale prosiłbym z całego szacunku na konkrety MN

jednak "szrafą" - gdzieś to przy okazji któregoś ze swoich wierszy tłumaczyłem - dziękuję za komentarz - a jeśli miałbym się bronić z załamań to tylko tym, iż gdyby czytało się na tzw-nym - tralalal to ktoś by w końcu usnął - ale ok - prosiłbym aby wskazała - gdzie występują te załamania - spróbuję je poprawić MN ps. szrafy - linie, kreski - imitujące przestrzeń i zaokrąglenia

nie wiem czy to poezja - ale treść pajonująca - wyglada na opowiadanie MN

jeśli dobrze rozumiem to rzeczywiście balansowanie z kawą w przedziale pociągu jest niesamowitą akrobacją - szczególnie nad ranem - często miewałem takie zdarzenia - dlatego napiszę, że rozumiem ten wiersz - może na własny sposób - hihihihi - nie będę opisywał swych wypadków - ten za wszystkie - jedno w nim wnioskiem, że trzeba przeżyć aby móc w niego uwierzyć MN

żyłem czterdzieści sześć lat i tyleż samo wegetowałem – jak miłe mi wspomnienia z dzieciństwa – jak pierwsze słowo – mamo wypowiedziane bez jakiegokolwiek znaczenia co by utaić z mego dojrzewania wojnę, kamuflowałem aż do obsesji o niej wieści, zresztą tyle o niej wiedziałem co ona o mnie, pamiętam huk armat, jakby padał deszczyk, żyłem czterdzieści sześć lat i tyleż samo nie żyłem – bo wszyscy mi je wytykali, kiedy raz jeden z piękną damą nie poszedłem do łóżka, diabły mnie wyrwały co by utaić z mego wyżycia chorobę, tułałem się za kratą w białym fartuchu, a dziś na cmentarzu – żaden mój nagrobek, choć pamiętam jak osiadłem w nim w animuszu, żyłem czterdzieści sześć lat i tyleż samo tworzyłem – wiersze pisałem pod fontanną, bo ona jedna we mnie na forte i piano, bez impulsu wstecznego – była wanną, w której kąpałem się bo w mieszkaniu mym nie było ciepłej wody, więc na słońcu, jak ptak, jak mucha, jak ten karaluch zgnieciony – co dane mi było odczuć. od autora: wiersz pamięci twórczości Andrzeja Babińskiego - z wywiadu spisane myślą

wybite powietrze – od ręki, ułomne, rzeźbiarza podnietą, co myśli sposobił, jest szkicem nie marą, artyście wygodniej do sedna się dobić w tworzeniu w euforii, kształt wabiąc ruchami, zdradzając bez słowa, co wprost z wyobraźni w figurę chce schować, poeci niemniejszym zapędem kołując, nim myśl im dojrzeje i wierszem uraczą, wywody na wietrze, jak z grudy kiełkują w posągi zdań, które powietrzną są szrafą, wszak z weny, z uniesień i bóg wie co jeszcze, zstępują po strofach, z wysoka dość – wieszcze, malarzom to samo, od linii do strugi, szkicują a ruchów ich dłoni nie zliczysz, nim pędzel uchwyci i wbije w sztalugi i zorze pół płótna, krech wiązkę wyćwiczy w przestrzeni, gdzie z głębin mrok wprost z perspektywy, tak każdy poczyna brać obraz sprzed niwy, muzycy, aktorzy i nie wymienieni, dla których zamysły są świata początkiem, nim pierwsze zarysy powstaną w przestrzeni, jest czas archetypu, z którego z rozsądkiem wyboru drożyny dokonać należy, wybiciem powietrza – by siebie odświeżyć.

co do tego obawia się i płytkości - proszę przeczytać -http://www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=5410 - tam jest coś o mieliznach MN

widzę wielką więź - ale przechodzącą w fanatyzm albo w rodzaj zadufania się starszym - a może to symptom beznadziei społeczeństwa MN ps. wiersz w formie poprawny lecz nie dla mnie

szczerze mówiąc, to życzę nauce jak najwlepszego samopoczucia - szczególnie tej polskie nauce - cóż - wszystko dalej odbywa się na wykucie - nie na zrozumienie - skad więc ta nauka ma tłumaczyć, ma rozumieć - skoro od najmłodszych lat głowy nasze podziargane, pokłute - i jeszcze każą nam w świat iść i się ustawiać ... MN ps. wiersz choć subtelny - nie przemawia do mnie

szczerze mówiąc to konsumpcja tych synów zwaliła niejednego - jesli Pan potrafi w ciągu jednego dnia tyle ich to niezły z Pana "kanibal" - oczywiscie zartuję - wiersz bynajmniej nie przemówił poetyką - jest mi daleki MN

z miłą chęcią czytało się "kieszonkowców" - ciekawy sposób pojmowania pisania i przekazu wiersza MN

zauważam niejaki podział na artystów prawdziwych i ... - no właśnie jakich ... - mimo wszystko zgadzam się z treścią, która choć uogólnia ludzi tworzących - ich oblicze - jest sensowną wypowiedzią i na dodatek rymowaną MN

Ech, to szukanie znaczeń... :D Cóż zostało? Im-presja, jako krewna de-presji? Piszmy więc, bo im-presariatu nie mamy, ciągle pod wpływem anty-de-presantów oczekujemy pres-tiżu :D Kończę, bo zaraz będę w o-presji :D Wuren no to jesteśmy u celu patrząc przez odchyły aberracji dużo nam wymknęło się ...-presji - te kropki chyba są jedynym wywyciem nas samych - każdy ma własny sposób pojmowania przeżyć, oglądania się na "lunę" lub odbicia słonecznego zafałszowanego przekazu - tak więc patrząc w niebo winnismy wiedzieć, ze to co tam widać to dość często zgiełk nawet miliardów lat, kiedy to gwiazdy wypuszczały "co-nie-co" w przestrzeń MN

z tymi drutami to może i ... ale ja wolę szarpane, z których może nie wzór angielski wypływa a dźwięk - ale dziękuję za propozycję a z szalem pomyślę MN

dzięki - mnie też rozśmieszył jak go pisałem MN

kiedyś próbowałem na tych drutach ale jak to facet potrafi -- nie wyszło rozumiem z "gada" - tak tylko zasugerowałem - wiem, ze to potoczny wyraz a w szarości to jako informatyk podpowiem, ze jesli tyleż samo niebieskiego, czerwieni i zieleni się dnasyci - to szarość wychodzi - ale to mądrzenie takie moje i zastanawiam się nad tą jarzeniówką jako rozumowaniem mym dogłębnym Pani wiersza z szacunkiem MN

troszkę jarzeniówka z jarzębiną mi się skojarzyła - Pani Majko - jeśli mozna - o szarości było już tyle powiedziane - pólka się gnie - ale to tylko sugestia, rzeczywiście za dużo "mówi" - może na "gada" lub coś podobnego przeniść gdzieniegdzie? pytanie - wzór angielski? mogłaby Pani wytłumaczyć? czy chodzi tu o styl angielskiego flegmatyzmu? z szacunkiem MN

a ja odczuwam metę - lecz czy poezja na tapczanie byłaby dobrym posłaniem? (skoro cały dzień się ją nosi) MN

gdzieś na drodze do smut-kraju znalazł się raz dziarski staruch, kusztykając – biegł bez przerwy, jakby go poniosły nerwy, z horyzontu po horyzont, pruł wciąż naprzód, leciał chyżo, bez przystanku i oddechu naraz padł do kroćset śmiechu, na tej drodze już kto inny, też staruszek nader zwinny, też w bezdechu naprzód sunie, choć go już coś w boku kłuje, choć już pada jak ten pierwszy, leci, leci za nim trzeci, a za trzecim, czwarty, piąty, wszystko – ludzkie mastodonty, czy to berek, czy sztafeta ? pyta grzecznie wierszokleta i nim n-ty go wykrzyknie już następny w tej gonitwie, każdy starzec pada w chwili, bez przyczyny, nad wyczyny, gdzieś na drodze do smut-kraju leżą trupy starszych panów, kiedyś sam w tej słodkiej dramie gdzieś na drodze sobie staniesz, gdzie drogowskaz do smut-kraju, ruszysz prosto bez zamiarów, poprzez młodość do starości, będziesz szedł do ułomnosci na co komu iść i po co, może w końcu by odpocząć ?

Ha! Dzięki bardzo za technicznego :D "Panie Wuren, zepsuła się drukarka, prosze naprawić" :D A ekspresja? hmm po mojemu to chyba najbardziej zwierzęca część naszej duszy, ta która wyje do Luny - ale również ta, która szeroko rozwiera źrenice - zarówno w strachu, jak i w spełnieniu... i nie bedę z niej rezygnować ;D (no wiem, czasem może przeszkadzać sąsiadom, mozna dostac mandat za zakłocanie itd.. - ale i tak warto poczuć w sobie zwierzę :D) Pozdrawiam Wuren ps. wrrrrrrr od tego ps. zacznę - auuuuuuuuuuuu!!!! no to została nam jeszcze impresja - prawdopodobnie to coś co w mym tłumaczeniu oznacza "im" - przeciwne i "presja" - presja - coś przeciwne duszy wiec może ciało? MN

rzeczywiście - dobry styl - jednak tytuł jakoś nie bardzo MN

oj wiem, czym jest aberracja :D odebrałem techniczne wykształcenie :) mnie jeno szło o to, co by nie nazywać szlachetnej Pani tak przyziemnie :D A okrążanie - cóż - przecie w tym cały urok.. okrążyć, osaczyć, sięgnąć tam, gdzie puchar nie sięgnął :) Pozdrawiam Wuren ps. A powyć - czemu nie, ale tylko, jesli to ekspresja ;D więc zostałem "technicznym", hihihi - niech będzie - jednak z tym osaczeniem to bym polemizował - bo osaczonym to można się poczuć - wtedy dopiero jest wycie, wywycie, skowycie MN ps. ekspresja czyni z nas niewolników chwili - wybacz, że tak piszę - zazwyczaj odkrywamy ją zamykając się w sobie lub tylko oczy - oczywiscie mogę się mylić - być ekspresyjnym według mnie znaczy używać własnej niezaradności - chwycić się tarczy i na tarczy prześlizgiwać się przez niebezpieczeństwo zaistnienia w czasie i miejscu nie dla nas wyznaczonym

rzeczywiście - prosto i ze zrozumieniem czyta się ten wiersz - jednak sugerowałbym co do ostatniej strofy "nim" na "nich" zamienić MN