Klaus Kalarus

Dobry i jeszcze raz dobry. Od razu przychodzi mi na myśl "Głowa w próżni" Różewicza. A co do tej aluzji upewnia mnie jeszcze "wygaśnięcie Absolutu" A prawdą jest, że artści szukają natchnienia w róznych katastrofach itp. Np: Mickiewicz. Myśle, że w pana wierszu te wątki są połączone, dlatego wywołują różne skojarzenia, co stanowi przecież rzecz główną w wierszu.

Interesująca kompozycja, wywołuje skojarzenia. Oczywiście nie chodziło panu o plazmolize liści ;)

I to są prawdziwe sensowne wiersze pełne obrazowości i asocjacji, a nie przeładowania elokwentnymi słówkami.

Musze się zgodzić z powyższymi komentarzmi. Kompozycja się rozsypuje, a powtórzenie dziś jest natrętne i zniechęca czytelnika. Temat bardzo podniosły, a więc należy go wyrazić subtelniej, tak aby odbiorca mógł odczuć zamiar podmiotu lirycznego. Jeśli następny utwór tak napiszesz i ubierzesz w oryginalnie skomponowane tropy stylistyczne to wywołasz pożądany efekt u odbiorcy.

reszte utworów zamieszcze na forum poezja współczesna

Postanowiłem przypomnieć wierszyk z czasów szkolnych. Realizacja peonu 3 udała się?

Raz tu weszła, tu do sali Pani Ada i się bali, Że im wpisze pał dwadzieścia. I już kroczy płeć niewieścia, A wręcz pędem gna do krzesła. Strach na twarzach, nań zerkają, Wre krew ścięta- >. Siada Ada, aż gruchnęło I nieszczęście się stanęło. Poniżona, rozkraczona Och! Pod biurkiem leży Ada! > Aj brechtają jej uczniowie. Jej się kręci w łbie obitym, Śmiech ich dusi dalej przy tym. Się podniosła, pocznie gadać I nadaje, że nie było, Się panisko przestraszyło.-- Dziś już karze Stuhl podawać!

Z tego wiersza widać (już to wiele razy mówiłem), że człowiek jest stworzony do miłości. A sama miłośc odgrywa zbawczą role w jego życiu. Bez miłości nie ma człowieczeństwa. Na podstawie Twojego utworu można dojść do takiego wniosku. Wierszm wywołuję asocjacje i skłania do refleksji, więc jest dobry. Nawet mnie wzruszył. I dziwie się, że nikt do tej pory nie zamieścił komentarza.

Dobry wiersz o miłości i zabawie uczuciami drugiej osoby. Rzeczywiście, kto patrzy w serce, to tak nie postępuje. Co do oceny umiejętności poetyckich utwór jest za krótki aby o tym pisać.

Wiersz mówi, że świat jest nasycony kabotyństwem a ludzie goistycznie gonią za własnymi sprawami i profitami. Podmiot liryczny jest osamotniny, czuje sie odizolowany i nie ma się do kogo zwrócić ze swoimi problemami. Być może myśli o samobójstwie (co stanowczo odradzam). Utwór powinien nas skłonić do zastanowienia się nad naszymi relacjami z bliskimi; powinien podjąć dialog. Rymy są dobre, nie gramatyczne. Z wiersza bije tajemniczość. Podoba mi się. Możesz zastosować więcej metafor. A w ogóle zachęcam do spróbowania własnych możliwości w wierszu numerycznym. Możesz zobaczyć jak to wygląda w moim wierszu "Prośba" Pozdrawiam i życzę dalszych sukcesów.

Te rymy są dobre. Nie wyglądają przecież jak natrętne gramatyczności tylko są wyważone, niedokładne i dlatego dobrze brzmią. Nie narzucają sie.

Coś to mi nie brzmi.

To forum nie służy do jakich kolwiek ogłoszeń. Kup jej tomik Lechonia, bardzo piękne i subtelne wiersze- to też jeden ze skamandrytów jak Pawlikowska. Grochowiak to turpista. Jego bym odradzał. A tomik Pawlikowskiej pewnie ma w domu.

Proza!! Proza!! I jeszcze raz proza!! Nie widzę tu pauzy wierszowej. Pamiętaj o niej!! Te wersy są zdecydowanie za długie. Zjawisko wiersza istnieje wtedy, gdy pojawia się widoczna arbitralna pauza wersyfikacyjna. W twoim utworze się gubi, a cała treść jest mało poetycka.Wers nie powinien mieć więcej niż 20 sylab.

Ciekawe... Szczera prawda o życiu. Segmentacja na wersy jest zła- wers zbyt długi, zatraca się arbitralna pauza wierszowa. Może zacznij pisać dzienniki.

Piękny wiersz o utraconej miłości. Bardzo romantyczny. Przypomina, że człowiek jest stworzony do miłości, a uczucia nie wolno lekceważyć. Miłość winna być w życiu wartością najwyższą. Radziłbym popracować jeszcze nad stylistyką. ( wprowadź polskie znaki )

W interesujący sposób wyrażona myśl wielkiego poety J.L. Cytuję:" Ty nigdy mną nie będziesz, a ja nigdy tobą. "

Ciekawy wiersz o strachu przed dopuszczeniem do siebie prawdziwej miłości, która zakołatała do naszego serca. Odtrącamy ją, bo być może obawiamy się, że z tego nic nie wyjdzie, i będziemy póżniej skazani na cierpienie i tęsknotę. Zamykamy się na innych ludzi, prawdopodobnie z powodu, żeby nie zostać wykorzystanym i oszukanym. Utwór skłania do zastanowienia się nad istotą egzystencji człowieka. Metafory w stylu Peipera. Dobry wiersz :)