Kornelia Zawrzykraj

nanizujesz na sznurki myśli przepełnione perlą się w oczach radosnym wzdłuż ciała zielenią gojąc ślady rzemienia u szyi

tańczę w płaszczyznach niedostępnych stopom ile myśli już nie pytaj tak jak nie odpowiem kim dla mnie jesteś tyle żyje we mnie odpowiedzi (labirynt dni od bociana do bociana nie ogarnie) będą światłem nikłym nie wyznacznikiem jaśniejącym fabryki uczuć się rozpiszczały

tamten wieczór z zaciśniętą pięścią alkoholową taką pościel ... słona deszczem i ciągle jeszcze czuję oplotłeś mnie nienawiścią tak skrajną nie mogę się z niej od uzależnić ścinam jej głowę a ona mi Hydrą w oczach tak samo szczypie

mówisz mi o tym tworze w piersi co uderzeniem wyznacza emocje tłocząc synaptycznie w aksony każdej myśli Twojej moją obojętność to Twoje kochanie jest inhibitorem całkowicie blokuje możliwość przebiegu innego spojrzenia milczę moje morze dawno wyrzuciło na brzeg poszarpane serce

już za niczym nie-tęsknię nie-oczekuję nie szeptam mantr wieczornych o Tobie sama wymyślę to słowo co oprzytuli najszczelniej przylepię plastrem je do serca

tych prostych na bezdechu przy księżycowych nocach szeptanych nad kandelabrem w mrok wtulonych zwyczajnych na wpół wtuleniu bym znów przemokła aż do samej prawej komory i lewego przedsionka

w przejściu przez barierę równań Schrödingera znalazłam cząstkę małej wiedzy potencjalnie wchłonęłam

zakradłeś się do mojego nieba przeszywając wzrokiem do szpiku na pergaminie szyi pisząc palcami słów bez liku ustom podając smak tiramisu i dłoni bukiet ciału nawet nad ranem w szarości poranka ciągle mi Ciebie za mało

niezniszczalnie pod naporem wtłaczanego milczenia w ślady między ścieżkami ucisk za ciasnych obietnic malowanych cukrowym kryształem rysuje blat gościnnego stołu przy którym wciąż ... ciepłem talerza

opanować sztukę mówienia słuchając słuchając w zasłuchaniu przewidzieć twarze ponure gdy lustrem odbite od świtu w ciemności idących koszmarów nie widzieć nie słyszeć ich krzyku nieprzewidywalnością w pozytywach parać się wieczność całą kunszt ten szlifować co dnia by władać jak mieczem archanioł na fundamentach mieć zdania z otwartą poglądów bramą by giętkość dla dzieci zachować gdy życie w przyszłości nam dano

zaczyn szykuję rozpiętości dni magią rozściełam pod stropy spokój szkicuję z sufitu tynk stary rzucam pod stopy okruchy wymiatam starzejących muz wilgotne ich oczy uszczelniam nową postawę przyjmie już zakątek ciszą wypełniam

W lustrze widzę twarz Jest jednak bez twarzy Bezmyślna i nic nie wyrazi Nie wyzna, bo nie rozważy Spokojna, choć bez słońca Niezrozumiała, bo niewiedząca Zwyczajna, choć bez wytchnienia Wyrazu swego nie zmienia Bez pąka czy choćby kiścia Cała w uschniętych liściach Z marzeń się otrzepała A może je zapomniała Może zgubiła przed rzeką W której wiry wskoczyła W tej tafli się zatopiła Gdzie czucie sprawą daleką I płynę tą dziwną rzeką Choć chcę w przeciwną stronę A ludzie niby w obronę W jej głębię mnie wciąż wleką A było to oszczerstwo Bo sama zmoczyłam nóżkę Za którą wpadła druga A za nią cała struga Odbiła chcąc widzieć wróżkę By lustro stare zbiła I ten dawniejszy obraz Razem z nim zagubiła Nie oprę się prądom rzeki A tamten świat daleki I nie ma też tej wróżki Dla której moczę nóżki Zgubiłam cię natchnienie Lecz zamiast ruszyć w drogę By znaleźć to wrażenie Ja popadłam w wygodę Samego tylko istnienia Bez tożsamości tworzenia

nie umiem rozmawiać z głazami ni topić gór lodowych na siatkówce oka nie umiem odpowiadać na drgające w powietrzu wykrzykniki ani zbliżyć tej nieobecności w której zamykasz rozdarte obrazy

rozkojarzona poezjo co myśli targasz z finezją rozrzucasz słowa miejscami na małych skrawkach tak za nic skrapiasz w upale sterczące emocje skwarem duszące i grzejesz puste chwile wprawiając w ruch i żyję

kolejne zakwitło kłamstwo fiołkową paletą zmyliło drobną wonią akacji zmysły znów uwodziło smak soczystego grona obłudy nieświadomej podniebieniem utarty i mimo że znaczony constans jego próbuję zbierając nektar łapczywie on w ustach tą goryczą co nadzieję nim żywię

/glos wewnetrzny mode on/ "zanotowac: zajęty." ;) /glos wewnetrzny mode off/ A toż ci dopiero heca (poetycka naturalnie) najpierw zmysłów ogień wznieca (lecz...jedynie wirtualnie :)) ten szyk w zdaniu - to nieładnie (działa jak ten winny trunek) bo ja zaraz w nałóg wpadnę (kto przybędzie na ratunek?) dno butelki jest zdradliwe (staram się nie patrzeć w próżnie:)) wpierw zabierasz gdzieś na niwie (z tym błądzeniem bywa różnie) by za chwile oprzytomnieć (choćby do nieprzytomności:)) i o innej tu przypomnieć (więc ja wołam Waść litości:))

zwariowałam proszę Pana cala jestem roześmiana żeś mnie tu raczysz słowami każdy wers tak w treści mami - tak kunsztownie zespolone ... tętno pędzi jak szalone zaraz serce nie wytrzyma a na licach róż zaczyna swoje twórcze malowanie tak to jest u takich panien i o Waści marzyć skrycie pozostaje - takie życie

hihi witaj Bogdanie:) dawno niewidziany twierdzisz że kilka ciał? co za temperament ;)

Marcinie, Anastazjo, Luthien, Catalinko, Jano ogromny uśmiech radosny :))) Pluszowo pozdrawiam i dziękuję

nie patrz tak na mnie mój drogi panie jam nie dla ciebie jak On nie dla niej bo tylko plakat oczy porywa, kształtami ciało co duszę skrywa – to nazbyt mało ja nie rusałką ani syreną, w walorach jedynie tobie się mienią – uroda wszak minie chcesz tulić usta w smutku zmysłowe ale je objąć ma jeden człowiek co w wierze budował bardzo starannie mechanizm wnętrza – poznał się na mnie i tylko ranisz mój drogi panie gdy wzrokiem błagasz o ciała wydanie

:) komisja po naradzie orzekła: nasz juhasie, chyba rzeczywiście lepiej ty trzodę chlewną pasiesz ... idę zatem na pastwisko ;) bardzo mi się spodobało – szczególnie: "przyszłam bez tysięcy sposobów tropienia każdej prawdy" zmieniło znaczenie, zupełnie nowa prawda :) Dziękuję Mirko pozdrawiam pluszowo

Dziękuję Tero Ukracałam bardzo piętrzące myśli ... pewnie jeszcze za dużo z fal pozostało ;)

pochodzę z tamtego świata delikatnie rozbujanych myśli ciepłych dotyków właściwie skierowanych energii bez zadumy oplatają drogi kroków niezamieszkałych argumentów obliczanych na szybki efekt przyszłam … bez tysięcy sposobów postrzegania danej prawdy widzę więcej niż chcesz dostrzec

Nagietku, Kotku, Emilko dziękuję :)

zastępuję substytami by utulić głodne tkanki wypełniając wrażeniami które zwiewne – przemykają zagłuszając receptory tęskne ciepła minionego wybierając błędne tory ... w dłoni obcej szukam jego