Kuba Boryczka

przedostatnie zwortka może mi się podobać, a w ostatniej najwięcej energii. pozostałe, jak dla mnie, poplątane i wydumane.

wolę gdy pisze Pani bez rymów i przede wszystkim bez takiej stylizacji. niestety, nie podoba mi się - brzmi anachronicznie i sztucznie.

proponuję jakiś, z pozoru obiektywy - a przecież sto razy bardziej sugestywny, symbol rodem z Remarque'a...bo tak trzeba właśnie, według mnie. cichutko mówić o zbrodniach, a nie krzyczeć, bo się przestraszę.

wiersz słaby, a te zastawki to w ogóle komedia jakaś.

"przetrząśnij mroki własnych zakamarków" - czy Pani chciała, żeby to brzmiał obleśnie? wiersz trochę bełkotliwy. jeden Pan tu może dodatkowo złajać za dopełnienia. rzeczywiście, trochę ich za dużo. no i temat - nic nowego.

całkiem dobry. najlepsza pierwsza zwrotka.

niestety, nie robi to na mnie wrażenia. końcówka ma chyba skłonić do refleksji, ale jak, jak tu takie "odeszli". nie można by inaczej? innowacyjnie i troszkę chłodniej?

na takie rymowanki-dla-przedszkolanki zwykle brak mi słów. kicz najwyższej klasy.

mam wrażenie, że ta brutalność miała wywołać tani efekt. może właśnie dlatego, że jest jej zbyt dużo, wydaje się być odrzucająco sztuczna. niestety, nie podoba mi się.

temat stary jak Mariusz Walter, wykonanie urokliwe jak jego córka (jak ktoś nie widział jej, to niech się cieszy: taka, z dużymi zębami)

Mnie się podoba, co się rzadko zdarza, jeśli chodzi o wszelakie sentymenty. Przede wszystkim wydaje się autentyczny, a nie bełkotliwie wydumany, co podkreśla umiejętności Autorki, biorąc pod uwagę, że wiersz pisany jakby w uniesieniu. Jesień i lato jako on i ona...czy jako stopniowe zamieranie uczucia...końcówka by na to wskazywała, choć z pewnością nie można iść na łatwiznę. A możę na końcu wybucha? Pogubiłem się.:)) Pozdrawiam

ależ się pani uniosła. pragnę wierzyć, że niespodziewane spotkanie miłości (koniecznie pod błękitem nieba i wśród kwiatów) zmusiło do banałów. zdravim

zdecydowanie za długie i brzmi jak wyliczanka. wolałbym błyskotliwą metaforę od szeregu przymiotników. a że nie ma, to przeciętnie. zdravim

sentymentalne banały. i do tego te rymy. chociaż w ustach niejakiego MW ni brzmiałoby tak źle. zdravim

może i materiał by z tego był, ale w tej formie to jest bełkot. rzecz do poważnych cięć. zdravim

Witku, nie wiem, co to "neoron anamma", nie ma w słowniku wyrazów obcych i w google nic nie wyskakuje:). Trochę ta brytfanna mi wadzi...w takich klimatach skojarzenia kuchenne nie są, jak sądzę, na miejscu...;) ...a o jakie klimaty mi chodzi? jest pewien patos w tym wierszu, ale o dziwo, nie razi...brzmi nie jak jakieś żałosne zawodzenie egzystencjalisty, ani jak oda do czegośtam...brzmi jak grecka modlitwa...choć nie słyszałem takowej...to coś w tym wierszu wskazuje na...wiem, to to wersowanie - jak najbardziej trafione... ...klimat i mgiełka mistycyzmu - jak najbardziej na tak...:) pozdrawiam

Jeju, Witku, coś nie tak z literkami...

Witku, znowu bardzo ładnie, i temat mi bliski, ale nie widzę...nic nowego...przecież każdy wie, jak to było z tą zasadą wrzechświata... pozdrawiam

Nie wiem, czy to jakaś nietrafiona stylizacja, czy nieświadomie tak napisałeś, ale wiersz brzmi archaicznie. I wcale nie brzmi dobrze. Zamiast pójść tropem "staruszka w szacie czarnej - nocą też zwaną", trzeba było pójść po "sterylnych ścianach" i zamiast patetycznego wydumania, może by coś z tego było. A poza tym, nie pasuje mi ta wersyfikacja..bez rytmu..takie jakieś chaotyczne i pochlastane. pozdrawiam

Witku, przeczytałem raz i stwierdzam, że trzeba to dogłębnie zanalizować...więc jeszcze tu wrócę...:) pozdrawiam

Wreszcie się doczekałem współczesności, Witku. Ale chyba warto było, bo tu u Ciebie lirycznie i intymnie..jedyna ucieczka od smętnego sentymentalizmu to delikatność... Pozdrawiam

Panie Pawle, niesamowita atmosfera. Bardzo dobrze, że są rymy. Co prawda na początku wiersz mnie odstraszył długością, lecz gdy zacząłem czytać, już się nie oderwałem. Po prostu czuć woń świeżej żywicy i poranków na leśnych łąkach (oby nie mieleckich) :). pozdrawiam

Co prawda wiersz napisany sprawnie, ale zbyt dużo tego wiatru w poezji:). Co krok to wiatr coś wyrabia. Właściwie to powinienem zostać poruszony nienagannie oddaną atmosferą, jednak...czy ja wiem...to nie moje klimaty. Pozdrawiam

..jejjj, Witku, ale Ty tu wyczyniasz manewry..hihi...musiałeś się napracować, zaprawdę... ... mieliśmy już antyczną Troję, teraz średniowiecze... ...a ja jednak czekam na współczesność...:) pozdrawiam

..ileż to zła na tym świecie...rozumiem, że ów "psalm zła" to metafora zagrażającej poezji popkultury, witrażowe obrazy to członek na krzyżu autorstwa Pani Nieznalskiej, znamię to film z Kevinem Costnerem, choć anglieski tytuł to "dragonfly" (sic!), aksamitna chusta to ta Turczynka, która w poprzednim roku wygrała Eurowizję... ..poeto, nie kłaniaj się tandecie... pozdrawiam [sub]Tekst był edytowany przez Kuba Boryczka dnia 05-06-2004 10:14.[/sub]