A.Between

Szukam sposobu, jak ci to przekazać, jak metafory wpleść w naszyjnik słów, kiedy nie mrugać, kiedy się ukłonić, historia, która jak twój głos toczy się — cicho, przez sen. Na końcu zdań — oddech, na końcu milczenia — dotyk, a między nami przestrzeń drży jak struna w dłoniach nocy. Bo każde słowo, gdy milknie, wciąż śpiewa o nas , tu — jak stary refren, co wraca w takt serca i dróg. Miłość to droga bez znaków, a ja wciąż nią idę do ciebie — z nadzieją, że znów usłyszę twój głos jak blues. Czasem mnie niesie wiatr wspomnienia, na pustych stacjach słyszę twój śmiech, na szybie nocy rysuję imię, którego już nie wymówi nikt. Może jutro znów się spotkamy, w którymś z wersów, w snach, wśród mgły — a jeśli nie — zostaw mi ciszę, tam też potrafię śnić. Bo każde słowo, gdy milknie, wciąż śpiewa o nas ,tu — jak stary refren, co wraca w takt serca i dróg. Miłość to droga bez znaków, a ja wciąż nią idę do ciebie — z nadzieją, że znów usłyszę twój głos jak blues.

@Alicja_Wysocka Interesująca interpretacja narodzin poezji i tożsamości artysty.

@Nata_Kruk Dziękuję :)

Nie mogę ci obiecać, że przeżyję nasz wspólny pierwszy sen, że nie odejdę z tej doliny, gdy mgła rozdzieli nasze dni. Nie chcę zawieść, gdy liście spadają, gdy chłód przysiada na tarasie, a żurawie, krzycząc z oddali, pytają o drogę w chaosie. Halloween trwa tu cały rok — nikt się nie śmieje, nie woła „cuksa”, garnitury, mundury, garsonki suną ulicą — bez słowa. Świat kona — ludzie błądzą w mroku, trzymając się kurczowo za ręce, jedni płaczą w poduszkę nocy, inni toną powoli w butelce. Na dachach gasną anteny, jak czarne lilie — martwe znaki, wiatr niesie resztki modlitwy nad pustym miastem i światem z plastiku.

Najgłębsze rany zadają ci których najbardziej kochamy. Rozsądek nie pozwala okaleczać się z premedytacją. A tak przecież się staje gdy jesteśmy bierni, licząc na przypływ mądrości osób w/w. Dzięki za komentarz.

@viola arvensis Masz rację - to pośpiech. Chciałem się szybko wygadać. Poprawię. Dziękuję. @Nata_Kruk zgadzam się ze wszystkim co napisałaś. Czy pomoże? Raczej nie. Chyba to taka prośba o pomoc. Dziękuję

Każdego w końcu można złamać — nawet pień giętki, choć wytrwały. Z wiatrem się mierzył w górskich ścianach, dziś tylko szepcze — echo skały. Niegdyś miał w sobie ciszę grani, pokój bez gniewu, bez obrony, lecz w jego żyłach, w ciemnym pniu zrodziły się motywy zbrodni. Coś w elastyczność wlało granit, zimny jak chłód na dnie doliny — twardy, nieczuły, pozbawiony ciepła, co miękkość w sercu czyni. Uczucia, które budowałem z małych cegiełek, z drżenia głosu — czas je rozkruszył w piach i cienie, w bezkształtną ciszę dawnych losów. Więc jesteśmy, jak chcą – niczym, w oczach tych, którym dałem siebie. A to, co stworzyłem w milczeniu, dziś tylko lęk budzi w nich — jak ja. A może właśnie w tej depresji rodzi się prawda niepokorna — gdy światło pęka w dnie człowieka, a ciemność staje się jej formą.

Goryczy smak i szum we włosach, noc obok przeszła — lekka, zła, gdzieś między krzykiem mej młodości, a dojrzewaniem w winnych snach. Chcę zostać tu, gdzie dźwięk się ściera z ciszą, co witrażom gasi blask, gdzie światło z mroku się wybiera, a czas — jak wino — dojrzewa w nas. Pragnę tu być sam, czytać milczenie, jak łyk ostatni — cierpki, szczery, w nim znaleźć sens i ukojenie, co mówi prawdę bez zamierzeń. A jeśli wrócisz — nie pytaj wcale, czy jeszcze płonie dawny żar; bo w kielichu zostało czerwone nie wino — lecz wspomnienia czar. A potem świt — po winie, cichy, gdy świat się w popiel mgły owija; na stole szkło, jak grzech zbyt kruchy, a w sercu spokój — jak cisza żywa.

@aniat. "Tu brzoza w sukni białej z burzą złota we włosach, czeka na mnie przy drodze, mocząc stopy we wrzosach." Doczekała się ? Piękny obraz.

@aniat. Kto wie , może kiedyś z akompaniamentem gitary. :)

@aniat. Wiersz mimo prostoty jaką emanuje , ma w sobie emocjonalną dojrzałość. Melodyjny, zdaje się lekki, można go zaśpiewać - próbowałem. Jest w nim nadzieja na coś nowego , może lepszego. Fajny .

E@Stukacz Świetny tekst.

@alicja medine tak jak wspomniałem wcześniej:)

@alicja medine na pewno jesteś skromna w wypowiadanych słowach. A jednocześnie mówisz tak wiele. Lubię właśnie taką poezję, którą skłania do przemyśleń. Nie jest jednoznaczna . Po prostu , poezja.

Szczęście jest częścią ciebie, gdy patrzysz przez pryzmat czerwonego wina, na zakochanych — w świetle lamp, na bulwarze Saint-Germain, gdzie dźwięczy cisza kina. Zaprosiłaś mnie tu — dla kilku zdjęć, może z Notre-Dame w tle, z cieniem mostów, co w wodzie drżą jak wspomnienie, i z wieczorami nad Loarą, które nie są już te same — choć nadal pachną snem kochanków. Jestem z tobą, nucę melodię, co płynie spod twoich ust, jak z witraży spływa róż światła — na dłonie, na wino, na nas. "Kobieta" - inspiracja ,dedykacja. ;)

@aniat. @aniat. Rzeczywistość bywa okrutna.

@aniat.kilka dni temu pomyślałem , że jarzębina przy domu pięknie będzie jesienią komponować z magnolią i hortencjami. Ciekawy wiersz

@P.Mgieł poruszający i edukacyjny. :) Bardzo mi się podoba.

@KOBIETA zamyśliłem się przez chwilę , po dwóch pierwszych wersach. "Kochać Paryż to karmić"sobie. Nie uważasz ? Marek ma trochę racji, to nie ten samo miasto co 70 lat temu. Ale to zawsze będzie Paryż, gdzie należało by chociaż raz w życiu być. Dwa pierwsze wersety fajne, później ten Paryż mnie osobiście trochę się rozmył. Audrey pewnie też tak by pomyślała. ;) Pozdrawiam. Eksperymentuj. :)

@Alicja_Wysocka ładnie opisujesz to co za oknem i wewnętrzne zmiany. Jesień potrafi zachwycać, bywa piękna.:)

@beta_b uważam , że rzeczy proste są genialne. W tym wierszu nie zgubiłeś żadnego oczka . Perfekcyjna robota. :) Samorodku.

@Adler brawo, rzeczywiście to wiersz napisany po lekturze Baczyńskiego. Gratuluję wiedzy i spostrzegawczości.

Ty przecież jutro spłoniesz — w ciszy, skrycie, w biurze, w bitwie, lub w łazience, z herbatą. Ktoś wpisze w notatniku twoje życie, bez bólu, jak się wpis do ksiąg wprowadza datą. A teraz mów o wierze i heroizmie, o tarczy, która drży jak serce w dłoniach, o matkach, które krzyczą w mgłach — aż przyśnią się w krzyku liści — w ciszy na zagonach. Nie będzie pieśni, ni spiżu w ołtarzach, tylko kurz w aktach, i echo po wiecach, i twoja twarz, co w szumie reklam zgasła, zastygła w świetle — jak fotografia w piecu. A ktoś, kto pali papierosa w bramie, spojrzy — jakbyś był kimś, kogo pamięta, i może powie: „znam go...”, po czym zgaśnie żar w jego dłoni — jak wspomnienie święta. Bo każda wojna rodzi bohaterów, co giną, zanim przeminą wiadomości, a każde zdjęcie w ramce – wśród pionierów jest lustrem świata i grobem młodości.

Wsłuchuję się w muzykę twojego snu, w cień drżących powiek. Wokół noc przylega do ścian, ciężka jak myśl o tym, co jutro. Z jej wnętrza sączy się wspomnienie — delikatne, jakby bało się tchu. A kiedy świt rozszczelni powieki, z twoich snów spłynie popiół i blask. Wezmę go w dłonie jak pismo bez słów, by czytać cię, zanim obudzisz czas, tylko szept, który trwa między nami, wyznaczy światło wśród gwiazd.

@KOBIETA Dziękuję:)