tie-break

@Leszczym Im bardziej szukasz, tym bardziej nie znajdujesz :) Prawo Kubusia Puchatka.

@LeszczymPoszukać drugiego dziwaka do pary ;)

@Leszczym A jest taki bardzo trafny i chyba znany nam wszystkim cytat o miłości: Kochać to nie znaczy patrzeć na siebie nawzajem, lecz patrzeć w tym samym kierunku. (A. de Saint-Exupéry). Wtedy niczego nie przesłania, niczego nie zagłusza, i wciąż jest otwarta także na świat zewnętrzny, na działanie w nim, na wsparcie, a nie zamknięcie.

Dla mnie to metafora ludzkiego życia. Z chwilą przyjścia na świat czlowiek jest nowy, czysty jak niezapisany kalendarz. A potem jest różnie, ale nigdy nie idealnie. W kalendarzu pojawiają się zapiski, plany, skreślenia, wyrwane kartki... Każde życie składa się z rozmaitych warstw. A starość to moment rachunku sumienia, ale przecież trzeba go robić rzetelnie. Bez pomijania zarówno porażek, jak i sukcesów.

Upuść sobie trochę pary z dolnych niewymownych i obejrzyj film 'Bruce Wszechmogący'. To bardzo pouczającą komedia, pozycja obowiązkowa dla wszystkich uważających, że lepiej wiedzą, jak zarządzać światem, niż Wielki Bydlak.

Piękny wiersz. Zwróciła moją uwagę rola natury, która towarzyszy Annie, jest jednocześnie nośnikiem jej emocji, istotnym punktem odniesienia, świadkiem wydarzeń, narzędziem katharsis i językiem, w jakim Anna porządkuje świat wokół siebie.

@zawierszowana Początek wiersza jest obiecujący, gdy pokazujesz różne protezy miłości i iluzje, jakie tworzą ludzie wokół niej. Końcówka jest niestety płycizną, na której wiersz utknął. Pouczanie czytelnika to kiepska opcja. Raczej spróbuj zmusić go do myślenia.

@violettaTo prawda :)

Wśród wszystkich kwiatów świata nie ma tak pięknego, że byłby równy tobie, gdy oddychasz; przynoszę ci więc kwiat mojej krwi gorącej. Wśród wszystkich ptaków świata nie ma tak śpiewnego, że jego głos mógłby z twoim spleść się w jednej arii; przynoszę ci więc moje serce jak słowicze gniazdo. Wśród wszystkich gwiazd świata nie ma tak świetlanej, żeby mogła zasłużyć na sen pod twoją powieką; przynoszę ci więc słowo gwiazda, kładę na dłoni, później w nim topnieję. I wśród wszystkich uśmiechów świata nie znajdę takiego jak twój, który kwiatem, gwiazdą,słowikiem wzrasta we mnie, tętni, wije wieczne gniazda. I nie wiem, co ci jeszcze przynieść, więc tylko jestem. Tylko jestem daleko, najbliżej.

Wiersz jest napisany przeze mnie, obrazek to dzieło AI.

niech do snu dziś cię ukołyszą białe motyle w skrzeniu świateł i w gnieździe nocy pieśnią cichą otulą miękko zanim zaśniesz gdy żadna myśl już nie wiruje w głowie zmęczonej trosk zamiecią wśród niedosytów i utrudzeń w ramiona niech cię tęcze wezmą przeniosą w światy malowane niewprawną ręką skromnym wierszem feerią zórz nad oceanem tym co dla ciebie najpiękniejsze rano - dzień baśń rozpocznie nową iskrami świtu w okno sypnie a w kuchni będzie pachnieć słodko gorąca kawa tak jak zwykle (obrazek stworzony przez AI - Deep Dream Generator)

@Mikerreq Z samego czekania to nic nie wyniknie. Z próżnego, jak mawiają, i Salomon nie naleje. A zaprosiłeś kogoś? Albo pomyślałeś o innych samotnych wokół siebie? Jak się naprawdę chce i wysili, to łatwo ich odnaleźć. No chyba, że chodzi o to, że peel znajduje w tym weltschmerzu upodobanie. Ebenezerze Scrooge'u, jeszcze masz czas! (polecam może raz dla odmiany zamiast Kevina... obejrzeć Opowieść wigilijną.)

Ja obstawiam kunę leśną.

nie na tysiącach kartek z życzeniami nie pod choinką wśród prezentów nie w kolejce po karpia nie w chwilówce za którą chciałoby się kupić najbardziej wypasioną magię świąt i nie w kolędzie śpiewanej z przyzwyczajenia ale w twoim sercu niech On się dziś narodzi dla wszystkich o których zazwyczaj nie pamiętasz dla wszystkich którym nie potrafisz jeszcze wybaczyć dla wszystkich których utopiłbyś w łyżce wody dla wszystkich którzy pytają cię o drogę i wciąż nie wiedzą dokąd chcą dojść i dla ciebie także byś nauczył się być wdzięczny byś nauczył się uważnie patrzeć byś czuł kiedy należy złagodnieć byś o miłości wiedział więcej niż tylko to że istnieje takie słowo każdy jest wędrowcem i szuka pustego miejsca dla siebie przy dalekich jasnych stołach niech twoje ręce opowiedzą światłem prawdę stajenki nie szopki - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Dla wszystkich, którzy dziś oczekują z nadzieją, najcieplejsze życzenia Błogosławionych Świąt. /tie-break

@Andrzej_WojnowskiREWELACJA! Dawno się tak nie uśmiałam. Dla mnie to hit sezonu! Chapeau bas dla Autora. I dla tej pani również, jeśli pierwowzór naprawdę istnieje.

@KOBIETA Dobra, wiarygodna erotyka, i na szczęście tym razem bez tych wszystkich szminkowo-tuszowo-kosmetycznych rekwizytów, które mi dotychczas przeszkadzały. Może dlatego, że nie lubię fetyszyzmu w żadnej formie (wybacz, jeśli to błędny odczyt i jeśli trochę generalizuję). Tutaj jest po prostu cielesność i to mi się podoba. Doskonale dobrany tytuł smakowicie (nomen omen) komponuje się z treścią.

@huzarcDziękuję, dokładnie o to mi chodziło :) @KOBIETA Czasem tak jest, dziękuję :) @Rafael MariusWitaj w klubie :)

@Berenika97 Najbardziej podoba mi sie trzecia zwrotka i fragment o cerowaniu przyszłości. Jest w tym miejscu wiersza ogromna czułość dla świata i wieczne trwanie po jasnej i dobrej stronie. Nawet, jeśli nie wszystko można ochronić, zawsze można próbować naprawić. Nie na tu buntu, żalu, jest pierwotne poczucie, że tak trzeba, a codzienna troska zmienia się w tej przestrzeni w życiodajną agape.

@Omagamoga O to, to ;)

@huzarc Podoba mi się baudelaire'owski klimat, trochę dekadencji, trochę symbolizmu, obrazowanie intensywne, soczyste. Szkoda, że nie udało się zapanować nad rytmem, wiesz, średniówka i te sprawy, no i w drugim wersie masz 14-zgloskowiec, w innych jest 13-tka. Może uda Ci się to wyrównać. Jako wzrokowiec i ktoś, kto myśli obrazami, zachwyciłam się 'pnączem ognia', mocnym, gorącym elementem, zaraz po nim 'maceba słońca' - równie dobra.

@infelia Ja się serio zastanawiam, kto wytrzyma z taką megierą. Alkoholizm to samo zło, ale w tym wypadku chyba jednak mniejsze...

Zawsze zbyt późno gdzieś przychodzę. Latarnia dławi się od światła. Przynoszę moje śmieszne słowa i karmię nimi obce gniazda. Dawne ogniska wciąż się jarzą, nie pozwalają mi wejść dalej, niż do zacisza wiatrołapu, gdzie tylko letarg zerka na mnie. Wpatrzony w ślady innych cieni, które tu przecież są u siebie; słyszę ich głosy, gdy gorąco pragną się splatać z twoim śmiechem. Zawsze rozumiem, zawsze czekam, z niewidzialnością pogodzony, bo może jeszcze, może kiedyś - ktoś szerzej jasne drzwi otworzy. A to co moje, deszczem spływa, jak mgliste krople - z drzew bezlistnych, a to co daję - na stracenie - skrzętnie upycha noc w klepsydry. Byłem pomyłką od początku, będę pomyłką aż do końca, zawsze zbyt późno gdzieś przychodzę, by odbić blask cudzego ognia.

O, tak.

@huzarc Z tym umieraniem masz rację. I właśnie dlatego to zdanie nie powinno tak pędzić. Do opisu agonii pasowałyby mi krótsze, urywane frazy,, jak coraz płytsze oddechy, jak myśli, które już nie biegną linearnie. Ale oczywiście to Twój wiersz, ja tu tylko czytam.