tie-break

@kanoBolesław Leśmian, "W malinowym chruśniaku".

@Alicja_Wysocka Ubawiłam się pysznie Puenty nie powstydziłby się sam Gogol.

@Berenika97 Przypomniał mi się "Portret owalny" A.E. Poego. Był jeszcze bardziej bezlitosny, bo tam przekaz jednoznacznie świadczy o tym, że próba utrwalenia, zatrzymania piękna, wewnętrznego światła jest jego powolnym zabijaniem.

Samotny podróżnik - Tie-break/listopad 2025

@Wiesław J.K.Teraz też można. Ja chodzę i patrzą na mnie jak na dziwoląga, bo zawsze wynoszę dwie reklamówki książek, i zawsze coś ciekawego wygrzebię w kąciku wymiany.

@Berenika97Dziękuję za piękną interpretację. :)

@Alicja_Wysocka;) Namówiłam jeszcze AI żeby zrobiła mi ilustrację (Deep Dream Generator) Historia o nich :

@Berenika97Obecny klimat polityczny niestety nie sprzyja pielęgnowaniu pamięci historycznej. Dawni bohaterowie przedstawiani są jako nieudacznicy i głupcy. Nawiązania do najważniejszych momentów z przeszłości Polski pokazuje się w krzywym zwierciadle, szafując rozmaitymi uwłaczającymi określeniami. Prawdziwy patriotyzm i szacunek dla przelanej krwi postrzega się jako fetyszyzację martyrologii. Nasze wielkie narodowościowe zrywy, dzięki którym przetrwał w narodzie duch polskości, są wyszydzane ze wskazaniem na naszą historię jako pasmo klęsk, z których nie mamy powodu być dumni. W takim anturażu światopoglądowym trudno jest o szczerość, miłość do ojczyzny głoszoną bez fałszywego wstydu, bez rozmywania i stępiania jego prawdziwej siły. Bohaterowie Twojego wiersza uczeni są przechodzenia obok, a ich edukacja historyczna i obywatelska jest letnia, pozbawiona kręgosłupa - a przecież od szkoły, jak słusznie zauważasz, wszystko się zaczyna. Świadectwo patriotyzmu coraz częściej dawane jest ukradkiem, ze spuszczoną głową. Bardzo trafnie to uchwyciłaś.

@violettaDzięki. Sama się zastanawiałam, czy w końcówce nie jest zbyt patetycznie, ale stwierdziłam, że zostawię. Ostatnio czytałam wiersze Wojaczka, przypominałam sobie parę rzeczy i możliwe, że jego stylistyka do mnie się przykleiła. @Alicja_Wysocka Dziękuję za piękny komentarz. Jest tak poetycki, że mógłby być kolejną strofą tego tekstu :)

@Kamil OlszówkaPrzepiękne podjęcie tematu "wiatru historii". Określenie to symbolizuje przemiany, które mają prowadzić w lepszą przyszłość. Jednocześnie nie należy odcinać się od wartości stanowiącej "sól tej ziemi". Ten wiatr łączy pamięć z teraźniejszością, przynosi zgiełk pól bitewnych, echo dawnych aktów bohaterstwa - jak ojczyźniane błogosławieństwo dla wszystkich, którzy dziś wyszli na ulicę z biało-czerwoną flagą w dłoniach. I to ma właśnie nas odmienić, żebyśmy znów uświadomili sobie, że jesteśmy Polakami, i co to dla każdego powinno oznaczać.

@acatiiia Książek zawsze szkoda. W czasach studenckich często chodziłam po antykwariatach. Mam do dziś wiele interesujących pozycji w domowej bibliotece. Zresztą dawniej wydawano naprawdę ciekawych autorów z całego świata, pewne wydawnictwa stanowiły markę same w sobie, jak choćby "Czytelnik". Dziś rynek wydawniczy nie ma nic wspólnego z promocją wartościowej literatury. Liczy się szybki zysk; wydawnictwo to samonapędzająca się machina,która - jak każda machina marketingowa - dba o sprzedawanie się. Na półkach zalegają arcygnioty, publikowane są nazwiska wykreowane przez mainstream. Do tego dochodzi zjawisko self-publishingu, które z jednej strony jest alternatywą dla kogoś, kto nie może przebić się do tego dość hermetycznego środowiska (nie jest Tkaczyszynem-Dyckim albo Żulczykiem), ale fakt, że ktoś ma pieniądze na wydanie własnej książki nie oznacza, że na rynku pojawi się coś wartościowego, raczej zależność między jednym i drugim jest odwrotnie proporcjonalna. I tak źle, i tak niedobrze. Książka nie jest już dziełem literackim, jest tylko jednym z wielu produktów.

@Wiesław J.K. Wygląda na to, że AI nie zna się na humorze nonsensu. ;)

Pierwszy był kogut. A wiersz jest ciekawy, dla mnie trochę ociera się o groteskę i wprowadza leciutki klimat absurdu, gdzie niby wszystko jest bez sensu, ale, cytując Grochowiaka, poezja wynika z brodawek ogórka...

@huzarc Bardzo ciekawa interpretacja, dzięki.

Ale to nie jest Twoje. Wszelkiego rodzaju cytaty, zapożyczenia, fragmenty cudzych tekstów wykorzystane w wierszu, powinny być przynajmniej zaznaczone kursywą.

@Poezja to życie Jakie nic? A cały świat to pies?

@Robert Witold Gorzkowski Twoje poetyckie słowo bardzo malowniczo oddaje fascynację historią i tęsknotę za czasami, w których patriotyzm nie był pustym hasłem, lecz płynął w naszych krwiobiegach. Podobne wiersze wciąż zadają pytanie o tożsamość - czy zachowaliśmy, pomimo upływu czasu i narzucanej nam zewsząd idei postępu - korzenie i żywą pamięć? Czy potrafimy z przeszłości czerpać jak ze źródła? Nawiązania kulturowe (Mickiewicz, Ostra Brama, Rossa, sarmatyzm) nie tylko przypominają nam o bogatej spuściźnie, ale można odnieść wrażenie, że tchnąłeś w nią życie. To nie jest muzealny lament, to jest realne poetyckie wskrzeszenie, choć na chwilę, naszego bogatego dziedzictwa.

Przystanęli na chodniku, pod opiekuńczym granatem nieba. W latarniach jarzy się ich śmiech. On jej poprawia puchaty szalik, ona przytula jego dłoń do mokrego policzka. Nie wiedzą, co dalej ty postanowisz, i co ja dla nich wymyślę. Codziennie ich piszemy, rozchylamy im usta do milczenia wrzącego jak wszechświat. Są przechodniami w mieście niedokończonym, są, nami. Imiona deszcz zmył z cieni. Nie wiedzą dokąd prowadzi uliczka wśród akwarelowych plam udających kamienice. On jej poprawia szalik, ona mruży błyszczące oczy, ciemne kropelki kawy. Znikają i pojawiają się z każdym naszym przenikliwym słowem, by później odchodzić niezauważalnie w zamazaną przestrzeń, w noc, w niewyczerpaną ranę.

Teraz jaśmin nie kwitnie.

Chcę być dla ciebie miastem w deszczu - - nagim, by dotyk mógł zabłądzić między dachami, gdy je wieczór smaga za karę wiatrem rwącym. Chcę być ulicą zawstydzoną natłokiem nazbyt śmiałych pytań oraz tym drzewem, co przez okno cieniem gałęzi cię usypia. Chcę być kałużą, w której gubisz odbicie, złoszcząc się i płacząc; niech beton przetną żywe strugi, wśpiewają w twoje stopy - światło. A jeśli stanę się witryną, stłucz ciemną szybę, bierz co twoje; i tylko później pozwól spłynąć tkliwością modlitw w ciepłe dłonie.

To jest bardzo trudna sprawa.I nie ma chyba dobrej odpowiedzi. Natomiast jeśli ktoś pisze wiersze w sposób niebezpośredni zachęcające do samobójstwa, pokazujące je jako jedyną opcję w danym momencie, staram się reagować. Bo jeśli ktoś ma naprawdę takie myśli, to powinien poszukać profesjonalnej pomocy, a nie paplaniny na forach hobbystycznych. A jeśli jest to tylko teatr, projekcja - to może wywierać szkodliwy wpływ na innych. Nie wiemy przecież, kto w jakim stanie psychicznym czyta nasze wiersze.

Otóż to. W najczarniejszych czasach historii ludzie umieli się śmiać. Nawet podczas II wojny światowej jedną z wielu broni wymierzonych przeciw okupantowi była satyra. Wystarczy przypomnieć sobie film "Zakazane piosenki". Według mnie zresztą nic równie bezwzględnie nie demaskuje patologii w myśleniu, jak kabaret.

Wiesz, ja raczej bym nie wstawiała świeżo krwawiącego wiersza na portal, mając właśnie świadomość, że jest to różnorodna, dynamiczna przestrzeń, gdzie równolegle dzieje się absolutnie wszystko. Ktoś się wygłupia, ktoś flirtuje, ktoś odreagowuje stresy... To nie jest cmentarzysko. Ale dziękuję Ci za wrażliwość :)

@Alicja_WysockaDoskonałe! Może powinnaś założyć i redagować jakiś kabaret z prawdziwego zdarzenia? To jest lepsze niż niejedne wypociny kabareciarzy z upadłego teatru lansowanych przez mainstream. Szkoda, żeby tak wyborne poczucie humoru się marnowało :)

Zupełnie niepotrzebnie. W jednej godzinie ktoś umiera w sali szpitalnej, a w tym samym szpitalu na sąsiednim oddziale, o tej samej porze rodzi się dzieciątko, za oknem maluchy bawią się na placu zabaw - takie jest życie.