Dagna

@violetta Violu, zawstydzasz mnie ;) przecież to tekścik, który w minutkę sam się ułożył „na języku”, pamiętaj jednak, że Ty mnie zainspirowałaś, za co dziękuję. Ja już się na forum nie dzielę prywatą, ponad ogólniki. pozdrawiam miło i życzę udanego dnia.

@violetta dziękuję, miło mi, pozdr.

@violetta dzięki :), taka zabawa…może mnie zmobilizuje do jakiegoś majowego wierszyka do drugiego tomiku ;)

@violetta słuchaj, to tak na żarty, bo mnie ani w głowie(!) jest poprawianie kogokolwiek, szanuję cudzy styl, Twój też jest niepodrabialny, subtelny. Ale już dla zabawy, na szybciutko skleciłam coś w tym temacie: „… w koczek?” maj rozpuścił włosy z deszczu kroplą toczy świat ogród spływa w pastelach jak na obrazach impresjonistów na łodydze róża - linoskoczek w pośpiechu zaplata falbany …

@violetta podoba mi się druga cząstka. Ale gdyby ją ciut zmienić tak, aby to róża miała kok, to byłoby COŚ :)

@iwonaroma faktycznie zimna i zmienna ta wiosna, niech chociaż muzyka ludzi rozgrzeje…

@Zawierucha7 nikt normalny Lenina nie wychwala, to stan umysłu ):

Mam ochotę polemizować z drugą strofą i indywidualizowaniem doświadczenia wspólnoty wiary, bo J. Ratzinger pisze o powszechności wpisanej w posłannictwo Jezusa, który dał nam od Boga modlitwę Ojcze nasz , wykraczającą swoim zasięgiem poza obręb gmin żydowskich, niesioną też innym narodom. Syn Boży stał się naszym bliźnim/ bratem po to, aby zniknęło wrażenie wyobcowania wobec Boga, istniejące dopóki nie zostajemy objęci jego zbawczą łaską. Sama istota ludzka jest jednak z natury relacyjna, a fałszywa autonomia może prowadzić do arbitralnych sądów i takie stanowisko jak w wierszu, że buduję kościół w sobie bliższe jest wierze protestanckiej niż katolickiej. Podoba mi się strofa trzecia z symboliką góry/ skały, która u Ratzingera jest postrzegana dwojako, również jako nasza wewnętrzna wspinaczka do źródła. Tutaj szałas może też nawiązywać do Święta Namiotów, (gdy Bóg chciał chronić swój lud w czasie wędrówki), ale może też się odnosić do ubóstwa i marności jako wyznacznika pozycji wyjściowej dla zmagań z grzechem ( podłoże wulkaniczne sugeruje niepewność, pokusy, zawieruchę), albo może też ono być synonimem żyznego, bogatego w minerały podłoża , czyli duszy otwartej na działanie łaski. pozdr. P.S.( Koment trochę mi się niefortunnie zredagował, sorry)…

@violetta Violu, koronki alencon - są obłędne ! Cudne i szlachetne 👌🏻: ) ja lubię natomiast toile de Jouy, tkaniny z bukolicznymi motywami ; kiedyś nawet przywiozłam z Prowansji piękne zasłony, ale się wysłużyły ;)), pozdrawiam miło.

@violetta Violu, czuć relaks w Twoim tekście, choć niekoniecznie dzięki zbyt dosłownemu wyznaniu: mam odpoczywające piwne oczy. To, jakie mamy oczy może nam powiedzieć raczej kto inny ;) Podoba mi się druga strofka, te haleczki i koszulki, no, słowem babeczka w pełnej krasie o poranku na tarasie ;)) Nie kupuję natomiast drążącej nieśmiało drzemki, a to dla tego, że nawet podczas drzemki drżymy co najwyżej my, a nie drzemka ;)) Zdmuchnięty płatek nieba, znów do podobania, taki arcypoetycki, niech będzie :)), pozdrawiam miło.

@Roma składam,chowam, podciągam,ukladam dla mojego muzycznego ucha są ciężkostrawne, przecież nie samym czasownikiem pisze człowiek ;) Żwir natomiast był a nie było. Język ciszą w supeł związany - nie rozumiem dlaczego stosujesz inwersje ? Clou nieszczęścia pogubionej PL - ki, są w deklaracji : ja bez reszty Tobie oddana…to bywa śliską strategią Czy późniejsze przełykam i połykam tuż koło siebie są zamierzone, czy nie miało być przypadkiem potykam się o cofki? A może lepiej : potykam się przy cofkach? ( jeśli już musi być ten język potoczny … Ogólnie czuć odmalowany dramat PL -ki, ale wykonanie wiersza jest bardzo niechlujne, pozdr.

@violetta … to nie jest mój problem Violu ;) pozdrawiam.

@Witalisa żadna „ przypadkowa” Witaliso, ta poezja jest na wskroś … znajoma, kobieca. P.S. Na innym portalu nawet był wiersz o Cummullusie… ;) Od maskarad wolę prawdę, bo kto tu wreszcie ma być wprowadzany w błąd, czytelnik?? Jemu się należy SZACUNEK. @violetta Violu, proszę Cię… świętością jest respekt wobec czytelnika a nie wprowadzanie go w błąd. ( Nie chcę już kontynuować tematu cudzych ustawek), pozdrawiam miło.

@violetta ??? Violu, nie rozumiem Twojej uwagi, to chyba nie o świetność miało chodzić…

…pamiętam jak sugerowałam Autorce na ( innym portalu), aby uprościła przesadną, sztuczną wówczas metaforykę. To co obecnie pozostało, przeszło moje zdziwienie, to pisanie jest… martwe, a sięganie po deformację, jest tego tylko potwierdzeniem, że duch już nie iskrzy, ( cóż, przykro…)

@Deonix_ …inspirująco, nawet jeśli ciut pachnie przesytem ;)

… autentycznie i ujmująco.

@Alicja_Wysocka kiedy jest warsztacik i rymy ciepluchne temat wypitrasić - chyba nie jest trudne wenie dać ciut czasu niech chwilkę pozwodzi - później bez grymasów z ciszy wiersz urodzi zadrga ździebłem w trawie z ptakiem mknąc na lotkach skubnie obłok w stawie muśnie futrem kotka a gdy w sercu chłonnym wciąż mało uniesień wziąć wenę pod pachę i przejść się po lesie :) pozdróweczki

@MIROSŁAW C. kapitalna wyobraźnia 👌🏻super się czytało, pozdrawiam.

Czule i cieplutko :), pozdrawiam.

@marekg w nocy słucham wielkiej płyty - to szalenie dowcipne :))

@Dominika Moon dziękuję bardzo za odwiedziny i komentarz, pozdawiam miło.

@Dominika Moon ten wiersz mi się naprawdę podoba, a to dlatego, że wcale ( jak pozornie wygląda) nie chodzi tutaj o usprawnioną komunikację w związku, lecz jest on wołaniem o … bliskość; chciałoby się dopowiedzieć mów do mnie prosto …do serca :) a nie poszukuj tematów zastępczych, które tę bliskość opóźniają/ uniemożliwiają. To typowo męska cecha, że partner chętniej naprawi dach, niż próbuje się zdobyć się na wyznania. Pl- ka prosi także jasność w relacji i ukierunkowanie ( dokąd? - w domyśle: to zmierza?) chce wiedzieć, czy ten związek rokuje coś poważniejszego; czy można snuć plany i…:) na pewno nie jest przesądna :) pozdrawiam miło.

Czy to nawiązanie do S. Bratkowskiego „ Pod tym samym niebem”? Jakie okoliczności towarzyszą wierszowi, skoro Autor dochodzi do tak skrajnych wniosków pisząc , że: stać bezczynnie to jak zabić? Czyżby wspomnienie wojny? pozdr.

Na swój sposób kapitalny wiersz, bo traktuje o zmaganiach twórczych gdy brak jest weny i oto fraza : niewiele widzę wzwyż - brzmi jak brak chwilowego połączenia ze Stwórcą, który do tej pory obdarowywał przymiotami ducha ( są tego namacalne dzieła i wspomnienia- zaklęte jak fosilie w bursztynie), a teraz milczy? Bardzo udany jest końcowy happy end, zwątpienia - nie ma, bo oto nieoczekiwanie odzywa się sam Stwórca ze swoim dłutem/ lub kamertonem, tuż nad borem, czyli najpiękniejszym obok Człowieka dziełem jakim jest przyroda i daje namacalny znak skąd czerpać pomysły, wołając : Artysto, rozejrzyj się tylko wokół ;) pozdr.