lirycznytraktorzysta

(Też dla Juliana) Moje życie miało imię, tfu, męskie imię ciemne jak pochmurne myśli co się ciągną autostradą kabli poprzez zwoje metalowe ciężkie. Tym imieniem w ogniu wyspawanym elektrody świeciły na hali butle z gazem zroszone perliście tym imieniem zawór otwierały. A gdy szefo nam ogłaszał fajrant gdy maszyny łby zwieszały twarde to w produkcji mechanicznym dziale imię moje każda gęba darła. Po wybuchu w rozwiewanym dymie zmierzch co nastał nad fabryką dawną pyta mrocznie i ja cicho pytam: Memu życiu jak tam było na imię?

mocne

@corival @kwintesencja Takie miejsca powinny być jakimiś pomnikami przyrody, czy coś. 10 ha zupełnie innego świata, drobne pszczoły wychodzą z dziurek w ziemi, przezierniki lecą do światła, dziki rozrywają siatkę....

Potwierdzam, tak mówił.

Wiadomo że wiatr.

@Konrad Koper No to teraz na tym skojarzeniu napisz wiersz.

Jak dobrze, że nie rozumiem.

Jakaś myśl mnie pociesza: najzimniej przed świtem. A na razie Mythosy Calypso w Kaptanie ręce z zimna się trzęsą drętwieją nad kwitem który chłonie czym pryskam kwitnące jabłonie. One ślepo mi wierzą lecz bądźmy konkretni: wlać załączyć mieszadło – rozpyla się strofka pośród rzędów w tym starym sześćdziesięcioletnim sadzie (o! zniknął!) jabłoni Bankrofta. Czy go nigdy nie było? W kwaterze jest marzeń? Manometru czy księżyc ciśnienia zanikiem wskaże pnie wpół ucięte? Korzenie porwane? Taka myśl mnie pociesza: najzimniej przed świtem.

@aniat. Nie, bo język taki dziwny zastosowany. Jakby tłumaczenie piosenki z ang.

@violetta wczorajsze prawdy stają się bajką. wczorajsze bajki wdrażamy w życie.

Wieczór pod apteką: - Ciociu, jak ta gwiazdka spadnie, to nie wybuchnie? Wtrącam się: - To z Tuwima? - Nie, z Charkowa.

pracuje pani w korpo?

i takie rymy to ja cenię.

nie tacy próbowali. jak przyszło co do czego to ich zjadł sad.

@Rafał Hille fajne, ale głupie i nieprawdziwe.

Tak, otoczył mnie tłum. Tak, wbił w oczy know-how transparentów szerokich, których nie ogarniałem. I zacisnął się krąg. I mój tlen każdy brał na głębokość maksimum w swoje płuca skrzyczane. - Czy to Trzebnica tu? Nadajemy spod łap Kociej Góry na lajfie: - Wy – wydalać dziadersy! - Ty wieszakiem go dźgaj, parasolką w łeb ciap. - Cały kraj cię ogarnia, argumenty coś przejszły? A ja słowa ni hu. I upadam na bruk moralności skostniałej, którą rzuca ktoś w okno. Jeszcze w uszach dźwięk szyb, przed oczami czerń smug… Gdy się wszyscy rozchodzą wstaję w świat, co już spoko.

W Pana stylu.

@Janusz Józef Adamczyk A wiersz gdzie?

Jako modlitwa - tak. Jako wiersz - nie, bo na mój gust za bardzo wymuszający. Ale swój styl ma.

- Czemu mówicie na to u-bot? - bo szybko idzie się na dno

tak babcie – trzebcie jak trzebiłyście niech się ukaże przykaz i ziemia do was powróci dobro zamierzchłe choć połamane przecież w korzeniach akacji buków odnajdziesz siebie w ściółce robaków ból i mrowienia renców z wysiłku dzierżących mocno dwuskibowego pługa marzenia raz odwróciły przecież tę ziemię teraz odwrócą ją po raz wtóry i trzeba siły! trzeba mieć plecy! i trzeba w końcu trochę kultury ryję głęboko pługiem obleśnym spluwam i garście mocno zacieram ludzie na Trzebni trzymajcie jeślim kogoś zahaczył – niech go choliera! ale by posiać wymieszać trzeba płuca wątrobę organy z chlewni kości Mongołów w jedno się zleją pod odkładnicą: – orka na Trzebni – orka na Trzebni

Kiedyś czytałem tomik poety, który pisał w getcie i podczas powstania w getcie. Nic z niego nie zrozumiałem, a nazwiska nie pamiętam.

Dobry początek. Teraz wokół tego patyczka można okręcać watę, i się zwierszy.

@Marek.zak1 Ubaw!

@staszeko Szuka, bo jest niespełniony genetycznie. @violetta Fajna to by była, jakby się znalazła. @Leszczym Dobre sobie ;) A tyle się z układem rymów napracowałem.