Rafael Marius

Taki to już los. Znam go dobrze, bo oboje moi rodzice mają depresję od zawsze. A ojcu właśnie się pogorszyło, jak nigdy dotąd.

@Tectosmith Masz refleksyjną osobowość. Ja nie znam odpowiedzi i nawet takich pytań nie mam. Może poza tym jednym. Nie warto. Ani siebie, ani innych. Ja jestem osadzony w teraźniejszości i myślenie o przyszłości to nie moje rzemiosło.

@Ewelina Ja to wcale nie umiem tak kombinować, ale inni potrafią. I nic na to nie poradzę.

Nie miałem na myśli, żebyś nie pisała. Może właśnie dobrze jest pisać, by zwrócić na to uwagę.

Niby wszyscy tak deklarują, a jednak jeszcze nie spotkałem nikogo, kto by takich lub podobnych zabiegów nie uskuteczniał.

To taka dość przewrotna gra miłosna odwołująca się do reakcji paradoksalnych na zasadzie skoro mi dają wolność, to jednak zostanę. Skoro ma być mi lepiej, to niech będzie gorzej. Czasem działa. Zależy od aktorów.

Rzecz naturalna. Inaczej być nie może.

Nieraz to słyszałem i raczej odbierałem jako próbę zatrzymania niż dania wolności. Co po weryfikacji u mówiącej okazywało się słusznym przypuszczeniem.

Może by i była taka telewizja ciekawsza, bo tą na szklanym ekranie porzuciłem już w szkole podstawowej na rzecz realnego życia.

Sęk w tym, iż motyle mają różne gusta i nigdy nie wiadomo jakie, zanim się nie sprawdzi. A gdy się nie trafi, to już za późno, bo motyl odleciał.

Mój świat może komuś wydawać się mały. Obejmuje jakieś 3 km wokół domu, ale z racji tego, iż jest to centrum Warszawy zawiera w sobie wiele. Tak jak w wierszu: W szczególe świata perła ukryta. A tych pereł znajduję codziennie, aż za wiele. Zatem jestem bogaty we wrażenia i nie potrzebuję nigdzie jeździć.

A moim zdaniem nasza właśnie zmierza ku zagładzie. A wspólnego systemu wartości brak.

W dwuosobowych to jak najbardziej może być lepsza, ale to już zależy od okoliczności i osobowości.

@Marek.zak1 Internetowa miłość. Skończyła się w sieci.

Może by się udało na plaży naturystów. Tam nie lubią tekstyliów. A tak poważnie bez słów raczej trudno w życiu. Kto elokwentny temu łatwiej.

Ja na szczęście jestem tylko kierowcą skutera inwalidzkiego i mam zwyczajowe pierwszeństwo przejazdu. Chociaż to.

@Nefretete W niebieskich butach, wypadłych z raju, drogą do wysp szczęśliwych, przy świetle latarni. Szczęśliwych wiatrów.

@ja_wochen Niektórzy mówią, że życie to poker. Trzeba rozegrać swoją partię. Ważne by nie pokazać swoich kart przez weneckie lustro, bo wtedy gra zakończy się przegraną.

Pytanie z gatunku tych, których lepiej sobie nie zadawać, przynajmniej ja tak uważam. Różne są miary wartości. To co dla jednego jest dużo warte dla drugiego nic. Pieniądz wbrew jego funkcji też nie oddaje w pełni, co ile jest warte.

Dobranoc.

Otóż to. Takie życie. Widać, że lubią na forum też. Niestety tak często bywa, ale są wyjątki. A ja lubię smutnych. Wpływają na mnie tonizująco. A tak serio to dla mojego nastroju to nie robi większej różnicy, bo jestem introwertykiem i moje samopoczucie zależy od tego co wewnątrz mnie.

Powiem Ci, że i moi byli zajęci, a do tego chorowali na depresję i nadal tak jest. Zatem dorosłem znacznie szybciej niż inni, bo trzeba było radzić sobie samemu. A środowisko też miało duży udział w moim wychowaniu. Mnóstwo osób. A szczególnie babcia u której dwa lata mieszkałem. I jeszcze dalsza rodzina, znajomi, sąsiadki itp. Powodzenia.

Owszem nie warto, jednak wiele ludzi to robi. To już zresztą u małych dzieci można zauważyć. Mama mi mówiła, że bardzo mało płakałem. Raczej ciągle się śmiałem i stąd też ta sympatia otoczenie. Ludzie lubią wesołe dzieci, a za mną to naprawdę wszyscy przepadali. A czy w dorosłym życiu jest inaczej?

Na pierwszy rzut oka wygląda na przebitą oponę, ale może też być nieszczelny wentyl.

To już takie uwarunkowanie kulturowe, głęboko zakorzenione w męskiej duszy. Ja tam nie mam nic przeciw. Jeśli komuś pomorze. Ale jest wiele innych metod rozładowania negatywnych emocji, dla panów.