emwoo

W wulkanicznych pyłów krainie, w szafirowym aromacie ziół i mirry, złotoczerwony Feniks zamieszkuje. Ze strumienia życia utkany, z każdym objęciem księżyca popiołu skrzydłem srebrzystą nić nowiu wita. Aż tu razu pewnego, w drzewa szczelinie co to malachitowym runem utulone, człowieka spostrzega. Wonna żywica pociemniała ze zgrozy patrząc jak mężczyzna wpatruje się w siebie zamkniętymi dzikimi oczyma i widzi jak w letargicznej przestrzeni spoczywa dziecię martwe. Uśmiercony chłopiec w nim. Jeszcze nieupierzony. Niepochwycony w garść dróżek bocznych, dróżek ciemnych, a już pokryty kłującymi krzewami luli luli laj. Cóżeś uczynił?! Ciska w mężczyznę ptasich słów echo, przelatując przez całą wzdętość i pustkę co to na męskich barkach wibruje. I zapłonął Feniks kardamonu złotem, gniazdo rozniecając co to w twardym męskim sercu stosem zakrzewiło się. I migoce przestrzeń mitycznej pieśni uniesieniem: Na ołtarzu słońca, z kości i szpiku, odradza się w tobie pisklę, które uśmierciłeś. Wygładź ostre kontury dorosłości bo zbyt długo już oglądasz siebie poprzez gruby mur sceptyka. Powróć do niewinności o zapachu słodszym niż kwiat, bowiem ufność i otwartość dziecka to centrum wieczności! To serce, w którym wieje słońce i oczy w których świeci wiatr. W tej głębi właśnie zatacza kręgi morze i pluska się niebo, przepędzając całą gnuśność wszechświata. Jest to głębia nie lada. Zatem z martwych wstań, a nic już nigdy nie będzie w tobie pojedyncze i jednorazowe.

@MIROSŁAW C. ?

@opal coś pięknego ? hipnotyzujesz ...

@NataszaUlik fajne ;) czekamy na więcej :) P.S profilowa fotka "wystrzałowa" i wielce wymowna haha ?? czad!

@Father Punguenty ale czad! bravo ? tytuł też fantastico! ale co ja tam nędzna wiem ;)

@huzarc dlatego właśnie Twoja mowa jest złotem hihi

@duszka zmysłowe i kobiece, jak zawsze :)

@huzarc wieeem, słodziaku ?

@Dawid Bunikowski dzięki Dawidzie ?

@Radosław zgadzam się! totalnie, absolutnie przytakuję :) przeglądamy się w sobie nawzajem, nieustannie :) a jak się utuli swoje „psy piekielne” to z podobną czułością możemy pogłaskać „sierściuchy” bliźniego. w moim odczuciu Wszechświat tętni nieskończoną ilością obserwatorów, takich mini zwierciadeł, z których każdy generuje indywidualny poziom głębi i interpretacji, tworząc tym samym przeróżne struktury fraktalne. jest to cudowna, moim zdaniem, ścieżka ewolucyjna, dzięki której dane jest nam doświadczać iluzoryczności własnego ego. w zasadzie na głębszym poziomie każdy człowiek ma rację - gdyż każdy z osobna jest sumą wszystkich swoich projekcji, przez które zerka na kosmiczny spektakl. obserwator sam w sobie jest zatem kluczowy - dokłada bowiem własną niepowtarzalną „cegiełkę” do matrycy. zawsze, w tu i teraz, możemy świadomie zadecydować o jakości energii jaką pragniemy zasilać Przestrzeń. i jakie słowa/czyny kierować do innych istot. dobrej nocy ? obserwatorka ?

@Radosław pewnie, Radku, podpisuję się pod wszystkim co mówisz. czasem łatwiej jest podejmować próby "lepienia" innych gdyż to odsuwa nas od własnej strefy cienia, choćby na chwil parę ... ale nie ma w tym ulgi na dłuższą metę. poza tym o wiele łatwiej jest zmienić swoje osobiste "botki" na mięciusie kapcie niż wyściełać całą planetę dywanem :) osobiście staram się zmierzać w takim kierunku by być zdolną przyjąć i powitać w sercu każdego człowieka. przeglądając się niektórym komentującym współczuję im po prostu, że topią się we własnym smutku czy iluzjach ego. także serce dla nich wszystkich! dziękuję za budujący i wnikliwy komentarz, pozdrawiając czule :)

@Radosław intuicja Cię nie zawodzi, jestem istotą o pogodnej naturze ? choć z wiersza nie wynika haha ? @Radosław dzięki za serducho i trzymaj się ciepluchno ?

@Marek.zak1 zgadzam się w całej rozciągłości :)

@error_erros racja, zmieniam :) dzięki

@error_erros a gdzieeee, ja i obrażanie ;) haha, oszalał :) i zgodzę się, wierszydło pompatyczne na maxa ;) wiesz, tak myślę czy nie zmienić "wonią swych potknięć urojona" na "wonią swych racji urojona" ... ? hmmmm

... dla wszystkich krytykujących, pouczających "wujków dobra rada" :) Gdzie stanę obosiecznym chłodem pod stopami mi pękacie w cieniu gorzkiej pieśni rdzewiejecie własnej winy wędrowcami się stając kamień wymierzacie w świętą pierś moją nie widząc że w potopie własnej próżni na oślep gnacie ciemności łzą pokryci i pytam jak klątwę z was zdjąć co to w konaniu strudzonego rodu po omacku człowieka w sobie poszukuje w podanej wam dłoni bezładnie zwinięci kwilicie jeno topielcem na dnie własnego bólu gorejący jesteś tam jeszcze smutna duszo wonią swych racji urojona? zatem złotem milcz.

@Franek K no to masz jeszcze jedno serduszko ? i niech ci środa lekką będzie ?

@error_erros widać :) świetne ;)

@[email protected] dzięki Grzesiu za serducho na zgodę :) hmm, to może i zmienię na "skowyczy" ...

@Marcin Krzysica proszę bardzo :) z przyjemnością dałam ;)

@huzarc największy czynnik atrakcyjności to bycie wyzwaniem, jeśli kobiecie się uda wykreować taką tajemniczą aurę, a do tego nie ma w tym nic z udawania, to sieć gotowa ?

@huzarc jasne ;) a wnyki już w styczniu pewnie rozłożone ;) @huzarc dobrze, że nie magalomanem ;)

@huzarc widzę, że masz już uknuty plan :) wprawny łowca działa metodycznie ;)

@huzarc no w sumie jest to w pewnym sensie zapraszanie do swego świata, jak człek serwuje takie "wycinki" z życia i uchyla z lekka wieko :) nęcąc zapachem starych winyli haha

@huzarc no mówię, rozkojarzony chłopak :) @[email protected] dzięki Grzesiu :) Janosik dobry na "sycko" hihi