puszczyk

Dokładnie.

Poezja zaangażowana... Jak się stosuje strofy czterowersowe bez rymu, to dobrze jest zadbać o rytmikę. Poza tym tolerancji, a nie tolerancja.

Spokojnie ucichać. Powoli i beznadziejnie zapadać się w ciszę.

Co jest dziwnego w słowie "nacicha" i "popiołem"? Herakulum zostało zasypane śniegiem pumeksu. Żadnej lawy i ognia. Jak ci się kojarzy opad np. śniegu? Cisza i płatki wirujące wolno z nieba. Ten wiersz odwołuje się do konkretnego wykopaliska w tym mieście. Podziękował Waldemarze.

Co powyżej?

Spox

Bóg się zawstydził i schował oblicze w najbliższym obłoku zbudowanym z grzechów naszych kiedy wulkan wrzącego oddechu nacicha popiołem wtedy dobrze widzę lasy wypalone snami i ten domek malutki który miał być rajem któryż anioł rozkochał rzucił na rozstaje potem odszedł częstując drwinami bo nic się nie stanie nie rozkwitnie strachem pumeks nas przykryje nie zdradzając czemu dla świata pozostajesz jako jedna z wielu a dla mnie ciągle całym światem

Piszesz do Gabrysia? :))) Bo on notorycznie tutaj pisze zdania poczynając od małej litery.

Do zobaczenia :))) Ps. to dzieło to jeden wielki błąd.

Ja twoim też nie. Jestem za to wrogiem grafomaństwa i zawsze się odezwę jak takową zobaczę.

Zawsze wchodzę na totalną grafomanię.

Martw się o własne uzębienie. Pewnie ma braki.

Moje zdanie na temat twojego talentu i warsztatu znasz :)))

Osobiście wyciąłbym wszystkie "moje". Z treści wynika czyje, a zaimki osobowe są fatalne we współczesnej poezji. Stosuje się tylko wtedy, kiedy są niezbędne dla przekazu. Te dopowiadają tylko po co? Czytelnik sam sobie dośpiewa, bo raczej myśli. (mam nadzieję)

Wiem :)))

Nawet częstochowę trzeba umieć napisać i odpowiednio ją wkomponować. Zdaje się, że ty nie umiesz. A pisać umiesz? :)

Szkoda gadać. Fatalne rymy, inwersje i technicznie katastrofa. Literacka rozpusta to nie jest.

Film uwielbiam. Brawo.

Most samobójców... To trochę nawiązanie do poezji Steda.

No jest dopisane właśnie w celu rytmizacji. Dzięks za słowo.

Ale dodaje rytm wierszowi.

Połowa drogi to jeszcze daleko do raju. A demony robią swoje na tej drodze.

Zmierzcha już całkiem, a demony krążą uroczo wokół baśni. I nietoperza skrzydłem chlaśnie strach przyczajony. Utajony. Boję się diabłów, lalek voodoo, kotłów i szpilek moich wrogów. Porwane sny już nie pomogą. Czemu? No czemu tłukę głową? Chorą pochmurnym listopadem. Więc byłaś... Chyba gdzieś nad ranem solą sypnęłaś w starą ranę. I? I znów demony. One kochają mnie po prostu. Każą poszukać wielkich mostów... Brooklińskich choćby, zamyślonych. Głupio wysokich i zamglonych.

Tylko rytmizacji trzeba się nauczyć.

Fajny erotyk. Nie przekracza granicy ckliwości lub w drugą stronę, a jest emocjonalnie i plastycznie.