lorrainedabsky

Z górki Większość przez większość uznana za znane, proste, powszechne Nie zabiera tchu nasze miejsce bycia otoczone tym, czego jeszcze nie odkryliśmy Nie zadziwia wyrafinowana harmonia funkcjonującego organizmu Nie fascynuje materia Nie ciekawią tajemnice Nie podniecają dziwności Po śnie, w którym widzieliśmy przyzwyczajając się, gwieździste niebo Noc bezsenna nie wzbudzi spłyconego, przerywanego oddechu na widok przyjętego już obrazu Nie chcę uważać za normalne zachodu słońca zmiany pory roku upadku jabłka wszystkiego, co powstało z myśli ludzkiej i odeszło w przyzwyczajenie w głowie ludzkiej

Konduita Pani rozmawiała z Panem o polityce – „obeznana” Z Państwem o seksie – „doświadczona” Z Paniami o religii – „wierząca” Z Panami o miłości – "kochanka" Z nimi wspólnie będąc w grupie, zamilkła.

Paradoks odchyleń Otworzyć usta, oczy i umysł. Stawić czoła, stanąć na głowie. Kamienne pióra, metalowa skóra. Skórzane meble, drewniane rękawiczki. Dziwactwo Akceptowane, jeśli powszechnie przyjęte. Wyszydzane, jeśli nieodkryte.

Rzeczywistość czy sztuka? To, co widzimy każdego dnia, Czy to czysty widok, bez żadnych plam doświadczenia, emocji, ideologii, poglądów i egoistycznych pobudek? Czy dzień wczorajszy od dzisiejszego postrzeganiem się różni? Ktoś popsuł wizję, zatrzasnął drzwi, nie zgodził się z Tobą i uklęknął przed Bogiem, przed którym Ty nie klękasz? Czy będąca moją rzeczywistość, jednocześnie różniąca się od Twojej, przyjacielu, pozwala nam patrzeć oczami takimi samymi na te same zjawiska i rzeczy? Czy może kłamiesz, mówiąc, że podoba Ci się to co i mi się podoba, że to, co pięknem jest dla mnie, również pięknem jest dla Ciebie? Piękno ulotne i różne jest, więc nazywasz je pięknem, a widzisz, przyjacielu, według swojego przekonania, to co podoba Ci się w szczególe, ujmujesz jako sztukę w całości, więc i ja, nie dążąc do chaosu, myśląc o innym szczególe, o innym jego pięknie, opowiem o ogóle i całości, jako o sztuce, którą wspólnie wielbimy.