Wędrowiec.1984

Pamiętasz, dziękuję, miło mi. ;)

Dobrej nocy! ;)

Kurcze, nie mogę nadążyć z odpisywaniem na posty... ale podoba mi się to! :)

To już samo życie. :) Nawet Werter pisał w listach o tym, że ludzie niepotrzebnie komplikują sobie żywoty, wymyślając przedziwne rzeczy, które tylko przeszkadzają drugiemu.

Do poczytania wobec tego! :)

Może czasami lepiej nie wiedzieć...

To prawda.

Ale koty mają dziewięć żyć więc głowa do góry. :)

Chodzi to za mną dzisiaj odkąd się tutaj pojawiło. Jak kot, który przymila się do swojej pani. :)

@WarszawiAnka jak byliśmy mali to kładliśmy sobie ślimaki na kolanach i przyglądaliśmy się jakie robią ślady. :)

Proszę bardzo. To jest naprawdę ładne. :)

Ależ widziałem, widziałem. Bardzo Ci dziękuję i wzajemnie. O taki uśmiech :-D

Widzicie @evicca, @Justyna Adamczewska - inspirujecie :)

Miałem identycznie z wierszem Justyny. :) Po przeczytaniu od razu wiedziałem o czym chcę pisać kolejny sonecik.

To ja dam jeszcze taką klasykę: Może nie ślimaki ale spoko żaby, które pamiętam z dzieciństwa. :)

W ogóle za wiersze dla dzieci powinny być rozdawane uśmiechnięte ślimaki, a nie serduszka, o! :D

Jakie fajne i wesołe. No i jaki wielki ślimak! :D

Powiem Ci, że zastanawiałem się w ogóle czy na pewno publikować swoje wiersze. No ale tak pisać do przysłowiowej szuflady... dziwnie trochę. :) Bardzo byłem ciekaw odbioru i dzięki temu miejscu poczułem, że może jednak warto pisać. W pierwszych publikacjach przestawiałem nieraz słowa, bo np. średniówka się nie układała, choć starałem się o nią dbać. A tutaj? Zobaczymy :-) W ogóle może skrobnę jakąś balladę za niedługo... ;)

Hehe powiedzmy, że tak. :) Właśnie zastanawiam się ale chyb zostawię jak jest. Niemniej Twoja rada także jest ok. Po prostu moje rozwiązanie bardziej mi się podoba. :)

Taroty to już moja osobista inwencja :) Słowotwórstwo ;)

Bardzo dziękuję za opinie, Wam wszystkim. :-)

Dziękuję i cieszę się :-)

Nie bądźmy tacy skromni...nie tylko noc. :-) Plusik dla Ciebie!

@pomaranczowy.kot dziękuję za serduszko :-)

Do poetów jutra Czy zdolna jeszcze pisać martwa dłoń poety Stalówką zardzewiałą co papier kaleczy, Zwilżając kartek rany w szafirowej cieczy, Zgorzkniałe swego życia spisując wersety? Natchnienia zmarnowane ojca już nie znajdą I pragnąć będą serca jak głodne sieroty, Co przyszłość układają z upiornej taroty, I płaczem się zanoszą za chlebową pajdą. A my, poeci jutra, ileż sierot mamy? Ileż to wielkich przesłań nie skutych w atrament, Na wieki zapomnianych – czy się domyślamy? Dlatego pisz poeto, nieba twórz firmament I Słońca rozpalając niszcz goryczy ramy, By został po Twej śmierci nie popiół lecz diament. --- Do napisania powyższego utworu zainspirował mnie ten oto wiersz: https://poezja.org/utwor/166948-nie/