Tomasz Kucina

Na kondycje też podziała - i formę. Po takim kakao to śmiało można popisywać się na stokach. Niestety, obecnie tylko w sferze wyobrażeń. Bo takie są czasy. Ten tekst jest z 2016 roku, a wypreparowałem go na portal, by wdrożyć choć ciut optymizmu w potencjalnego czytelnika, kontekst utworu wpisuje się w definicję sybstytutu. Tzn. to zastępczy opis chwil sprzed pandemii, a wszystko dla poprawy ludzkiego samopoczucia i w potrzebie kontynuacji świadomych samoograniczeń, bo lepiej ostrożniej w życiu funkcjonować - by szybciej wszystko wróciło do normy, by z życia korzystać bez obaw - czyli powrócić do lotów balonami o których pisałaś - również ;)

No to mamy ustalone. Jak "poczuję wiatr w żaglach" napiszę. Mleko owsiane kakao to się zgadza odżywczo smacznie i zdrowo :)

Spox ;) Napiszę, ale w wolnym czasie i w naturalnej potrzebie napisania takiego tekstu, bo samo pisanie powinno wynikać z potrzeby wyższego rzędu, nie pracuję dla redakcji pod szyldem "Valeria", tylko dla portalowej koleżanki Valerii ułożę tekst - kiedy uznam to za odpowiedzialny nakaz chwili - weną to nazywają podobno, hehehehe ;P Może być?

Chyba kiedyś napiszę o tym wiersz ;D A do: @beta_b Do krzyża? A czemu mają służyć te happeningi - można dopytać?

Najlepiej Kapadocja, i koniecznie o świcie - tylko nie jedz kebabu ;) Balony- ach, przecież wiesz że lubię Juliusza Verne, ostatnio zamieściłem tu wiersz pt. "Nemo lajf" --> dotyczy Verne'a i Nautilusa, a inna kultowa powieść "W 80 dni dookoła świata" - to jest dopiero fenomen podróży balonem ;)

Odważny utwór, bardzo subiektywny. Trzymam kciuki. Lubię Ciebie, szczera do bólu - prawdziwa. Pozdrawiam.

Również Iwonko pozdrawiam. Bardzo dobry tekst w kontekście niekonstruktywnej krytyki pod naszymi tekstami, oczywiście co do wszystkich tutaj autorów.

Dobrze Valerio, spróbuję ;) 10 zł - da się ogarnąć ;))))) Co do tekstu teraz zauważyłem literówkę (u mnie to norma!), w wersie: „z duchani w Canazei - lecimy balonem” powinno być: „z duchami” Juź poprawiam! ;D

Rozumiem, że oprócz zachwytu jest w pańskim komentarzu i szczypta krytyki. Na serio nie wiem i nawet nie mam zamiaru domyślać się co Szanowny pan sobie wyobraził czytając ten tekst, ja nie odnoszę się w treści ani do krów ani do papug? – (nie ma tu też żadnych ukrytych przekazów, tekst powstał w roku 2016 i był korygowany) → zresztą „krowa” jest dla mnie synonimem zdrowia i pięknych opisów sioła, „papuga” zaś ślicznym egzotycznym ptaszkiem. Chyba, że to komentarz odnoszący się szerzej (hurtowo) do moich tekstów zamieszczonych tutaj? Sam nie rozumiem. Wyobrażenia, analizy komentujących są ich subiektywnym prawem, tyle tylko, że ja naprawdę nie potrafię odnaleźć się w pańskich percepcjach – więc i nie odniosę się merytorycznie do pańskiego komentarza. Widzę, że jest pan tu nowicjuszem, poczekam więc aż Szanowny pan wypracuje na portalu jakieś punkty reputacji, bo nie wiem czy wypada na dzień dobry używać w komentarzu niecenzuralnych słów, choćby nawet i w zachwycie nad dowolną twórczością. Jeżeli pański zachwyt jest szczery – szczerze dziękuję, proszę jednak o powstrzymanie się u mnie w komentarzach - z emocjami. Pozdrawiam.

Słuchaj "papai" a jedz pizzę, dziękuję Valerio skoro - "wiersz subtelny" to o to chodziło, kilka razy go rekonstruowałem, by jak się okazuje uzyskać taką właśnie kompozycję ;) A propos papai, wstyd przyznać ale nie próbowałem nigdy, a są w sklepach można kupić i spróbować - skoro pyszna?

Miło bb, że całkiem przypadkiem utrafiłem w twoją wrażliwość i jak się okazuje miłe wspomnienia z Dolomitów. Tak, masz rację w obecnym czasie świat zmieniłł się nam drastycznie - i, oby wszystko powróciło do norm do otwartości, marzymy wszyscy o tym. Dziękuję Ci za słówko, pozdrawiam.

graphics CC0 twoje trudne pytania na loczku lodowca w sercu Dolomitów gdy pytasz: czy lubię śliwkową marmoladę? i... co ma odpowiedzieć wagant depresyjnych krain i amator słodyczy? w Malaga Ciapela domki z marmolady a wczoraj wielką było frajdą wędrować z pochodniami w wąwozie Sottoguda nocą – z księżycem w pełni - pod wiatr już dobrze - to tylko mały siniak pod słońce lecę nartostradą do twoich próżnych ust kokardka stycznia przeciwsłoneczne okulary gęstą obeszły parą lecz chwytam w nich żółtą paralotnię w ułamku sekundy podmieniasz szus w kolokwializm: pieprzona Marmellata - Ciampac i Fedaia! tak lubię na off-pistach twój luz i skipass dolomiti-Superski pojutrze na linach wyciągiem Sella Rondy tylko tyle nam trzeba zapamiętać ów kontekst echo Val Di Fassa unosi zgiełk w powietrze odbija się od chmur i owija w prześcieradła szczytów na niteczkach słońca celujących w dziurki twych autystycznych policzków późnym wieczorem - w gondolach zmysłów znów nas ogrzeją kafejki w Campitello pizzerie zapachną roztopionym serem z duchami w Canazei - lecimy balonem zaglądamy przez szybę do ristorante szarmanckim uśmiechem zaprasza śniady cameriere jest wolny stolik i można napić się chianti pod ciemnoczerwonym abażurem do późnych godzin nocnych szukamy wrażeń oświetlone snowparki i powrót do hotelu oblizujesz gór słodycz zaglądając mi w oczy znów będziesz moją Marmą-lejdi do białego rana ————— * tekst subiektywny – lecz w przeznaczeniu do swobodnego i dowolnego komentowania

A no właśnie, uroczo, i sama napisałaś scenariusz do wiersza. Chciałbym ciebie przeczytać w nieco dłuższym utworze. Spróbuj kiedyś napisać dłuższy wiersz. Chociaż twój klimat tych miniaturek wrażeniowych jest mega subtelny.

Poznając już trochę twój genom światopoglądu i po naszych częstych komentarzach - przypuszczam, że wiersz ma ambitniejszy podtekst, tzn. odnosi się nie tylko do zwyczajnych ludzkich potrzeb, ale może mieć rys platoniczny. Być może nawet to twoja fascynacja o charakterze uduchowionym i w szacunku do Stwórcy. „rozpościerasz ramiona”. „świat” jest „biały”. Biel kojarzy się z czystością, rozpostarte ramiona mi kojarzą się może nawet --> z symboliką twojej Wiary. Skierowanie analizy w odczycie wiersza czytelnika do podstaw samej cielesności tj, tylko do potrzeb w relacji człowiek – człowiek --> wydaje mi się że → byłoby zbyt oczywiste a wręcz pozbawione zmysłowości wyższego kalibru, a przecież tekst jest czysty i nie ma skazy. Bardzo ładnie, podoba mi się utwór Valerio. Czyli jest - tytułowy "Czar".

Tekst ma w nagłówku hashtag #oniryzm, ale NIE! ;) W takich sesjach sennych to ja nie uczestniczę ;D

Ehhhhh ; a needy woman is dangerous! ;D cytuję: „żeń-szeń czipem w piarg” ; LOL Jedno i drugie ma znaczenie, jeżeli przyjmiemy wiersza tytułowy „kipisz” za rodzaj rozgardiaszu – czyli dowolnego nieuporządkowania – to w tej pierwszej naturalnej ludzkiej potrzebie dopuszczalny jest chaos a nawet wskazany, natomiast sama muzyka nie ma w sobie nic z chaosu. Zresztą ten muzyczny diamencik to raczej program edukacyjny ;P Na ten show zawsze oczekujemy w domu, zwłaszcza – że teraz są lajfy, i wszystko jest fantastyczne, tzn. „bez muzycznego GMO” ;) Napisałaś komentarz, przeczytałem i napisałem, że odpowiem później, ot wszystko Valerio.

W czasie tego fatalnego covid zarazka życie ludzi stało się takie utrudnione. Ludzie którzy kochają życie, kochają ludzi, kochają wolność czują potworny dyskomfort. Tyle chciałoby się im dać, dlatego poważni i prawdziwi artyści tworzą czasem mega chimeryczne treści, trudne i kontestacyjne - inni mają potrzebę emanacji w eudajmonii – czyli w poczuciu zbiorowego szczęścia. Poszukują radości, spokoju, miłości – to taka formuła zastępczej potrzeby powrotu do świata bez lęku. Wszystko po to by dodać sobie otuchy, różne są reakcje i formy ekspresji. A w takich czasach powstają bardzo sumienne i atrakcyjne treści. Podróżować musimy teraz raczej mentalnie, oby ten dziwny czas się skończył. Dlatego tak ważne jest moim zdaniem dobro i szacunek człowieka względem drugiego człowieka – i tolerancja dla różnych reakcji i potrzeb . I sama tolerancja to jest jakaś specyfika ludzkiej naturalnej potrzeby osobistej – pewnie dar od Boga. Kiedy ten wiersz publikowałem tutaj nie wiedziałem przecież, że ten subiektywny jego charakter i klimat nabiorą aż takiego znaczenia. ==

Mówisz, że włosy ścięłaś? Taka sumienna bisneswoman ;) Ścięte włosy --> trochę jak w moim tekście pt. "Yuriko", wiersz jest na portalu, więc linkuję niżej, łatwiej dotrzesz... Yuriko - Wiersze gotowe - Polski Portal Literacki (poezja.org) Zajrzę tu o godz. ok. 23.40, bo oglądamy w domciu "the voice of Poland", stała rodzinna pozycja w sobotę ;)

Skoro się podoba to mnie cieszy, no jest trudny, mam całe panoptikum tekstów łatwych prostych i przyjemnych, nie dzielę się tymi z państwem, bo po prostu – one mnie nie cieszą, kiedyś parę lat temu takie teksty mi się podobały, więc takie składałem, teraz z tego wyrosłem, a może apetyt mi się zmienił i za jakiś czas powrócę do łatwiejszego pisania. Ja takie bardziej oczywiste treści szanuję i lubię, jednak na dzień dzisiejszy → nie chce mi się tak pisać. „Zatarganie” → jakie śliczne określenie, zaraz wyobrażam sobie jakąś Nike z mieczem w dłoni i rozwianą koafiurą ;) Marzenia Valerio są stanem naszego umysłu, marzyć można o rzeczach wielkich i małych i te małe rzeczy potrafią cieszyć bardziej od tych globalistycznych – wielkich – zamienionych na euro albo złotówki. Sam tekst jest próbą zachwytu nad słowem wysublimowanym i stylem życia godnym. To też rodzaj marzenia i szczęścia – prawda?

Rozumiem. Tak jak wcześniej napisałem, skojarzenie twoje jest uzasadnione. Gdyby przyjąć założenie, że tekst opowiada o sprawach cielesności, można tak poszczególne zwrotki tego utworu zatem i całość sobie wytłumaczyć. Wskazywać na cielesny charakter narracji --> mogłyby chociażby ostatnie wersy, gdzie napominam o → "lupanarach", używam → "zamtuz" i "siur". Natomiast użyłem tego świadomie, by dokonać pewnego wstrząsu u czytelnika, użycie takich porównań ma emocjonalny charakter, natomiast same porównania odnoszą się bardziej do kondycji poezji, w pewnej części wiersza ja nazywam ją „eliptyczną”, „ zapętloną w czasie”, „brutalną” i „ czynną”, wymuszając troszeczkę jako narrator w wierszu szacunek - do „statycznej liryki”, i ogólnego wyciszenia. Ale to przecież tylko wiersz, i zamysł techniczny – jedynie. Tak sobie ten tekst zaplanowałem. Co do twojego zapracowania i braku czasu, to jest niestety problem współczesny, ale chyba w obecnej sytuacji – ludzie chcieliby aby świat stał się bardziej mobilny, no ale to nie jest takie proste, musimy mieć nadzieję, że wszystko się unormuje, są na to duże szanse. Zaliczaj, studiuj i osiągaj sukcesy zawodowe – zwłaszcza jak przynosi to satysfakcję i pomaga w pracy – o czym wspominasz. Powracając do wiersza, osobiście lubię nieoczywistości w lirycznych układach, ten wiersz spełnia ten warunek. Jednak chyba się nie podoba, bo jako jeden z niewielu nie dostał żadnego lajka. Moje trudne wiersze przeważnie wymuszają odium w czytelnika, ja sobie zdaje z tego sprawę, i wcale a wcale nie biorę tego pod uwagę. Doceniam twój zachwyt nad uczelnią i w sumie nad osobistym stylem życia powiedziałbym niepowtarzalnym, to znaczy wiele w tobie jest pozytywizmu i radości z życia, taki charakter masz amerykański, tzn. --> pełna wiary i optymizmu. Po komentarzach dużo o tobie się dowiedziałem. Chyba nie masz mi za złe, że o tym piszę? To co podoba się wiersz czy nie - nie ma oceny nie wiem jak się ustawić w odpowiedziach? ;))

Dokładnie Marku, wszystkie powieści J. Verne są znakomite, ale "20000 mil podmorskiej żeglugi" - the best! ;) Sorry - że odpisuję nie w czasie, ale ostatnio nie zaglądałem na portal, z tego też wynika opóźniona odpowiedź na komentarz. Dzięki, pozdrawiam :)

Witam Valerio ;) Tak ci się kojarzy ten tekst? Wbrew pozorom to jednak „sumienny kawałek”. Dotyczy sfery konstatacji nad samym słowem, nad rolą – jakością poezji, liryki ogólnie. – i w entourage'u fantastyki gwiazdozbiorów. Odczyt wiersza jest zawsze subiektywny. Skoro tak widzisz ten utwór to ok, ja nie mam ani ochoty ani prawa tego ci zabraniać... i przyznaję, że można i „po twojemu” tekst zinterpretować. Oczywiście, zawsze interpretujący ma pewne uwarunkowania podświadome – które konstruują te unifikacje logiczne, jako autor za to nie odpowiadam. Podoba mi się twoja interpretacja, to znaczy – w sensie, że zaskoczyła mnie dość nieoczekiwanie i chyba - dobrze, ten utwór stoi bardziej - w zaplanowanym DYSTANSIE do otoczenia, jest nieco introwertyczny, jeżeli jeszcze raz przeanalizujesz sobie ten utwór z uwzględnieniem tego dystansu – owego introwertyzmu, wiersz w samej analizie ułoży ci się jeszcze rozsądniej. Pozdrawiam Valerio.co słychać w temacie twoich eksternistycznych studiów? Dalej zachwycona?

graphics CC0 czarownych gwiazdozbiorów WRZASK! gołębi lot Okrętu Argo – lub dalej... Kastora i Polluksa galop na białych rumakach nieważne Erydan Nilu czy Eufrat dioskóry krzyczą do mnie: dokarmiaj konstelacje! lecz znacznie niżej pod rasowym pnączem planuje moja oniryczna wena uwieram z natury zamykam wieczka puszek Pandory mój bluszcz pnie się z mozołem lecz korzeń mam żeń-szenia czipem w piarg puszcza macki w głąb i do jądra jadu dekoratywnej planety do jezior kraterowych – a wyżej... lutnia z łabędziem świeci z krzyżem północy współczesny druid - zużyta maska faktów w kosmosie ans na obu półkulach z Nefrytowych Bram wyklina eliptyczna poezja zapętlona w czasie czynna – brutalna i inna od mojej wytarmoszona w magazynach uciech... słowo to akwen - niedokrwiony narząd unika nurtów micelarnych protein nie dopływają i nie wypływają do i zeń żadne cieki jezioro prawdy żyje całkiem po ludzku kwitnie fraktalem firmamentów lecz - nie porusza płaszczyznami pazernych lepkich holografów sumienie migruje w lampionach szmeru doświetla kagankiem znaczeń na zadzie małego wozu - ujada niedźwiedzica szklista tafla wchłania gdzieś czasem zodiak surową flautą majuskuły galaktyki muskają kliszę akwenu są niczym digitizery ich blask to dotyk opuszka daktyloskopia stylowego palca pod którym migrują impulsy uwrażliwionych neuronowych komponentów duszy współczesne mobilne pozy zajmują się zamętami głowy rotacją synekur - i wspinaczką do gwiazd siura – zamtuz zielsko dożylnej pokusy... pod lupanarem bzdur rozpustnej cywilizacji TYLKO SŁOWO MOIM AUTORYTETEM --

@Bogdan Brzozka Cool! Nie wiem jak --> @dmnkgl dla mnie uczta. Nawet sam Stanley Kubrick swego czasu chciał w swym kultowym filmie --> w "Mechanicznej pomarańczy" użyć fragmentu muzyki z "Atom Heart Mother", ale Pink Floydzi odmówili. Ja ostatnio gustuję w polskim synth popie. Ale głównie w nowszym współczesnym anturażu (a kiedyś zaczęło się wiadomo --> od Depeche Mode), jest polska REBEKA, cenie ich za taką trochę surrealistyczną i oniryczną funkcje komunikatywną - bo ich teksty ocierają się o podświadomość - senność-lunatyzm w dodatku dźwiękowo osadzone w klimatycznej elekrotransowości. To jest dosłownie i wręcz mega poetyckie. Tutaj niżej przykład utworu "Fale", ale mają inne jeszcze lepsze kawałeczki. via Rebeka - "Fale" via @YouTube #youtube

@Bogdan Brzozka Przykro mi jak cholera!, Jak przyjaciel --> to musi boleć. ;( Dyskusje co do wrażliwości w sztuce głównie w muzyce nigdy nas nie dzielą, choć komuś podoba się taki utwór czy band a drugiemu inny, w sumie Pink Floyd ma wszystko genialne, to tak jest z kultowymi Artystami jak są z prawdy i z powołania to co nie weźmiesz jest genialne i odbiorcę pochłania, ten utwór który zalinkował @dmnkgl jest znakomity, muzycznie oraz --> tekst jest mądry, opowieść o dzieciństwie Davida, i ta fraza w podsumowaniu--> "Oto zaczął brzmieć dzwon podziału", no właśnie wszyscy jesteśmy wspólni. A tutaj szczególnie ze względu na wrażliwość do słów i wierszy.