bajaga1

O sama znam niejednego co za szklankę chleba zniszczyli siebie i rodziny. Waldemarze masz serce więc przyjmij jeszcze i moje. Pozdrawiam

Pięknie go napisałeś Waldemarze. Jakże często tak bywa, marzę by to był tylko wiersz, bym nigdy nie musiała się tak poczuć. Pozdrawiam

Wiara jest ślepa, a poeta dociekliwy. Lecz jak nie mieć wątpliwości i zgadzać się ślepo...., na całe zło Jeśli jesteś bądź miłością która świat uzdrawia I nie pozwól swoim uczniom Panem cię przedstawiać

Zalegalizuj...

Czy to literówka? Ładny...

Iwo lubię czytać twoje wiersze. Czas jest dla nich łaskawy, ułożyłaś myśli, oszlifowałaś słowa lecz jedno zostało niezmienne - treść. Piszesz jak myślisz prosto od serca. Pozdrawiam

Justyno dziękuję :-)

Czy dobre? Zadajesz pytanie, więc czytam myślę co odpowiedzieć na nie... Duchom zawsze będzie mało chcą ciągle więcej i więcej aż zagarną cię całą, a potem... Pustka, żal bo życie przemija, minął wiek, może dzień zapomnienie - odeszła magiczna chwila. Nie tak miało być jak myślisz stań w pełnym świetle zachwyć się chwilą rozbłyśnij

:-) Iwo <3

Dzięki serdeczne Waldemarze. Pozdrawiam

Masz rację szczęście zawsze jest ważne choćby po to by mieć co pamiętać. Dzięki za wizytę. Pozdrawiam

beta_b dziękuję

Sylwester_Lasota dziękuję

Sylwester_Lasota dziękuję

Sylwester_Lasota dziękuję

Marcin Krzysica dziękuję

Można, czy smutna? Starałam się by nie była widać mi to nie wyszło. Dzięki za serce, za słowa... To jest silniejsze odemnie musiałam wkleić ten wiersz,. Pozdrawiam

Łuna nad miastem, Rozświetliła niebo nocą. Zapadła cisza obeschły łzy, Już tylko lampki ja i ty. Pamiętam wciąż Obrazy tamtych dni, Serce się tłucze W ich cichy rytm. Księżyca blask Naszą melodią lśni. Byliśmy tu wczoraj, Jesteśmy i dziś. To światło łączy nas, Pulsując zmienia czas. Minęły szczęścia dni… Pod rękę z życiem trzeba iść. Pamięci ból, ty i ja, I smutek który w sercu gra. Płomienie w koło wciąż migocą. Pozostał żal -co rozum odbiera nocą.

☺️

Deonix dziękuję. Tak to jeszcze lato lecz moje kasztany już są złote i zanim się obejrzę pójdę na spacer po szeleszczących dywanach... Pozdrawiam

Dziękuję Ci WarszawiAnko za czytanie i uwagi, cóż musiało by to brzmieć tak: Jesień romansując z latem Odziewa złoto, purpurę... Niemniej lubię moją wersję i chyba przy niej zostanę. Pozdrawiam życząc miłego dnia.

☺️Waldemarze

Bardzo mi miło, dziękuję.

Dziękuję Waldemarze oby jak najdłużej zostało z nami

Jesień romansująca z latem. Odziana w złoto, purpurę Kroczy dumnie przed siebie, Owinięta owoców sznurem. Ogląda się za siebie, Szukając swego kochanka. Lecz widzi pożółkłe liście, Co spadły z samego ranka. I chłodne samotne noce, I ranki takie zmarznięte… A w sercu ma jeszcze słońce… Babie lato jest piękne.