Znajdź zawartość

O, pragnienie! Ciężkie i lekkie zarazem, Uginają się pod nim moje palce. Miękkie w swej istocie, Przez przeciwności losu uwiezione, Stały się niczym kamień milowy. Czy moje dłonie i twoje ręce Są wprost proporcjonalne? Czy uda nam się zważyć Szczegóły życia każdego z nas? Doświadczyć równości w sercu, Gdzie dusza współczesnego świata Tańczy nieporadny taniec? Pędzi z zamiłowaniem, marzeniem, Fantazją i ochotą ciała. Nieustannie przegląda się W prawicy natury, Cudownie pachnącej po deszczu, Umytej rosą na liściach. Przyobleczona w jaskrawą poświatę, Pragnie istnieć na tę chwilę, Obcować coraz bliżej z materią, Aż przeszyje na wskroś powieki I zakończy bieg rozkoszy W uścisku rąk, dłoni i palców.

Nieważne dokąd zaczarowany los nas zabierze, nieważne, ile niełatwych napotkamy ścieżek. Ważne, że razem, że wspólnie, że za ręce, ważne, że tylko ty i ja pójdziemy, nikt inny więcej. Rozpocznijmy więc naszą podróżo – przygodę, niebanalne zbierzmy żniwo złączeni z przyrodą. Idźmy cicho, spokojnie, ślad niech malutki pozostanie, bo nie można niweczyć tego, co Boskie i nieskalane. Tak trwajmy w drodze, czasami przyspieszając, lecz tylko po to, aby podziwiać, jak hasa zając. Od ciut, ot taki malutki, a ważny dla uroku drogi, zróbmy krok dalej, by podziwiać także jelenia rogi. Ta nasza podróż zaczarowana niechaj będzie, niech cud stworzenia otworzy się tu, tam i wszędzie. Nasze oczy, nasze palce i dusze wezmą tyle, ile mogą, bo spacer po ścieżkach życia jest nie zawsze łatwą drogą. Po minionej cudnie, jakże ważnej i urokliwej przechadzce, wróćmy do domu zapatrzeni w siebie, zjedzmy kolację. Posilmy się przed jutrem, opłuczmy kryształem wody ręce, Dziękujmy za świadomość, że zrobić można o wiele więcej.