Znajdź zawartość

Czarna zjawa Nie ma miejsce dla Twoich dłoni, Jesteś obok, Twój wzrok pada na mnie znowu Chociaż prozę każdej nocy żebyś odszedł Ale ty przychodzisz Powiedz, czemu? Jesteś chociaż cię nie chce Odpycham cię Wzrok odwracam od ciebie Chociaż dalej jesteś Kładziesz się obok jakby nic się nie stało Szeptasz mi do ucha chociaż nie powinieneś Co na to wszystko inni? Kiedy się dowiedzą? Nieraz się Ciebie pytałam, Nie odpowiedziałeś Słyszałam tylko Twój szept, Żeby być cicho a nikt się nie dowie Racja, nikt się nie dowie Id tylu lat życia w niewiedzy nic nikomu to nie zmieni gdy się dowie Troszeczkę to boli, Ale już wiem Że nic się nie zmieni

Królestwo organiczne snów Liść martwy tkwi rozszczepiona jawą ciszy płatkami.

Rzeczywistość czy sztuka? To, co widzimy każdego dnia, Czy to czysty widok, bez żadnych plam doświadczenia, emocji, ideologii, poglądów i egoistycznych pobudek? Czy dzień wczorajszy od dzisiejszego postrzeganiem się różni? Ktoś popsuł wizję, zatrzasnął drzwi, nie zgodził się z Tobą i uklęknął przed Bogiem, przed którym Ty nie klękasz? Czy będąca moją rzeczywistość, jednocześnie różniąca się od Twojej, przyjacielu, pozwala nam patrzeć oczami takimi samymi na te same zjawiska i rzeczy? Czy może kłamiesz, mówiąc, że podoba Ci się to co i mi się podoba, że to, co pięknem jest dla mnie, również pięknem jest dla Ciebie? Piękno ulotne i różne jest, więc nazywasz je pięknem, a widzisz, przyjacielu, według swojego przekonania, to co podoba Ci się w szczególe, ujmujesz jako sztukę w całości, więc i ja, nie dążąc do chaosu, myśląc o innym szczególe, o innym jego pięknie, opowiem o ogóle i całości, jako o sztuce, którą wspólnie wielbimy.