Znajdź zawartość

W deszczu spływają chwile. Oddech jak zmęczony wieloryb, Na twarzy oszronione kolory. Z całej planety zostało, o, tyle! Nawet słowa, jak zmokłe ptaki, Siedzą na gzymsach katedr i domów. Po co one komu, Skoro pasują tylko do kloaki? Niebo to wzburzona pierzyna, Grunt rozmókł w błoto bagna. Oto ludzkość magna! Słomiany miś na linach. Dopiero kiedy przestałem grać, Usłyszałem muzykę ciszy, Prawdę, której nikt nie słyszy. Jedyny walor wart wszystkich strat. To najpiękniejsza melodia na świecie, Sprzedano ją do reklamy, Pudrem ukryto rany. Bez ofiar jej nie uratujecie. Kiedy upadłem, zobaczyłem jak było, Jak ją gwałcono i bito, Jak jej strój błazna uszyto, Jak sponiewierano miłość. To wstrząsnęło nawet mną, skatowanym. Tyle żółci w sercach, jadu na rękach. Umierała w cieniu i w mękach. Iluzją życia nie uleczysz takiej rany.

Jak wiele istnień pochłonął, chłonie? Jak znika nadzieja, miłość i plan? Tak dawno widziany - świata koniec każdemu sądzony innego dnia. Gdy wierni uparcie szukają dat, niewierni nie wierzą - spadnie i tak na głowy niewiernych, wiernych i jak sen miękki opadnie twardy jak głaz. Czy końcem jest jeźdźców żałobna pieśń? Gdy Matka podepcze zdradziecki łeb. Czy końcem jest końców ostatni dech? Gdy miłość odejdzie - skończy się dzień. 1.04.2021 r. Boże, broń przed utratą Bezcennego.