Mieczysław_Borys

Żyję tutaj w rajskim zakątku Z dala od zgiełku miast, Gdzie nie ma żadnych trosk, Gdzie ptaka widzę, On widzi mnie. Obydwa nie lękamy się niczego, Bo mamy na wszystko czas, Bez ludzi obecności mas, Bez "wyścigów szczurów", Żyjąc w Puszczy Żubrów.

Jeśli do podlaskiej ziemi tym bardziej mnie to cieszy... A zatem pozdrawiam z górnej części Podlaskiej Ziemi.

Jak lekko na duszy i ciele, Kiedy już cierpieniem nie biczuję siebie. Przedtem emocjonalnych hamulców nie miałem wiele, Dzisiaj już są i żyć jest dobrze, jak w Niebie. Choć w powijakach poezja moja, A oczyściła już serce i duszę. Życie nie boli, jak po klęsce "Troja"*, Co tylko miło raz po raz się wzruszę. Rozhasała się moja dusza, Rozhulała się moja wola. Zaniknęła w głowie wszelka głusza I stała się lepsza życia dola. Pokonać siebie jest lepiej, Niż pokonać przeciwnika. A i wrogów nie mieć jest jeszcze lepiej, Tym bardziej, gdy siebie ma się za wojownika.

Ładnie - poezja.

Na Łonie Natury, to coś z moich upodobań.

Halciu, mam nadzieję, że w przyszłym roku da Ci Bóg więcej zdrowia, więcej sił i okazji, ażeby poodwiedzała wszystkich bliskich Tobie sercem. Życzę Ci tego z całego serca. Dzisiaj już i na Podlasiu popsuła się pogoda - jest zimniej, pochmurno, ale jeszcze nie padał deszcz i nie było burz. Serdecznie pozdrawiam z umiłowanego Podlasia. Mietuszek, fajnie.

Halciu, wkradła się pomyłka w mojej treści. Chodziło mi, że masz Ducha i Serce do Wiary... "Po dłuższym czasie powróciłaś, "ale" jak to jest w Twoim sercu z Duchem i Wiarą..." Miało być bez "ale", a to już inaczej brzmi w odbieraniu. A zatem pozdrawiam z Podlasia już w Kanadzie.

Fajnie napisałeś. Po prostu tym być jak Ci serce i sumienie dyktuje czyli sobą.

Tam mają poeci.

To dobrze. Jesteś na dobrej drodze. Zatem wszystko z czasem się spełni.

Rześki wiaterek po ciele kalekim p o w i e w a, A dusza raz smutek, raz radość miewa. Pąki drzew w oczach n a b r z m i e w a j ą, Do tego miło słońce przygrzewa. Ptaki, które w puszczy śpiewają, Ach, jakże się na duszy ubolewa... Że ten ceni życie, kto doznał cierpień. Że ten, który jest w wierszowym wykwicie Wylewa na papier stos życiowych wspomnień... Czemuż to, Boże obdarzyłeś mnie wspomnieniami? Czyżby za mało jest we mnie k a l e c t w a? Darzysz mnie wierszowo całymi dniami, Aż trudno unieść to wszystko z mego prostactwa. A może mam spełnić jakąś rolę, Z chłoporobotnika stać się poetą? Czy może w słowach mam się wypłakać za swą dolę I usnąć na ustach z wierszową sonetą?

Witaj Halciu, krajanko. Po dłuższym czasie powróciłaś, ale jak to jest w Twoim sercu z Duchem i Wiarą... Pozdrawiam z rodzinnego Podlasia dziś upalnego +30C. Niebo bezchmurne błękitne.

@Jan_Wodnik - Dziękuję Janku. Trochę poprawiłem. Serdeczności od Mietka. Pozdrawiam

Jeśli naprawdę tu chodzi o jeże, to przy moim mieszkaniu w chaszczach szamoczą się co wieczora. Widzę i słucham je, ale choćbym chciał nie mogę wziąć kuleczki w dłonie. Serdecznie Jana pozdrawiam.

Nikt tutaj na mnie nie krzyczy, Nikt znikąd mnie nie woła, Tylko dookoła las dziewiczy, Nad głową prawdziwy lot sokoła. W pobliżu dzięcioł drzewo leczy, Motyl nawet oset polubił, nektar spija. Na nic mi pęd ludzki i rzeczy, Gdy tutaj z natchnienia nastrój nie mija... Nie odejdę stąd nigdy, przenigdy - Będę tkwił tutaj, jak słup soli - Aż z czasem kamieniem się stanę, Wtedy będę już miał radości do woli... Pisałem nad zalewem wodnym "Czapielówka" 2013 roku.

Nie jeden z nas to przeżywał. Jutro będzie lepiej, grunt to pozytywne myślenie i wiara w lepsze jutro.

Tak to chyba już jest na tym naszym ziemskim świecie. Miła Pani. Dzięki za szybki wpis i życzę miłego dnia.

Kulok_the_Bo$$ - no tak. Dzięki. Zjajami_Baba - to prawda. Dziękuję i miło pozdrawiam.

Wiatr góry przenosi, Ludzi pycha roznosi, Zwierzęta są ufne, jak dzieci, Przyroda nie znosi śmieci, Księżyc wstydzi się za ziemski świat, Słońce to już nie życia kwiat, Iż dziura ozonowa to rak, Skoro na ziemi rozsądku brak!

@gabrysia_cabaj - Nie, Gabrysiu, niestety to prawda. :)

Mrok spowija świat - Ciemność i cisza panuje. I życie szczęścia nie ma, Jak ucięty od łodygi kwiat, Którego na trochę tylko flakon uratuje. Tak samo jest ze mną - Mam podcięte skrzydła, Chociaż nigdy nie byłem ptakiem.

Bardzo ładna bajeczka. Pozdrawiam

Takie jest życie, Renatko. Pozdrawiam