Anna_Para

Nie mam zbyt wiele czasu, żeby porządnie omówić, ale chwalę, chwalę, z podobasiem czytam i akceptuję, jak jest, Grażko. Tak, po wielokroć: tak. Cieplutko, Para:)

Zapewniam, że bezpiecznie i cudownie. Wiem, bo nadzieja, peelka wiersza, powiedziała mi o tym. Kaliope, bardzo mi bardzo. Cieplutko się kłaniam, Para:)

Mefisto, bywa i taka. Dzięki, pozdrawiam, Para:)

Trzymam w rękach maleństwo do przebierania w nastrojach. To zbiór (wybór) wierszy Bogdana Zdanowicza. Powstał także dla mnie, bo poeta zapowiada cykl ranek z lat 2004 do 2011 dedykacją dla ciebie, kimkolwiek teraz jesteś. No dobrze, wiem, że to dla Niej, ale uzurpuję sobie to prawo, ponieważ wiersze przemawiają do mnie bardzo osobistą liryką wyznania. Wiele z nich ma charakter konfesyjny, w nich poeta rozbiera się do najwrażliwszej tkanki, ale zaraz buduje dystans do tematu, jakby chciał powiedzieć: nie chcę cię wzruszyć, Anno, a ja i tak mocno przejęta, że za chwilę spadnie kilka pięter w dół, podglądam wspinaczkę od miejsca na szyi do pieprzyka nad udem. W banale o duszy kobiecej odnajduję moje słodkie Rafaello i ulubione płótna. Zaraz biegnę na imprezę, gdzie curva jej nać kończy się marchewką na zagrychę, a za kilka stroniczek włażę w sferę sacrum, wspieraną biblijnym stylem ***(chcemy siebie). Nastrój się zmienia co wiersz, co stronę. Faluje. Ale filozofia jest niezmiennie pozytywna, pięknie tomistyczna, zostaje nad całością w stwierdzeniu, że wszystko jest dobrze. No, mimo że... Nie ma mowy! Nie wyprzedam się z wiedzy o wszystkich rankach. Dobrze mi w tych wierszach, dlatego że są piękne. I już wiem, od kogo X. Anna bierze po łapach. Masz prawo, Bogdanie. Oj, masz. O zbiorze przebieranka Bogdana Zdanowicza mówiła Anna Para.

Mefisto, dzięki piękne. Pozdrawiam, Para:)

Dyźku, bardzo mi bardzo. Dzięki piękne, cieplutko, Para:)

Stanisławie, pięknie się wahasz. Jeszcze nie wiem, w jakiej kwestii, ale to detal. Cieplutko, Para:)

To piękne, co piszesz, Mefisto. A ja zapostuluję: precz z widelcami i obuwiem sportowym;))))) Buziaki, pozdrawiam, Para:) Ps. Już poprawiłam.

Stanisławie, jeśli wiersz oceniasz pozytywnie - miło mi. A dalsza "twórczość" już w Warsztacie. Czy "owocna"? Nie wiem. Cieplutko dziękuję, Para:)

Taro, skoro tak sądzisz - ja na to mogę tylko się ucieszyć. I dziękować. Cieplutko, Para:)

Spółko przemiła, bardzo dziękuję. I cieszy mnie, że Ty o wierszu. Cieplutko pozdrawiam. Para:)

Mefisto? a różnicujemy? Piszemy "nieszczere"? To nie piszmy.

Efemerydko, wielki dla mnie zaszczyt - takie skojarzenie? Fiu, fiu! Cieplutko, Para:)

Jak ładnie mnie prosisz, Stempelku. Dziękuję wdzięcznie, Para:)

bierzesz ją na kolana i udzielasz azylu w ramionach, by nie marzła więcej na pustych wargach. i wtedy odkwita z lodu, tuli się do piersi. nadzy przeżywacie lot pod białą czaszą ogłuszonej latarni, a ona bierze na siebie winy i przebaczenia, rosę i spazmatyczny śmiech, kiedy zatracacie poczucie przestrzeni. chcesz usłyszeć jej głos, więc brzmi otwartym sopranem, odbija od świeczników, żeby omdleć w karminie. wie, dlaczego tak wam ze sobą dobrze. matka. 16.03.2012.

Sławo, i czynisz mi tym gestem wielki zaszczyt. Cieplutko, Para:)

Wiktorio: Nie można;) Para:)

Zmysłowe to jest... do bólu. Wiesz, że lubię, jak piszesz, ale może jest zbyt dosłownie? Nie wiem. A może i dobrze:) Pozdrawiam, Para:)

Krysiu, dziękuję, że "ładnie". Wdzięcznie się kłaniam, Para:)

Wiktorio, znów czytam Twój dobry wiersz. Tym razem zaproponuję poprawki: dwu- lub trzyzdaniowe, niezajętych, Poza tym wiesz, że mi się podoba. Cieplutko pozdrawiam, Para:)

Leno2: Miło mi, że wiersz się podoba. Cieplutko pozdrawiam, Para:)

W słowie "ułożę" zjadł się ogonek od "ę". Proponuję przecinek po "jutro" i po "nie mogę" i po "biurko". Zrobisz to? Wiem, jutro;) Uśmiechnęłam się, bo to trochę o mnie:) Serdeczności, Para:)

Mirosławie Dębogórski: Pozdrawiam, cieszę się;) Para:)

Rafale: Miło, że zajrzałeś. Cieplutko, Para:)

Babo Izbo: zaszczycasz mnie taką opinią. Dziękuję i cieplutko pozdrawiam, Para:)