Nata_Kruk

ha... Stasia ma rację, sugestie lepiej sobie zaraz gdzieś z boku wiersza zapisać..;), a ze słabościami, jak najbradziej walczyć trzeba. Twoją, pewnie pokonasz. Pozdrawiam...:)

Jeśli o Tęsknocie, to nieżle i... nietuzinkowo. Szkoda łez na wielkie tęskntoy. Pozdrawiam.

Jakże inny Michale Twój wiersz, ale miło było go przeczytać. Pozdrawiam...:)

Chwile ciągle nam coś umyka, za czymś wiecznie gonimy nie dostrzegając piękna minionej własnie chwili. nie odwracajmy głowy za czasem, który minął, ułóżmy wachlarz wspomnień, by nigdy już nie zginął. i jeśli nawet smutek ślady radości kryje, ciesz się obecną chwilą, bo ona tobą żyje. to nic, że smutki, żale, niespełnione marzenia kołaczą nasze myśli i dusza się rozdziera. ważna niepewność jutra, co uśmiech losowi śle, otwórz okna marzeniom i złap swój szczęśliwy dzień. marzec, 2006

Dziękuję Karol...:)

Uśmiechnąć... zawsze...:) Przemek, chyba chodzą w Pile, a nie po Pile Pozdrawiam...:)

za Maciejem... osiadając..... Dobry wiersz.

Tak jak M. Zawadowski, poza tym, że dla mnie jest klarowny. Hej

Dla mnie jest ok..:).. Hej

Joasiu, widzę ,że obietnicy dotrzymałaś...:) Wiersz smutny, jak i smutny był czas zawieruchy wojennej. Opisane przez Ciebie chwile, rzeczywiścię są migawkami, jakby spojrzeniem na kilka zdarzeń jednocześnie, jakbyś była tam obecna. Można policzyć, że to 13 stozgłoskowiec. Zamiast niźli, dałabym... ponad, ale to tylko taka moja maluśka uwaga. Wiersz podoba mi się. Pozdrawiam...:)

Pozostanę jednak przy sierpniu. Pozdrawiam...:)

Zapis Tomka wydaje mi się lepszy, choć tytuł mógłby Twój zostać. Pozdrawiam Nechbet...:)

Tomku, podpisuję się plusem pod wierszem, choć wydaje mi się, że tego... czegoś... każdy z nas jednak dotknął i oby nie był to zawsze... ten sam widok. Pozdrawiam...:)

Tak jak byłam oczarowana ostanim Twoim wierszem Karolu, tak tu, niestety, trudno mi prześliznąc się przez całość. To na pewno wiersz nie na jedno czytanie. Co było impulsem, by użyć np. słowa .. dagerotypy...? czy miałeś kiedyś w ręku takie zdjęcia, a może pomagałeś je robić...? Ja nie mam o nich zielonego pojęcia...:( Wiersz, choć trudny w odbiorze, ma w sobie wiele intrygujących zestawień słów, trzeba chyba przyzwyczaić się do niego, do tego niecodziennego, ale jakoś zawoalowanego klimatu, który niewątpliwie jest. Pozdrawiam...:) PS Jeszcze pytanie, co to jest Cafe Noir...?

Jak najbardziej oczyścić rzekę z tych śmieci.. ale z marzeń.. "zamkniętych" czasem w butelce, przenigdy. Pozdrawiam...:)

Czas mija, wieczność trwa... Jacku, nie umieraj aż tyle razy, szkoda życia na to. Widzę w wierszu to umieranie. Można i pod prozę podejść z tym tekstem... na pewno, choć ja bym się tego nie podjęła..:( ochodziłem w swoje samotnie w zakłopotaniu przykuty do łoża domu zagubiony w ruinach miasta jak zwykły czas. Choć smutnawe, podoba mi się to zakończenie. Pozdrawiam Jacek...:)

Wiesz Bartosz, czytając wiersz, pomyślałam sobie o tym, co pisał Darek, że potrzebne będzie wyjaśnienie.. ale na to juz odpowiedziałeś i sądzę, że pomysł z dedykacją byłby niezły. Co do wiersza, golem został wyjaśniony, słowo.. skowyt.. wydaje mi sie lepsze, niż.. krzyk. Treśc poprowadzona dobrze, nie będę się czepiać, bo dla mnie jest dobrze, tak jak jest. Ostani wers jak najbardziej oddaje myśl..."jest śmierc"... pozostałe słowa mówią, kogo dotyczy. Pozdrawiam...:) i zmykam spać.

Ilekroć snuję się po lesie, bądż podziwiam najzwyklejsze poszarpane obłoczki na niebie, czy spoglądam w toń jeziora (czystego zaznaczam) , myślę sobie, że wszystko co nas otacza, jest poezją natury... po prostu ( o górach już nie wspomnę) i choć tyle jej wokół nas, tak trudno dobrać odpowiednie słowa, by ująć myśl. Twoja "Muzyka" jednak, Sunny, może byc dla mnie podkładem pod te obserwacje..:) Pozdrawiam...:)

Jaki on tam wszechmogący...?.. to my tworzymy historię tego świata.... Może napisz, jaki ten wiek jest dla Ciebie....:) Pozdrawiam.

Beenie... ale ja do gór.. to ho ho.. za daleko...:( a szkoda...:( pomarzę sobie o nich...:)

Pierwsza i ostania srtofka podoba mi się bardzo, środkowa nieco mniej. Miłej niedzieli...:)

Lobo ma rację "ręce uniesione nad milionami" można pominąć. Dla mnie jeszcze ostani wers wydaje się zbyteczny, poza tym fajny wiersz i dobry tytuł.

Patryku, mając na uwadze caly ten zgiełk naszego zwariowanego świata, stanęłabym czasami właśnie pod zimnym prysznicem..;) by spłukać takie nieufne myśli, z zaraz potem można wyjrzeć za okno, by dostrzec słońce, ogrzewające nas swoimi promieniami, za darmo..;) Co do wiersza, jest ok. Pozdrawiam i słonecznej niedzieli życzę...:)

Lubię miód, a Twój zapisany wierszem ma rzeczywiście niebiański smak..;)... no i ten smak lata... ehhh... które nieodwołanie ma się ku końcowi...:( Pozdrawiam...:)

Aniu, widzę ,że masz niemały dorobek na Forum, muszę Cię w wolnej chwili poczytać. Co do wiersza... zamyśliłam się nad kilkoma pięknymi zwrotami, całość ładna, choć wers z firanką, najmniej mi się spodobał, ale wcale się tym nie przejmuj...:) Pozdrawiam Cię..:)