6 kilo

ten piernik....no mniejsza z nim; bandera jest dzisiaj symbolem nienawiści do Polaków; gdyby twoje dziecko zarżnął jakiś pedofil, to ty byś pozwolił jego dzieciom chodzić do siebie na telewizje ? jakie pojednanie? pojednanie z ukrainą jest nam polakom potrzebne ze względów strategicznych i dlatego powinniśmy do takiego pojednania dążyć ale pojednanie i pamięć to dwie różne sprawy; tak samo bym nie chciał aby potomkowie stalina z jego portretem jeżdzili rowerkami po Polsce; ani hitlera; wydaje się to proste a jednak niektórym trudno to zrozumieć;

Ble ble ble nie mam nic ciekawego do napisania. Łamię regulamin, bo jestem cool.

Coś tam pisał. Kiedyś..

a słyszeliscie moze jak ludzie bandery mordowali Polaków? nie? no więc wam przypomnę za Wańkowiczem; wbijali w ziemie cztery kołki i do nich przywiazywali za ręce i nogi złapanego Polaka rozciągając go mocno na ziemi; jeden z nacjonalistów ukraińskich rozcinał delikatnie brzuch leżącemu aż zobaczył na wierzchu wnętrzności; wtedy sypali w te wnetrzności obrok i puszczali swinie; Polak żył jeszcze dość długo patrżac na tą świnie i inne świnie których potomkowie chcieli u nas pojeżdźić na rowerkach; jak macie wyobraźnie to pomyślcie o tym.

Coś tam pisał. Kiedyś..

Lektura bardzo przyciągająca. Czuje się niemal swoją tam obecność. Świetne.

Pani Wando. Przeczytałem chyba wszystkie Pani opowiadania. Kiedyś zachwycałem się opowiadaniami Iwaszkiewicza, bo miały taki jedyny /tak mi się do dzisiaj wydawało/swoisty i niepowtarzalny klimat. Takiej zadumy, zamyślenia, spowolnienia czasu. Dla marzyciela jakim jestem, była to droga do przeżywania piękna jakiego nie znałem. Dzisiaj, po lekturze Pani tekstów, wiem, że znalazłem LITERATURĘ jakiej już nie spodziewałem się spotkać. "Cienie", "Niebieskie pończochy", "Żegnaj", "Lusterko", to prawdziwe perełki. Chciałbym posiąść kiedyś takie umiejętności pisarskie. Jeżeli Pani pozwoli to zostanę już fanem Pani twórczości i z niecierpliwoscią będę czekał na następny Pani utwór. Pozdrawiam serdecznie - jacek.

Czytanie to przemiłe zajęcie. porusza naszą wyobraźnią otwierając coraz szerzej "wrota", naszym marzeniom. A marzenia, to jest coś. co ludzie wrażliwi mają najcenniejsze. Pozdrawiam Aniu - jacek.

myslałem, że to opowiadanie jest dramatycznie przeidealizowane, ale przed wpisaniem tego komentarza, przeczytałem Twoją twórczość chyba w całości i to co mi sie wydało początkowo nieprzyjemną manierą autora nabrało innego blasku; myślę więc, że posiadasz ponad przeciętne słownictwo i wiesz gdzie tych słów użyć aby był widoczny efekt artystyczny; to rzadka cecha, chociaż nie każdemu czytelnikowi taka forma musi odpowiadać; ja gustuję w opisach prostszych, bo taki natłok słów wydaje mi się męczący; jacek.

Jeżeli wolno to ja również chciałbym napisać kilka słów o przeczytanym utworze; tak sobie myślę, że można tu mówić o niewielkim przeroście formy nad treścią, a to być może zrodziło się z pewnej maniery; panienki, powiedzmy osiemnastoletnie są umysłowo kalekie i przez to cierpiące; sądzą po prostu, że to co czują, przeżywają, myślą, zauważają nie było jeszcze udziałem nikogo na świecie i nigdy; powoduje to przerażające poczucie samotności i jest powodem bólu jaki zawsze trapi osoby wyjątkowe; poznawanie innych ludzi, nawet na tym forum,pozwala takiej osobie odkryć, że identycznie samotna wyspa na oceanie wszechświata cierpi na rozmaite dolegliwości duszy dwa utwory wyżej, cztery opowiadania niżej i dwie strony wcześniej akurat; trzeba tylko zauważać innych ludzi i w miarę sił własnych doszukiwać się ich samotności na wzburzonym oceanie; to takie moje uwagi natury wykraczające poza ramy komentarza pod utworem literackim; co zaś do twojego opowiadania to tekst przyjemny; tylko to słowo "upierdliwy", razi mnie strasznie, a i dla samej poetyki utworu jest nieprzyjemnym dysonansem; jacek