bad trip

dzięki bardzo:) Pozdro.

Dla mnie znaczy wiele. W pewnym momencie stanąłem przed wielkim znakiem zapytania, odnośnie mojej pisaniny. Teraz jestem na skraju wypisania, ale to dobrze, ponieważ wiersze mogą opętać, i wtedy przeszkadzają w poukładaniu życia. Bardzo miłe słowa z Twojej strony, dziękuję. Fajnie też że wychwyciłaś ten patetyczny wystrzał rozpoczynający wiersz- jest nawiązaniem do tytułu i do Argonautów:) Pozdro.

Dokładnie, to takie moje prywatne obawy odnośnie tego zagadnienia. Moim zdaniem to przemijanie nie musi być smutne, być może jestem naiwny, ale wierzę, że nie musi być tak jak w wierszu. Bardzo ważny jest start, właśnie zdanie sobie sprawy, że każde wydarzenie z naszego życia jest odpowiedzią na pytania odnośnie tego, jakim ludźmi jesteśmy, co możemy zrobić, aby było lepiej. Ludzie zatracają się w pożądaniu, i materializmie, pragmatyzm zdominował myślenie, stąd wygasła poetyka, która mimo niepraktycznego charakteru spełnia w całej egzystencji rolę o wiele ważniejszą niż dobra posada, czy nowy samochód. pozdry, pozdry Stanisławo:)

Franko Zet:) Otóż to, dokładnie, jestem niezmiernie szczęśliwy. Dziękuję za lekturę i cieszę się, że nie rozczarowałem. Pozdro.

och, to z pewnością przez te filmy, nagą pierś i cellulit? Pani komentarz jak spod beretu:) niemniej dziękuję i nie ma za co przepraszać, przecież każda opinia jest ważna:) Pzdr.

Dziękuję. Oczywiście ma Pan rację z podwójną poetyką. obiadów być musi, słońca niekoniecznie. poetyka obiadów, to to czego już nie widać, co powoli zanika w naszej pięknej tradycji. chyba najpiękniejszą poetykę obiadów mają Włosi, to rozgadanie, harmider... Co do gryzipiórek- poszukam, choć wydaje mi się, że jako one to gryzipiórka, a nie gryzipiórki. Fajnie, że Jolkos wpadło w ucho, tam się zaczęło wiele mitów:) Dziękuję za cenne uwagi.

Oj! po "treści czasoprzestrzeni" podejrzewałem co mnie może czekać, dlatego czytałem na wyrywki. chyba tym razem Muza poniosła:) Myślę, że Czytelnik jest bez szans, jeśli Autorka nie wytłumaczy tych wszystkich dziwacznych konstrukcji, wówczas wygląda to na pustosłowie. Mam pytanie, czy tekst pisany był na "jednym wdechu"?:) pzdr.

:) pzdr.

"drzewa strzepują pierwszy miot owadów" tylko tyle, reszta jest nie do przyjęcia ze względu na odtwórczość, brak polotu i fantazji w operowaniu odwiecznymi rekwizytami. pzdr.

Druga strofka i puenta coś tam próbują powiedzieć, natomiast 1 i 3, klisze- dlaczego zawsze musi być wieczór, a jak wieczór to księżyc? pzdr.

na jakiej podstawie Autor w tak symfoniczny sposób rozpoczyna? niestety fałsz. później kwiaty, wiersze o włosach, sen, wieczór na skórze(w innym kontekście, np. opisującym nagość a nie porę dnia byloby ok), jednak takie nagromadzenie w odstępach kilku słów odpycha, przesładza, zamiast liryki tworzy się patos. najfajniej leci ostatnia strofa. a gdyby właśnie Autor w wierszu opowiadał "wszystkie cuda wzajemności"? taki delikatny wierszyk z optymistycznym wydźwiękiem. pzdr.

przyjemność jaką odczuwałem czytając ten wiersz polegała na układaniu języka w przedziwne figury. fajny wiersz. Pzdr.

zaiste katastrofa. gdyby Autor chciał uzasadnienia, to proszę powiedzieć, ale mam nadzieję, że wierzy na słowo. Pzdr.

Ani odbijając od brzegu wód płodowych, wiedziałeś, że ta podróż, choć nie zaczyna się w Jolkos, pozwoli odpowiedzieć na wiele pytań, urywków, podczas których nawarstwiają się zmarszczki. wygasła poetyka słońca, które spada za horyzont, lub się z nad niego gramoli w kierunku godziny dwunastej. zapominam, jak to było, uprawiać pole, sadzić drzewa. -kochanie, czy dzisiejszy obiad będzie z proszku?, pokochamy się z czułością, czy tak, jak w pornosie? po orgazmie odwrócisz się do mnie plecami mamrocząc dobranoc, a ja nie będę miał odwagi powiedzieć, że to już nie jest miłość, tylko strach, że twoje włosy nie pachną tak jak w liceum. za kilka minut mieszkanie zamieni się w puste gniazdo, z którego odleciały nasze gryzipiórka. kiedy wracają na święta, albo urodziny, bardzo zblazowani otwieramy pudełka- uścisk dłoni, życzenia, suchy pocałunek. po wódce bierzemy się za głowy, talerze lądują na ścianie, szkło wpija się w stopy, ze wszystkich sił nienawidzimy obrączek. kiedy babcia zasnęła, wygasła poetyka niedzielnych obiadów, zaczęły się przekleństwa przy stole, na którym jedzenie ma smak trocin, a ocet udaje wino. później familiada ciekawi mnie bardziej niż twoje oczy, a ty naga w łazience płaczesz przed lustrem, w dłoni trzymasz piersi, masujesz cellulit i tęsknisz do chwili zasuszonej miedzy stronami książki, którą ci czytałem- kiedyś- na dobranoc.

to może malewiczowski? nie wiem czy mógłbym ominąć tę epokę jakże decydującą o kształcie naszego świata. Dzieki za lekturę:) Pozdrawiam

"jakie środowisko, taki człowiek. " gdyby tak było to mnie tutaj by nie było, a czort wie, czy bym był w ogóle:) :)

oj trzeba uważać z tym konformizmem, trzeba zaglądać do środka. chciałbym przeprosić, chyba spojrzałem na Ciebie przez pryzmat własnych doświadczeń, zapominając przy tym, że każdy wzrasta na swój sposób.

Dzięki. Pozdrawiam

Pogrubione - świetne. Pozdrawiam, nice trip ;) Ech... szkoda, wielka szkoda, że nie przemawia jak "pogranicze". być może to sentyment do tej przepięknej chwili, w której pisałem ten wiersz, zadecydował o miłości jaką go darzę. Jednak cieszę się bardzo, że akurat wybrałaś ten fragment:) Twój wybór bardzo celny, doceniam i dziękuję za lekturę. Pozdrawiam

Doceniam i dziękuję. Mam nadzieję, że kontemplacja zaowocuje miłymi chwilami:) Równie serdecznie pozdrawiam

Dziękuję. W tym wierszu, jak w mało którym dbałem o Piękno:) Pozdro.

dla mnie to jest wielkie, druga strofa troche mi się rozmazuje, tracę rozeznanie o czym jest wiersz, zaś ostatnia plus pointa chociaz dobra, to jednak jakby trochę z innej bajki dla mnie na średnio :) pozdrawiam Adam Proszę mi uwierzyć, że wszystko jest spójne. Nie chcę wyjaśniać, proszę nie kazać mi tego robić, ja tak mocno kocham ten wiersz, jest cząstką mnie, najprawdziwszą. Proszę uwierzyć mi na słowo i czytać więcej niż dziesięć razy, szukać połączeń między pierwotnym niebem, ewolucją sztuki i jej odbiciem w czasach teraźniejszych(lub na odwrót), i w tym wszystkim osadzić dwudziestoparoletni podmiot liryczny, który mówi głosem wszystkich tych, którzy, pomimo tego, że nie mają łatwo, wierzą, że w tym świecie są miejsca gdzie "czyn jest bratem marzenia". Dziękuję za czytanie. Pozdro.

Z przyjemnością. Jednak mam wrażenie, że opisujesz cudzy świat, albo dorosłeś przedwcześnie:) Pozdro.

Cieszę się:) Pozdrawiam.

Dzięki:) Pozdrawiam