Zielony promyczek

A mnie się podoba. Prosty skromny wiersz, bez żadnych udziwnień i wymyślnych metafor.

Mi się też podoba, fajny ciepły klimat, ciekawe zwroty, przyjemnie się go czyta.

Ja bym powiedziała, że to jest dosyć buntowniczy wiersz, ale jednoczesnie smutny w jakimś stopniu. Ale nie podoba mi się taka wizja wolności.

jej płacz zsunął się gorące łzy w pomarańczowe krople balkonów spójrz spaliła słońcem dom

Podoba mi się, choć mam wrażenie że jest jakby niedokończony, czegoś tu brakuje.

Bardzo ładny wiersz, ciekawie napisany, dobrze się czyta, przejrzysty podział na strofy. Przemawia do mnie, bardzo mi się podoba. Moim zdaniem świetnie Ci wyszedł.

jesteś ode mnie wciąż dalej i już nie mogę cię dogonić więc jutro postawię cię na stole przed sobą zaśniesz w mych dłoniach rano wypuszczę cię jak ptaka i wrócisz do mnie oswojony z pieśnią na ustach już tylko mój

Hmmm... niby nic odkrywczego, ale podoba mi się, ładnie opisane, jak na taki obrazek, długość wiersza jest w sam raz.

Podoba mi się, jedynie te rymy trochę przeszkadzają. Temat jest mi bliski i fajny klimat, taki nostalgiczny, refleksyjny.

Taki monolog, jak dla mnie dość mało ciekawy.

Smutny ten wiersz, powiedziałabym że jest taki szary, mglisty. Lubię temat aniołów, ale w nieco weselszym wydaniu.

Hmmm... trudny wiersz, krótki, ale daje do myślenia. Coś w sobie ma.

A mi się podoba, może jest trochę naiwny i sentymentalny, ale ma fajny klimat, taki ciepły. Dla mnie jest ok.

Hmmm, chyba czegoś tu nie rozumiem, za dużo w tym wierszu trudnych okresleń, i nie bardzo wiadomo o czym on właściwie jest (przynajmniej dla mnie).

karmiona pyłkiem zwykłych chwil szeptem codzienności rośnie w nas staje się tym prostsza im mniej staramy się ją zrozumieć tym większa im więcej dajemy jej z siebie

Fajny wiersz, dobrze się czyta, choć temat nie jest łatwy i przyjemny. Podoba mi się!

Hmmm... Mnie się nawet podoba, jest taki lekki, fajnie się go czyta, choć moze rzeczywiście nie zostaje zbyt długo w pamięci.

Wiersz dość banalny, powiedziałabym, że zbyt dosłowny, ale ma swoje przesłanie. I w swej prostocie trafia do mnie.

Hmmm, widze jakieś nawiązanie do ostatniej katastrofy... Wiersz dla mnie średni, za bardzo oczywisty.

Zaczyna się dość uroczyście, mam takie wrażenie. Potem robi się już bardziej zwyczajnie i to mi się podoba. Ogólnie jest ok.

w skrytości ducha mojego pragnę być snów twych zachwytem nosić wodę w dzbanie koić ból wygładzać szorstkość myśli nim dotkną ust prosta jak chleb codzienność długa droga w skrytości ducha pragnę oprawiać w niezwykłość chwile zaklęte w noc i dzień być zawsze blisko w powietrzu zapachem w ciemności snem

Bardzo ładny wiersz, spokojny, delikatny, miło się czyta. Przemawia do mnie swoją prostotą.

Podoba mi się, jest jakis taki... uroczysty jakby. Fajny klimat i dobrze się czyta.

Bardzo ładny wiersz! Choc nie przepadam za rymami, ten ma w sobie coś co mnie urzekło, jakąś tęsknotę, nutkę romantyzmu, lubię taki styl.

Hmmm... mam mieszane uczucia. zaczyna sie dość banalnie, ale potem jest coraz lepiej. Zaskoczyło mnie trochę zakończenie.