Krystyna_B.

Pokłon Ci korny składam Poezjo, gdy myślicieli zamknięty krąg, słów używając z wielką finezją, uderza w Twój magiczny gong. Gdy rzeczywistość komentujesz dając nam swej opieki znak, człowiek czytając, znowu czuje już zapomniany wolności smak. Nieraz ferujesz nam szarady i niedomówień wszelkich moc, czasami dajesz cenne rady szukając ciszy w bezsenną noc. Zachwycasz, dziwisz, bawisz, wzruszasz, żeglujesz z nami przez marzeń toń, więc kiedy w podróż z Tobą wyruszam zawsze z pokorą chylę skroń.

założyła na szyję jesień sznur korali z perełek deszczu wczoraj odszedł słoneczny wrzesień dzisiaj srebro skrzy się w powietrzu ziemię kryje dywan bogaty z rudości i brązów utkany wzór w złocisto-czerwone kwiaty ozdabiają haftem kasztany wiatr kołysze drzew koronami od wilgoci gęstnieją liście mieniąc się barw odcieniami październik wszedł uroczyście

Pewien turysta spod Babiej Góry do góralki uderzył w konkury. Zdobądź Diablaka- rzekła, a pójdę z Tobą do piekła. W przepaść spadł, choć wyłaził ze skóry.