Piotr_Strzałecki

Nie stać mnie na ładne metafory późnego wieczoru świtem erotyki ni amory szarych nocnych malowideł Zmięte zimne słoną zwilgacane wodą wycieraczki białe nawet słów kąpieli piany wysuszyć się dziś nie bały Nie stać mnie na ładne metafory przed snem gdy noc się kończy erotyki ni amory tylko tęsknię wschodzi Słońce

Najdoskonalsze Boże dzieło, Instrument niebieskich zastępów, Alfa wszelakich ludzkich błędów, Omegą kreśli Ziemię całą. Najdoskonalsze dzieło Ziemi, Perlista rosa na mdłej trawie, Soczyste jabłko o złej sławie, Losu dar największy niezmiennie; Najdoskonalszy z darów losu, Który w Twe ręce wpadł niesłusznie, Niezasłużenie - mówią różnie, Którego odjąć Ci nie sposób. Którego odjąć Ci nie sposób, Choć nie znasz równo wartej perły, Ni skarbów, co by ich nie starły brązowo-piwne zwierciadła snów. Którego odjąć Ci nie sposób, Nie pytaj znowu, nie pytaj znów, Bo... nie. Nie znajdziesz argumentów Racjonalnych. Po prostu... kochasz.

Dziękuję, J Dobrze Cię znów przeczytać :) Pozdrawiam.

Dziękuję, Joanno. :) Miło mi, że wpadłaś. Jeśli chodzi o to czytanie po swojemu, ja swoje wiersze odkrywam głównie przez to jak czytają je odbiorcy ;) Więc czytaj go jak tylko Ci się marzy :P Pozdrawiam.

Najdoskonalsze Boże dzieło, Instrument niebieskich zastępów, Alfa wszelakich ludzkich błędów, Omegą kreśli Ziemię całą. Najdoskonalsze dzieło Ziemi, Perlista rosa na mdłej trawie, Soczyste jabłko o złej sławie, Losu dar największy niezmiennie; Najdoskonalszy z darów losu, Który w Twe ręce wpadł niesłusznie, Niezasłużenie - mówią różnie, Którego odjąć Ci nie sposób. Którego odjąć Ci nie sposób, Choć nie znasz równo wartej perły, Ni skarbów, co by ich nie starły brązowo-piwne zwierciadła snów. Którego odjąć Ci nie sposób, Nie pytaj znowu, nie pytaj znów, Bo... nie. Nie znajdziesz argumentów Racjonalnych. Po prostu... kochasz.

Łapiesz w dłonie każdą chwilę Z dnia szalonej zawieruchy Z rozwartymi paluchami Łapiesz w dłonie każdy krok Minął twój kolejny dzień W zimnym pędzie szarych spraw Bólem rąk krwawieniem nóg Minął twój kolejny rok Nie oglądasz się za siebie Więc nie znajdziesz co zgubiłeś Nie zrozumiesz kogo tęsknisz Bo nie zwrócisz wzroku na bok

Metafizyczna perełka? Hmm... Ja tu widziałem jak dotąd raczej satyryczno-ironiczny komentarz. Czy trafny, czy nie, nie mi to oceniać... Choć trochę prawdy na pewno w nim jest. Ale... Metafizyczna perełka?...

Świeżość !!!

Witam Kasiu i dziękuję bardzo, za przeczytanie :) J... Obawiam się, że w najbliższym czasie nie będziesz miała okazji znów mnie przeczytać. Kolega czas, jakoś nie jest mi łaskawy dni ostatnimi. Ale dziękuję za odwiedziny i kolejne ciepłe słowa. Ciebie też dobrze było przeczytać.

Wzrastam stale w swej małości, bezradności. Pieszczę słowa miłym sensem nie dźwięczące. Wierzę jednak wciąż w cierpienia zbożne kolce, tłumiąc w sercu mroźny ogień mej miłości. Niema mowa szeptem krzyczy wewnątrz kości. Serce ciąży, jako kamień ziemi trzyma. Dusza piórem chce ulecieć gdzie Ty, miła, bym mógł znowu ujrzeć obiekt swej miłości. Czemu jednak, skoro sam wybieram miłość, wiem, że nie pogodzę nigdy się z cierpieniem, wiem, że nie odnajdę szczęścia za żywota? Oczu zbawion sercu dochowuję wierność. Przyszłość swą powierzam serca uderzeniom, choć to przezeń nigdy nie ujrzę co kocham.

Kreślę palcem własne kontury rzeczywistości i, wypełniwszy je już kolorami, wyglądam dopiero przez okno, by ujrzeć świata szary szkic rozmazany.

Witam i dziękuję, za odwiedziny. Nie. Ten nie miał 'pochwycić'. Mówi przecież o rzeczy niezbyt 'porywającej', przynajmniej w popularnym pojęciu społeczeństwa.

Witam Tereso i dziękuję za odwiedziny. Czytałaś trochę moich wierszy i wiesz dobrze, że też mam zamiłowanie w krótkich formach ;) Jednak to, co tu piszę, nie miało nawet być wierszem. To moje krótkie przemyślenia, którym nadałem formę pisemną a i ostatecznie zdecydowałem się tu podzielić z wami. Wybaczcie więc, że skatowałem was tak opisową formą, ale... tak po prostu wyszło. Pozdrawiam także.

No u jednej dłoni są jeszcze cztery dodatkowe palce, a u drugiej jeszcze pięć, więc w sumie dziewięć...

No a jeżeli koleżanka tak dogłębnie rozwikłała ten wiersz, to pewnie też wie już o czym on jest?

Nie, to nie jest puenta. To wskazówka, która ma Ci pomóc zrozumieć treść.

Nie patrz na pojedyncze wersy. Wiersz to całość. Z resztą... wtedy wiersz jest słaby, gdy czytelnik po pierwszym przeczytaniu rozwikła jego wszelkie zagadki.

Kto? Serce, dusza. Może sam Bóg. Nie wiem dlaczego.

Jak ten palec kiwa się w jedną i drugą stronę, na zewnątrz wzór prostej, słusznej postawy, wewnątrz złamany, a kto wie, może i zgnieciony. Ostatecznie, choć czterech, a nawet dziewięciu ma towarzyszy, przecież jest zupełnie sam, sam jak palec.

jak pierwszym blaskiem to nie dodawałabym już nad ranem przed świtem przed brzaskiem im dalej tym lepiej, jednak sedna brak - coś tu nie gra... może wprawniejsi podpowiedzą co Pozdrawiam:) No ja myślę tak, że właśnie w tym 'blasku przed brzaskiem' kryje się cały klucz tego wiersza. I w słowach 'Z prochu w proch' Ale ja tylko piszę co mi każą ;) Dziękuję za odwiedziny.

Dnia zimnego pierwszym blaskiem zbudzeni nad ranem przed świtem przed brzaskiem Dnia zimnego ciepłym wiatrem wzbudzona ich czujność ciekawość na zawsze Dnia cichego głośnym wrzaskiem zbudzony świat cały tak mały tym razem Z prochu w proch

Dziękuję bardzo za odwiedziny. Hmm... Tak myślę, Wiktorze, że tu chyba nie chodzi ogólnie o jakąś zimę. Tylko o pewną konkretną...

Dnia zimnego pierwszym blaskiem zbudzeni nad ranem przed świtem przed brzaskiem Dnia zimnego ciepłym wiatrem wzbudzona ich czujność ciekawość na zawsze Dnia cichego głośnym wrzaskiem zbudzony świat cały tak mały tym razem Z prochu w proch

Hmm, to trzeba rozumieć raczej jako. Ktoś ma wielkie chęci, to mózg ma za mały. Tak jak Jak akurat mam ochotę coś zjeść, to w lodówce nic nie ma. Ale dzięki za zwrócenie uwagi ;).

Dziękuję bardzo za odwiedziny :) Panie B. No cóż, taka rola tego wiersza. Miał zadziwić i rozweselić. Nie wzbudzić głębokie refleksje. Nie ten ;) HAYQ Szczerze mówiąc, nie wiem, o jaką dwuznaczność Ci chodzi...? ;)