jacek_sojan

Fanaberko.; kiedy się szuka sposobu, jak zaistnieć publicznie, z wrzawą sprzecznych opinii, to wymyśla się pojęcia w rodzaju "rzeczywistość zdegradowana", jak to zrobił swego czasu Kantor, przybijając starego trampka do deski, i ustawiając "dzieło" przed bramą Pałacu "Pod Baranami" na krakowskim Rynku; albo kupuje się tonę jabłek i wrzuca na salę wystawową, albo...albo... Pytanie więc nie powinno dotyczyć czasu trwania takich "wystaw", ale podstaw etycznych kultury ( bo obejmuje nie tylko twórców, ale i krytyków, dziennikarzy, a także środowisko konsumujące takie zjawiska), a także podstaw medycznych, bo psychiatra i psycholog byłby tu najlepszym, właściwym i jedynym krytykiem. J.S

wskazuję na siennik wiszący na ścianie zwolniony od ciężaru w śnie pijanych sprężyn - jak pani się podoba ten publiczny strych kto tu zbłądził -pytam - ja pani czy on - ależ proszę pana ktoś już przyniósł różę na wiszący siennik kładę głowę swoją galernik tej galerii odchodzę mając w piersi sprężynę bijącą do pani biedna pani w objęciach tej róży

hmmm, nieco inaczej, ale równie zachwycające! :))) J.S

dzięki Tobie usłyszałem tę piosenkę (pająków!); niewiarygodne, co potrafi poezja; J.S

skrzydła wyobraźni i już bzyczysz - ba próbujesz latać wszystko w rękach losu a w nich na muchy packa

nie o wiersz się martwię; z sympatią bez dozowania.; :) J.S

życie "duchem" jest bardzo interesujące dla spirytystów, bo świadkowanie własnemu pogrzebowi wydaje się niezwykle atrakcyjne, a świadomość "odchodzenia" z tego wymiaru rzeczywistości wpływa stymulująco na całe nasze postępowanie i myślenie - niemniej tylko pierwsza zwrotka zapowiada w tym wierszu coś więcej niż dość płaską wizję na poły sielankowo-rodzinnej, na poły militarystycznej śmierci peela, którą to wizję rozwijają kolejne strofy; umieranie - wg. ostatniej strofy jest nieodłączna cechą natury, jest czymś powszechnym - regułą życia, i ten paradoks wydaje się tu pointą wiersza; dla mnie wiersz jakby niedokończony, i w swej oczywistości mało przekonujący, choć formalnie sprawny; J.S.

Jaro Sław napisał: "tu nie ma jasnego obrazu, metafory są nieczytelne i nie wiadomo czego tyczą." ?????????? drogi czytelniku, odpowiedziałem tu pod wierszem Fanaberce o swojej inspiracji, a był nim obraz Goyi; a ponieważ portal nie jest portalem historyków sztuki i nie miałem zamiaru podawać tu tylko i wyłącznie ikonograficznej ekspertyzy, poddałem tenże obraz własnej poetyckiej wizji według słów-kodów w bardzo logicznym i konsekwentnym porządku: począwczy od tytułowej "perły" poprzez "otchłań" i "rozgwiazdę" (co chyba stanowi dość uporządkowany zbiór wyrazów?) po "nóż" który perłopławom potrzebny do wydobywania "pereł" z zamknięcia; sama otchłań to nie Lewiatan (choć kto wie, co w człowieku jeszcze drzemie) - to otchłań i ludzkiej psychiki i tych pełnych "sztormów" emocji, które towarzyszą związkom płci; jaśniej nie można, ale tak jak Bezet napisał: prawdziwe pisanie jest zawsze celowe i świadome w każdym słowie, a mnie hermetyczne związki wyrazowe tak samo irytują, jak każdego czytelnika; proszę jeszcze raz przemyśleć powyższe zarzuty, czy słuszne; i nałożyć na obraz artystyczny pewne niedopowiedziane sugestie związane z dedykacją ( w najszerszym aspekcie, a więc jednakowo tyczącym dzie wuszki, jak i Rózi i Zuzi...); pozdrawiam; Jacek S

są wsie o podobnych brzmieniach! mam na myśli stronę słowacką...a na Słowacji ludzie jednak inaczej SIę zachowują, i mają jakby mniej rozdrapów, są bardziej prostolinijni i nie tak "ideowi"; J.S

Ewa Kos.; :)) i nic dodać; góry to magnes i nałóg, sprawdzają człeka; warto poddać się egzaminowi...warto, bo przypomina życie ale w swojej essencji, sprowadzone do minut... J.S

w każdym z nas tkwi coś z cepra /jednym słowem mieszczuch - co to chciałby zawsze wygodnie/ i góral, który lubi rzucić okiem w przepaść... dzieki za poprawki; J.S

masz niepoważny nick, prowokacyjny; ale twój wiersz wyjątkowo z nim kompatybilny, w wcale nie cieszyłbym się z tego faktu; trzba się zastanowić i nad nickiem i nad wierszem, czym on jest właściwie - a nigdy pisaniem wprost, to raczej metaforyzowanie, trącanie jakby od niechcenia tematów w takich obrazach słownych, aby obrazy same mówiły za siebie; dosłowność poezję zabija, na śmierć! :)) J.S

to piękny wiersz, ale "Króla Heroda" wyrzuciłbym, choćby na pustynie Judzką bo psuje wiersz; J.S

"one swawolne są a co pan myślisz że jest inaczej tak to jest" Napisał Stefan Rewiński to chyba dobrze?, to bardzo dobrze! ))) a jak pan myślisz, my święci? tylko w paciorkach? :))) a powiedziane jest: gdzie kobieta, tam grzech; i napisane jest: gdzie kobieta tam raj; a z tego wniosek oczywisty - do raju droga prowadzi przez grzech; trzeba napisać pochwałę grzechu, na złość proboszczowi, może nie ekskomunikuje... J.S

tytuł brzmi jak...centralne ogrzewanie; o wierszu trudno cokolwiek...bo to chyba szkic do wiersza; J.S

Ojej a czemu nie po naszemu? W Polsce jeszcze póki co żyjemy...:( EK jak na imieninach u cioci, trzeba się popisać... J.S

Spotkania, spotkania, spotkania z ulicami, rzekami, miastami; ach - te polskie wsie pod górami - Małe Ciche, Lipnica, Skomielna. Nowe słowa i twarze nowe, a przy twarzy imię i światło; niegasnące światło pamięci co się pali w gościnnych ścianach. Krajobrazy na wspólnych drogach, ten sam wieczór wszystkich nas słucha; w naszych oczach milcząca pełnia, w piersiach mocny uparty stukot. Gdzieś nas kuszą złoto i sława, a tu skarby nietknięte leżą; mogą czerpać, garściami czerpać ci - co w piękno i dobro uwierzą. A najwięcej jest tego w człowieku - w dobrych oczach dojrzysz twarz Boga, w dobrych ustach słowo co cieszy, w dobrych dłoniach i praca jest dobra. Ale smutek jak mgła nad łąkami od tak dawna, od lat nas spowija... Polski smutek. Mgła co rozmija dłonie z rzeczą, a słowa z myślami.

Napisał Jaro Sław: "Słowotok i nie pasuje do obrazu, (przypomina mi się kobieta tuz po cesarce, ale to subiektywne)"; -------------------- - równie dobrze może przypominać paszczę Lewiatana; tak jest jak brakuje dobrej woli w podążaniu za myślą autora, tylko tworzy się wątki poboczne, bo "tak mi się skojarzyło"; rozum na dobrą sprawę nigdy nie zasypia, bo jego odmianą jest i podświadomość i intuicja, a także Oko Opatrzności, które nigdy nie zasypia, a trudno odmówić tu rozumnego spojrzenia i patrzenia na rzeczywistość; no i tak by można długo - tylko po co? J.S

na "o" jest jeszcze otolaryngologia, olaboga, oniryzm i onanizm, a takze ortopedagogika; bardzo ta opinia obiektywna; gratuluję! J.S

i_ę.; mówił dziadek do obrazu, a ten obraz ani...ani... J.S.

i_e.; cierpisz na słowotok nadużywając takich słów jak: argumentacja, kontrteza, teoria...logika, a właściwie jej brak nie potwierdza zasadności użytych pojęć; ta "teoria" to raczej przypło- towa filozofia; ale ad rem; jeśli robisz zastrzeżenie, zgłaszasz uwagę do tekstu, to przypomnij sobie regu- lamin portalu, a zwłaszcza ten punkt, który mówi o k o n s t r u k t y w n e j krytyce; czy określenie, jakiego użyłeś: "słabe" - to taka krytyka, na której autor może się oprzeć przy ewentualnym poprawianiu "słabego" tekstu? jest w tym wskazówka, która może mu pomóc? piszesz gościu nieodpowiedzialne komenty, i jak napisałem wyżej - gołosłowne, a rezonujesz przy tym, jakbyś wcześniej napisał co najmniej rozprawkę...nauczyłeś się pisać, naucz się jeszcze czytać i myśleć, bo zawstydzasz Rozum i Inteligencję; trochę dystansu i autokryty- cyzmu; i polecam "Krytykę władzy sądzenia" Kanta, na początek... :)) J.S

A czemu nie do Leibniza, albo Zoli, albo Gilsona; po prostu tytuł jest mylący i nie ma żadnego uzasadnienia w tekście - ot, ozdoba; J.S.

ale dedykacje tradycyjnie zapisuje się zaraz po tytule; nie ma to wpływu na jakość wiersza, bo bardzo dobry w czytaniu; J.S

1 wers - "noco"? "szal z drogi mlecznej..." - eee, to przeżytek, stereotyp, trzeba szukać innego wyrażenia, swojego; "puszczyka głos srogi" - oj, autor niechaj nie kusi, bo usłyszy... "stan rozmarzenia - na wskroś" nie gwarantuje dobrego pomysłu na wiersz, co widać... J.S. impresja, bez głębszych przemyśleń; emocje to napęd - nie tworzywo; J.S

"Pustka niewiele znaczy, szukamy więc cienia, wśród cieni innych, wokół." - pytanie,dlaczego pustka nam tak doskwiera, że rozpaczliwie wypełniamy ją jak nie pamięcią, to tworami własnej wyobraźni; dlaczego dwa proste wydawało by się pojęcia, jak przestrzeń i rozciągłość, gdzie pierwsze trój- wymiarowe i niepodzielne, wyrażające objętość jest w ciągłym konflikcie /interakcji?/ z drugim, dwu-wymiarowym, oznaczającym nieskończenie podzielną powierzchnię, ale dającą się zmierzyć i ściśle określić przez stosunki zachodzące między przedmiotami. Przydany przedmiotom element spirytualny, zmienia fizykę przedmiotów, personalizuje, można powiedzieć za wierszem, że duchowa plazma łączy wszystko ze wszystkimi, tworząc metafizyczną przestrzeń dla każdego bytu; zastanawiam się teraz po lekturze, czy pustka nadal jest realna, czy po platońsku już tylko nominalna? czy pustka będzie oznaczała jakąś jeszcze ideę, czy po prostu brak więzi między przedmiotami? bo wiersz uruchamia i wyobraźnię, i dylematy natury filozoficznej, i wiedzie do Husserla mówiącego w swej fenomenologii o przedmiocie intencjonalnym, biorącym "w nawias" wszelki problem rzeczywistego istnienia, bo istnieje współzależność podmiotu myślącego i przedmiotu, będącego zawartością jego myśli; nie ma przedmiotu bez podmiotu, który go widzi lub o nim myśli. Z metafizycznego punktu widzenia problem przyczyny lub podstawy przedmiotu wpisuje się w teologiczne pytanie o początek świata.