Witold_Adam_Rosołowski

Imago - troszkę tu literówek - wiersz jest wierszem - ale dziś rano zupełnie do mnie nie trafia - myślę, że troszkę ogólnikowo traktujesz świat - powiedz coś o sobie od siebie - wtedy i wyobraźnia zacznie działąć i wiersz będzie bliższy - przynajmniej mi pozdrówko W_A_R

Panie Macieju - ale zmuszasz do myslenia - ten tron nie jest ciepły - może by go zakopać znów gdzieś skoro taki ... - wykraść z muzeum i porąbać .... pozdrówko W_A_R

Panie Michale - to nie tchórzostwo - to romantyczność - rzucić się w odmęt - po za gawiedzią motyli - piekne pozdrówko W_A_R

no cóż Pani Mgieło - gdybym był motylem, próbowałem sobie wyobrazić - oj nie wiem czy latałbym między ludźmi - oni - no wiesz ... mają takie "głupie" przyzwyczajenia do zabijania i suszenia, do wyrywania skrzydeł ... - chyba, że w swoim wierszu tę łzę spijasz z jakiegoś postumentu, rzeźby jakiejś - ok - spijaj - nic Ci nikt nie zrobi pozdrówko W_A_R

Krzysztofie - piszesz o kompasie - nie wiem - mam dwuznaczny obraz - z jednej strony "stracha na wróble" a z drugiej - "przydrożne kapliczki" może "krzyże" ... - ale jedno powiem - czasem kompasy bardzo się mylą ... wiem coś o tym z autopsjii ... wyrób ludzkiej nadnatury ... pozdrówko W_A_R

nie wiem Panie Aleksandrze - co takiego ważnego chciałeś przekazać nam - ok - powiedziałeś czego nie lubisz - wchodzac pierwszym wierszem do portalu - wiersz nijaki jest - czekam na następne - bo nie ma co komentować - niech Pan popatrzy jak inni to robią pozdrówko W_A_R

Piotrze - nie miałem pojęcia o takiej "ważności" - Twój wiersz ma coś w sobie - tyle w nim zakodowałeś ... pozdrówko W_A_R

Piotrze - nie wiem czemu ten wiersz przechodzi bez komentarza - eeeechhhh - tak nie wolno - zapewne wielu (nie chcę tak mówić - ale znajdzie się ktoś) spojrzyało na ten wiersz i orzekło - no tak, brak rytmu, rymy takie sobie - ejejejejej - wiersz ma swoją nierytmiczność - to, że rymowany to na defiladę???? Piotr przestrzega właśnie przed takim pięęęęknym ciosaniem - po przez noc omawia jeden z ważnych ludzkich przywar - zapatrzenie ... - Państwo niech spojrzą na ten lazur lasó - lazur - jakiś tam niebieski - a w środku wyje ktoś - uważajcie - ... pozdrówko W_A_R

Dziekuję Annabel - rzeczywiscie oderwany (już) od rzeczywistości pozdrówko W_A_R

dziekuję Mario za romantyczność i wyrozumiałość pozdrówko W_A_R

Kornelio - dziekuję za miły komentarz i za zachwyt pozdrówko W_A_R

Annabel - nie bardzo rozumiem co chciałaś wyrazić tym krótkim :) ... W_A_R

Antiope - bardzo długo się czytało i bardzo długo potem czekało co tu napisać - muszę jeszcze pomyśleć aby Cię ściągnąć na ziemię - Twoja historia jest szczególna od piór poprzez ulicę poetów do wyzyn - jeszcze tu cos napiszę pozdrówko W_A_R

Ewo i Joanno - jedno co powiem w szepcie - że dom ten już po za mną - kiedyś tam zrobiło się zupełnie odmiennie - a czy to było więzienie - no nie wiem - trudno mi narazie oceniać - jest zbyt mało czasu minęło - może nie warto ukazywać prawd - bo ... chciałem pokazać Wam ten wiersz - - bo ... to była kiedyś pieśń pozdrówko W_A_R

Waldemarze - dziekuję za tak cudowny komentarz - chciałbym Ci odpisać wierszem - ale dom, który opisuję był .... - już go nie ma - .... - spróbuję kiedyś choć myślami wrócić do tamtych czasów - ...tak bardzo samotności ... pozdrówko W_A_R

Ewo - ogrody były daleko od tego domu - co dzień - co noc przypłacałem tęsknotą za bycie w nim - choć był ciepły i przytulny - mało mnie w nim było pozdrówko W_A_R

Mario - troszkę zmoralizowałaś swój wiersz - nie ma tam Ciebie i trudno mi cokolwiek dodać prócz tego, że przeczytałem pozdrówko W_A_R

Poranek sam sobie winien ze ludziom w sen zagląda kiedy podnosisz leniwie powieki - on jak flądra mądrzy się - stąd Ewo - wywód byś go nie malowała by wśród zyciowych wygód ta pieśń się nie ostała wzmianką jedynie, kartką, ulotem myśli czułych, kiedy w nią inni raz zajrzą doznali ciszy szumy ... pozdrówko W_A_R

Natalio - co się dzieje rano? - gdzie (?) jesteś - czy te krople to nasenne jakieś?? - nie przedawkuj - wybacz za pytania - wiersz tak krótki, że oddechu nie złapałem nim Ty skończyłaś pisać - zadałem kilka pytań bo jedno mnie tylko w tym wierszu niepokoi - pytajnik w tytule pozdrówko W_A_R

Panie Macieju - zgadzam się całkowicie z Dormą - wiersz czyta się ciężko - prosimy więc o tę ulotność pozdrówko W_A_R

Dziekuję Dormo za usmiech i za te kamikadze i oby z wiatrem a nie pod wiatr Twój świetlik podążał w przyszłość pozdrówko W_A_R

Pani CZarna Kocico - czy czasem nie zabawiasz się w VooDoo ... Kolec i to nie jeden wbiła ... czy czasem ta część nie jest najważniejszym przekazem - stą może ten wiersz tak kulejący - że nikt niczego niie napisał - bo może się boi abyś Pani o nich wierszy (jka o rózy) nie pisała ... pozdrówko W_A_R

jeszcze nie dotarłem Panie Piotrze w rejony wyznaczone Twoim wierszem - pamięć zaciskam i wciskam gdzie się da - wiem że i tak kiedyś mnie zaskoczy belką w oku - ale narazie żyję - wyzwanie jakie postawiłeś czytającym stanowi właśnie tego typu przesłanie - miejcie i zyjcie z tym - niżby później ktokolwiek z Was miał zauważyć brraki w swym życiu - Panie Piotrze to moja wyobraźnia - mój dystans do tego typu wierszy - gdzie forma i styl wplecione w treść - niosą się pieknie - lecz póki co - oby dalej ode mnie - wybacz pozdrówko W_A_R

Grzegorzu - dziekuję za oswobodzenie mnie z matni czarnej wdowy - ale widzisz co robi ludzka wyobraźnia - zamiast w kierunku zupełnie innym - snuje się jak ta nić, o którą zapytałem i lepi się jak te zapomnienie, o którym nie pisałem bo to druga strona medalu - której nie zauważyłeś w mej wyobraźni, którą tylko częściową się chwalę bo uszy i oczy i usta nią wysmarowane jak tym co w odysei przy wyspie syren chciało się przepłynąć pozdrówko W_A_R

dom jak dom - w tym domu ja dobrze, że nad głową dach że podłoga, kilka ścian w końcu żyje się jak szach mocne drzwi i zamki trzy nikt ich nie otworzy w mig czasem oprą się i mi taki mój domowy wikt dzień czy noc - bezpański los mówiąc najogólniej wprost sobie sam - samopas gość sam na sam - mam tego dość człek nie trup - bo czuje ból chocby nawet w ścianie kół choćby miał powiesić sznur wejdzie mu jak w skórę wiór raz i dwa - codzienny trakt przez pokoi drogi szmat codzienności mojej takt że aż czasem swedzi zad jest na fest - bo trzymam się choć jak codzień nudy chrzest zbija mnie jak własna pięść już zahacza o mą sierść dom jak dom - czy dzień czy noc taki sam bez zmiany choć już się zwadza twierdzy most rzucam z parapetu grosz żaden plum i żaden bach choćbym sam wyskoczyć miał patrzę jak z monety wraz gdzieś pod oknem wzrasta kwiat