stanislawa zak

okruchy arogancji w kubku czarnej goryczy co dzień jeden więcej nogi golema siedliskiem ukwiałów po brzegi cierpliwości chojną dłonią w dziury każdej myszeidy do ostatka nabici w butelkę pływają po morzu własnej głupoty

bardzo sympatyczny i mądry wiersz, pozdrawiam.ES

bardzo ciekwy, lekki, czuje się jak liście lecą z drzew, podobamisie z plusem

baardzo!

jestem za a nawet ZA! pozdrawiam obu panówES

moi drodzy, w wyrazach są zamienione litery taka zagadka do odczytania, ale trzeba na to czasu, pozdrawiam serdecznie!ES

Ewo, bardzo podoba misie,jest ciepły nastrojowy, taki normalnie nasz, kobiecy, i wydaje misie zebyś nie rezygnowała z powtórzeń, możesz przyjąć wersję espeny, ale widzę że Tomek w nas siedzi, co?pozdrawiam serdecznie pa! buziole dla obojga!

taki Chandel jest okej!

na- rzecz- ony k(sz)uka gdzie popadnie jajko wrzuca lecz nie kradnie a nauka jaka dla mnie?

boso i w ostrogach, czyli miłość na parkiecie

Basiu, dzięks! pozdrawaim ciepło!

no, to szczerze dziękuję za szczerość,miło mi od pana usłyszeć, że dojrzewam poetycko,

w Skarzysku leją po pysku, w Złocieńcu mak sieją - dla zysku i wcale nie jest jak posiał makiem, bo siewcy obeszli się smakiem, gdy do sądu ich oddano w Skarżysku.

Magdaleno! święta i tyz racja! pozdrawiam.

bardzo snieżnie, lirycznie i swojsko, rozpętałaś pragnienia świąteczne, i wyobraznie pobudziłaś och,,,! pozdrówka!

Ewuniu, dzięki Wam serduszka moje!puszczam do was oko! Panie Mirosławie, dziękuję bardzo, uznaję to za komplement, cokolwiek on ma znaczyć, pozdrawiam nocnie z przymrużeniem oka.

nie mów mi... dam ci złoty liść klonu świetlisty uśmiech na twarzy radość malowaną słowami za spełnienie moich marzeń za ogień gorącej namiętności obejmujący ciało bezwolne zdumione apetytem na wolność niechcący- jakby nie świadomie kłódką ciasnego uprzedzenia zamykałam dopływ emocjom rozbijesz płomiennym dotykiem wywołasz tsunami- mocno dreszczem podnieconych szeptów półprzytomnie i bez umiaru czułość słonawa się zmiesza gdy popłyniesz falując ciałem skrzydeł dostaniesz, kochanie!

ten śrubokręt- coś ,jak wiecie, słynny stał się już w powiecie. każda panna chce go mieć. lecz mieć, to nie tylko chcieć, wkrętakiem wkręcić się należycie. w każdą śrubę, albo w cudze życie!

co tu dużo mówić i pisać nie warto, bo każdy to wie,że kopiety są - Fenus, a drężczyzni na jewno - Farsa, tacy kaleczni. i naczepni, dla nich każdy obiaw jest przybalony, a dupa zasłona, mają po niej pługie gęby. a tak na kobrą oprawę, to rzadkopływają komplementami, a co dopiero w gustach. nigdy nie są rzewni, albo aż nadto- od jucha do jucha. psia krew czili. oj! dubią to dubią i to jak ostro,mięchem cucić, nakręcić słodem, lub pięścią z przydupem. jedno trzeba im przyznać. zawsze rają wyjście awa maryjne. z ciasnego uprzejdzenia.

Joanno piękne metafory jak i cały wiersz pozdarwiam niedzielnie

Maćku, Arku, dzięki! dobrej nocy!

kochani HEKI, bardzo wam dziękuję za komentarz i współczucie dla mojej ukochanej lipy, toć ona ma prawie 300lat, zadna lipa tego nie dozyje! pa!i buziole!

pan ten z Kaczorowa zdaje się rodem, choć nazwą bardziej rybą bywa, więc dziwi mnie, że jezdzi samochodem bo w jeziorze -(raczej)powinien pływać.

albo do krisa napisać list , który nigdy do niego nie dotrze, bo go nie wyślesz albo pojedziesz do poety uwielbianego za wszelką cenę tylko on.tamten był ostatni, piekny komentarz i taki pouczający! dzięki! pozdrawiam

ktoś tam z góry zebrał łzy i deszcz nie pada, ładnie, pozdrawiam ES