jej twarz była fotomontażem ostrożności z murem,
-wyraźna, dosadnie żywa, mówiła niemal wszystko.
każde osłupienie zastygniętego mięśnia,
rozdeptywało kruchość ziaren krwi
pod stopami płaszczy śmierci.
oni nie czekali na nią,jedynie ich zabójcze cienie,
skradające się w jej oczy,które tkwiły w oczodołach psychozy lęku,
potrafiły wbijać się, jak pociski desperacji
próbując odszukać nadludzkiego
rozwiązania labiryntu –ucieczki.
wszystko było poparte podszewką
zadomowionej za bardzo śmierci,
która nie znała wyrażenia-niesprawiedliwość
kiedy błagalnym aktem wyrywała się z własnego ja,
..a bliscy nadstawiali głuche uszy.
chciała jeszcze rozedrzeć wisielcze powietrze
uśmierconych głosów rodzinnych
i zapukać do niewidzialnej,
lecz istniejącej trumny sprawiedliwości.
chciała znów poczuć się dzieckiem,
siadając na dębowych kolanach
wrośniętych w pamiętną miłość.