Giovannii

Dzięki za bilet do świata Szekspira! Skorzystam z niego na pewno wielokrotnie. Pozdrawiam G.

Rywalizacja z góry skazana na porażkę, lecz wiersz jest Twoim zwycięstwem. Pozdrawiam G.

na placu intensywnie pachnącym szachami i potem żonkili astmatycznie dysząca dwunastka skinęła na mnie zalotnie motylo trzepocząc gumowo stalową beżową furtką przywoływała do siebie spragnionego doznań przechodnia spojrzałem w jej oczy zamglone marzeniami zajezdni wyczytałem wszystko ów ból niemiłosiernie prądujący plecy namydlane deszczem ten strach przed wyszczerbionymi uśmiechami bezdomnych krewkość nie skonsumowanych namiętności do jednowagonowców ze współczuciem pochyliłem się do jej ubłoconych stóp na chwilę przed dekapitacją usłyszałem sopranowe dziękuję tocząc się w stronę cygańskich kamienic myślałem już tylko o niej

O proszę!! Zaskoczony i zachwycony bez wahania uzewnętrzniam swoje oczarowanie. Nic dodać, nic ująć! Pozdrawiam G.

Drugi wers cudowny! Całość pobudza komórki szare z cichego sentymentalizmu. Pozdrawiam G.

wyciągnąłem siebie z popłuczyn rzeczywistości i z porcelanoidalnym brzdękiem cisnąłem na papierowo blade niewiniątko jęknęło zaszlochało słonym wersem wygramoliwszy się spod rezklekotanego cielska rzuciło gniewne spojrzenie metafor wzdrygnąłem się broniąc się przed napastliwością rymów udusiłem je równoważnikami zakiszone w pięknej lazurowej beczce odkopali je przypadkowi poszukiwacze prozy

Jeśli miarą genialności twórcy jest bogactwo i głębia ukryte w zwięzłości, to chylę nisko czoło i gratuluję podziwiając i, nie ukrywam, zazdroszcząc. Pozdrawiam G.

Trafne spostrzeżenia to za mało na wiersz. Przykro mi, ale zupełnie nie podoba mi się. Pozdrawiam G.

Wolę uchodzić za kota, dlatego nie będę szczekał, choć czytając ten wiersz nieomal zawyłem z rozpaczy. Pozdrawiam G.

Zatem dociekajmy ale raczej się nie zachwycajmy. Pozdrawiam G.

Twego utworu nie da się wcisnąć do klatki jednej interpretacji - dlatego po raz kolejny muszę pogratulować, kocio mrucząc z zachwytu :) Pozdrawiam G.

chcesz ze mną iść – tam – gdzie osławione mroczki śpiewają pieśni godowe chcesz – zabiorę cię ze sobą do pentagonalnego wycinka mojej duszy tam zaczaił się skrytobójca (ze) snów trafisz go glinianym pociskiem lepkim uśmiechem trzymanym mocno w dłoni pójdź – zobacz pokażę ci świat gruboszów albo kuklików....................................pamiętasz? byliśmy tam podczas jesiennej nawałnicy zmysłów nie dziw się mojemu utęsknieniu uganianiu się za miastem odnalezionym w zagięciach twej rogówki powąchaj smak swoich myśli końcem języka dotknij naskórka fantazji widzisz mnie? nic nie mów – pocałuj

Widzę, że nie zniżamy lotu ani na chwilę. :))) Ukłony! Pozdarwiam G.

Dle mnie wprost parabolicznie powalające:)))) Gratuluję!!! Pozdrawiam G.

maracuja + żubrówka ogień świecy rozkosznie wypalający mi oczy i ona weszła niepostrzeżenie - moja elektra otuliła wiatr zapachem jałowca i syntytecznego jedwabiu uśmiechem roztopiła stalowe bożki nocy obwiązywane żyłami i tętnicami z gracją zapukała do śródmózgowia gdzie pod światłem błyskających atomów mocują się chwackie wspomnienia i śnięte marzenia zaśpiewała mi psalm dwudziesty szósty wbrew przestrogom racjonalistów ja - idealny empirysta rozkochałem w sobie znużone myśli nasączone octem w nich ona utopiła mnie

Gdyby tylko usunąć to motto Seneki, dla mnie byłoby idealnie. Pozdrawiam G.

Powiększanie źrenic bardzo mi sie podoba :)))) Pozdrawiam G.

Ja mi się wydaje powinno być "chmurę" w pierwszym wersie. Ponadto nie wiem czy nie kolejna literówka w wersie: "liście do lat...". Całość jak zwykle na dobrym poziomie. Gratuluję. Pozdrawiam G.

Bardzo dobre. .....w ostatnim wersie mnie narzuca się "splączę". Rytmika - palce lizać. Pozdrawiam G.

bąbel zielony niebieski fioletowy czerwony siny szary martwy żywy oczy rozdrapane przez moje słowa nos kapiący potokiem zdań rana na ranie ból i ból dlaczego kiedy po co rozwijane powoli zwoje z mądrością legną pod papierowym uściskiem dłoni wskazujący serdeczny środkowy kciuk miro na plecach barcelona na głowie dudnią w trąby madryt płonie sztywny jęzor nie pozwala ujść alchemii słów bąbel mamidło poezji cieknie po brodzie tłustej od krwi rzym tonie włosy wyrastają z moskiewskich snów strup

I pomysł nie jest nowy, i wykonanie nie rewelacyjne. Nie podoba mi się. Kto wie, może dlatego, że nie muszę sięgać do poezji, żeby czegoś podobnego doświadczyć, wystarczy rodzimy kwadrat i ławeczka skąpana w obłoczku słodkiego dymu + wieczorne rozmowy rodaków :) Pozdrawiam G.

Nigdy nie przepadałem za refrenami, ale w tym przypadku rzeczywiście nie drażni. A jako miłośnik wszelkich abstrakcyjnych konstrukcji daję z przyjemnością bardzo duży plus. Pozdrawiam G.

Bardzo przyjemne mini :) Pozdrawiam G.

Po prostu dżemikowo:) Pozdrawiam G.

Może za mało na danie główne, ale jako deser - przepyszne :)))) Pozdrawiam G.