Lourds Nowak

Najbardziej irytuje mnie w wierszu, kiedy jest on przeznaczony "do szuflady", bo tylko kilka osób, wtajemniczonych, jest w stanie go zrozumieć. Nie lubię aż tak osobistych wierszy. Moim zdaniem wiersz powinien mieć jakąś ogólną wartość użytkową. Zapraszając do osobistego świata, do swojego Ja, powinien zawierać zachętę do odkrycia osoby piszącego, jakąś uniwersalną głębię, wspólny mianownik, płaszczyznę porozumienia. Ale to tylko moje zdanie, pozdrawiam, i jestem pod wrażeniem formy wiersza.

Ależ mnie w tym wierszyku chodziło o oddanie ulotnej psychiki dziecka, z którą powoli w dobie TV kablowej i konsumpcyjnego trybu życia się żegnamy. Jak Państwo zapewne zauważyli mam ambicje kronikarza ludzkiej psychiki, zwłaszcza kobiecej. Dziękuję za krytykę, i serdecznie pozdrawiam. Zapraszam do lektury moich poprzednich wierszy.

Od razu piszę Państwu, że niestety, niepoprawnie, zdefiniowałam spin. Zapraszam do napisania lepszej definicji. Pozdrawiam, proszę o oceny i zapraszam do lektury moich poprzednich wierszy. Pozdrawiam.

Od razu piszę Państwu, że niestety, niepoprawnie, zdefiniowałam spin. Zapraszam do napisania lepszej definicji. Pozdrawiam, proszę o oceny i zapraszam do lektury moich poprzednich wierszy. Pozdrawiam.

Intelekt? Cóż to? Sztuka syntezy z zadziwieniem. Ludzkie: I jeszcze krok za tę granicę. Tak jak spin kwarków. Kto to pojmie? A jeszcze i rozwinąć trzeba, chociaż to koniec rozumienia przez umysł ludzki, bez porównań! A dalej trzeba I więcej trzeba I głębiej trzeba I bardziej trzeba Punkt co pulsuje bezobrotowo dokoła osi, której nie ma? I się porusza? Wstaje? Niknie? To nie intelekt! To już geniuszu kres ludzkiego! A może: Pogodzenie pojęć nie do pogodzenia. Kreacjonizmu z ewolucją? Bo części wspólne mają niektóre: A to, że rodzaj jest zgodny w księdze z naukowymi epokami. A to, że Jezus żył w historii. Dużo pomostów. Ten most najszerszy że Bóg przez naukę miłością przeemanuje? Czy to intelekt, czy też aż wiara? Cóż więc intelekt? A może to stworzenie czegoś, co nie ma odpowiedniego? Ależ to artyzm... Zauważenie? Cóż jest intelekt? Czy wszystko razem? Czy poszczególne wyrazy?

Trzeba napisać trudno! Znowu porywam do "ulubionych". Panna Cat nie pozwala mi, niestety, zgłębiać utworów innych, bo po przeczytaniu jej utworu dostrzegam tyle znaczeń i smaczków, że znowu przez kilka dni pozostanę w zachwycie i zajęta właśnie jej utworem. Tak trzymać, Pozdrawiam.

To drugi z wierszy z rozdziału mojego tomiku "Klasycy? Czemu nie?" Zapraszam Państwa do oceny wiersza i lektury moich poprzednich wierszy. Pozdrawiam.

Obojętności nas uczyli Przez cały komunizm Na leni nas kształcili Przez cały komunizm Głupotę gloryfikowali Brak ideałów Niechęcią nas karmili Do pracy, celu w życiu Teraz Praca jest przywilejem Niewielkiej części rodaków Bo z leni się nie zrobi Dobrych pracowników Leżeć brzuchem do góry Wychodzić tylko do sklepu Opłaty jakieś poczynić Przecież byłem daleko! Jakieś pieniądze miesięcznie Listonosz zawsze przyniesie Po co się męczyć pracą Jak Niemcy, Duni czy Włosi? Oni w kapitaliźmie Wielkie fortuny zbiją A ja w Polsce se żyję Roboty nienawidząc Nauczę tego dziatwę Postawą swoją Po co żyć z satysfakcją Spełniać się, po co? Bełt i piwsko po rencie Później chleb z herbatą Nie trzeba pracować. Bo po co? Na co?

Super!

Czy nie ma głupich pytań? Ludzie często używają schematów myślowch, powtarzając w danej chwili to, co im wygodne, nie zastanawiając się zbytnio nad sensem. Nie ma głupich pytań, bo czy pytanie może być głupie? Może być powierzchowne, pozbawione sensu, że o innych przymiotnikach już nie wspomnę. To tak, jakbym stanęła obok Rubensa i zapytała: "A czego tu jest żółte?" I oceniła "Nie podoba mi się, jestem na nie." PZDR i życzę ciekawych przemyśleń. Przy okazji: polecam płytę Bajora, zwłaszcza "Balladę o niekochanych mężczyznach" Swoją drogą, naprawdę nie podoba się Pani wydźwięk schematycznego wierszyka, jaki mu nadał jeden wyraz, być może literówka, ja ciągle o tej "sępi" (żeby jeszcze bardziej się wywnętrzyć, chodziło mi głównie o "sępię miłości", pisałam ten wiersz z myślą o dzieciach z domów dziecka, zainspirował mnie do tego tematu serial telewizyjny) Ps. Na płycie Bajora jest oczywiście "sepia", niecierpliwość przejawia się u mnie stosowaniem chwytów marketingowych.

Postanowiłam nie wdawać się w polemikę poniżej pewnego poziomu. Dlatego odpowiadam Pani: jest takie powiedzonko "sępić", gwarowe, potoczne. Sępi się papierosy, grosze, ale także uczucia. W latach 70' sępienie przyjmowane było z aprobatą, jako odskocznia od systemu, etc, etc. W latach osiemdziesiątych miało nieco inny wymiar, ale jeszcze było postrzegane z aprobatą. Teraz jest czymś nachalnym, co budzi jednoznaczną dezaprobatę. Tylko w okolicach jesieni, gdy powszechnie jesteśmy w nastrojach bardziej refleksyjnych, jeszcze przemawia do nas pozytywnie. Co do ortografii: długo zastanawiałam się, czy nie napisać "pruszyć", bo "u" kojarzyło mi się malarsko, z przymkniętym okiem. Poza tym, niektórzy wiedzą, że istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia danego zjawiska, a nie konieczność. Poza tym, niektórzy wiedzą, że istnieje coś takiego, jak mutacja, czasem na plus. PZDR

Nie mam nic do dania Prócz cierpienia mego Zabierz me cierpienie Dołącz je do Twego Nie chcę Twego bólu Mój wystarcza mi Jesteś zbyt żałosna W tym cierpieniu Swym Łoberecek, oj dana Łoberecek, łoj dana

Ponownie powtórzony komentarz! [sub]Tekst był edytowany przez Roman Bezet dnia 21-07-2004 18:42.[/sub]

Są w ulubionych, bo mnie porażają przeczuciem piękna, którego nie rozumiem, ciekawią mnie, jak bardzo wyrafinowana zagadka. Tylko przeczuwam rozwiązanie. Loko to potoczna nazwa wariata z popularnego filmu, zresztą, w tych brazylijskich i argentyńskich praktycznie co drugie zdanie tak się kończy, nie polecam, obejrzałam w życiu ze dwa odcinki, i nie chcę więcej. Zapis fonetczny. "Sępia", tak zapisana, jest na najnowszej płycie Bajora Michała. Podobać się? Nie podobać? To bardzo subiektywne uczucia, nie mam na nie wpływu. Zresztą, mam to szczęście że ludzie starają podobać się mnie, nie muszę zabiegać o niczyje względy. Nigdy nie musiałam.

Pani Nowak - jeśli ma Pani kłopot z wstawianiem komentarzy t_y_l_k_o 1 r_a_z, proszę napisać na PW - prześlę Pani instrukcję. pzdr. bezet [sub]Tekst był edytowany przez Roman Bezet dnia 21-07-2004 18:42.[/sub]

Czyta się "sepia", pisze się sępia, przynajmniej tak jest napisane w oficjalnym wydawnictwie. PZDR A swoją drogą, Pani wiersze do mnie w ogóle nie przemawiają, moje Pani się nie podobają... To niemożliwe, żeby dwie kobiety aż tak się różniły od siebie, nawet jeżeli dzieli je niewielka różnica wieku, jak przypuszczam. Zanalizowałam jeden ze swoich wierszy "Mięcho", czego żaden szanujący pisarz nie powinien robić, bo to nie jest przyjęte, a jakże, zaprosiłam wszystkich do mojego świata, i mam do Pani prośbę: proszę zaprosić mnie do swoich wierszy, przynajmniej jednego. Chciałabym poznać sens tego, co chce Pani przekazać, bo głęboko wierzę, że jakiś w nich jest.

{ponownie ten sam komentarz - Pani Nowak, proszę o mniej emocji we wciskaniu klawiszy, bo się mnożą byty :) [sub]Tekst był edytowany przez Roman Bezet dnia 21-07-2004 18:37.[/sub]

I jest jeszcze taki brud, od brudów. Proszę nie zapominać, że zapisałam język potoczny. A z bródu w tym języku przeziera brud. Nie chcę dorabiać jak Pan twierdzi do tekstu jakiejś ideologii, ale do napisania tego wiersza skłonił mnie "Upadek Ikara". Na ziemiach polskich podczas drugiej wojny światowej uśmiercono trochę ludzi. Najeźdźców było kilka milionów, a ile milionów liczył naród polski? Był jakiś ogólnonarodowy zryw, mający na celu wypędzenie okupanta? Prawda jest taka, że oprócz epizodów, gros ludzi zajmowało się kaszanką. Prawda jest taka, że się szufladkujemy, dzielimy, wpajamy nawzajem wstręt do siebie. Na obiad będzie kiełbasa. Wiesz, ten cukrzyk, gruźlik, schizofrenik, kaleka etc., zabrali go. A ta kiełbasa to na gorąco?

Ponieważ mój poprzedni wiersz wzbudził ogrom kontrowersji, teraz przedstawiam coś o lżejszym kalibrze tematyki. Pozdrawiam i proszę o oceny. Wiersz z rozdziału "nauka"

W zimie surowy klimat śniegiem w twarz prószy Przedwiośnie topi w bajora lody po zimie zostałe Wiosna łagodnym blaskiem Do życia wszystko budzi Pięknienie wokół pyszni świat roślin, zwierząt, ludzi. Lato dojrzałym kłosem kłoni się w pas przed nami Owoc dojrzały spadnie ale nie wcześniej zebrany Jesienią słoty chłodne do zimy przygotują Zachwytem czerwień, brązy żółcienie, sępia, złoto Jak długotrwałym będzie ten marszyk nieprzerwany? To oczywiste, że jest. Czy tak pewnym? No przecież. Czy koniecznie? Loko!

Ludzie tworzą sztuczne podziały, klasyfikacje, szufladki, specjalizują się na ogół w jednej dziedzinie, rzadko zahaczając o inne, chwaląc się wręcz ignoranctwem z nie swojej specjalności. Dla mnie nauka jest jednym, niepodzielnym, do odkrywania przez całe życie. I nie widzę powodu, żeby w swojej twórczości nie wykorzystywać tego, czego się nauczyłam. Teorie chaosu? Teorie gier? Symetria lustrzana i nielustrzana? Teoria nieoznaczoności? To jeden z wycinków nauki, które bardzo lubię przenosić do języka potocznego. I żadnej wiedzy nie dyskwalifikuję. Pozorny świat chaosu buduje jednak skomplikowany porządek... Pzdr.

Tyle intymności w dwojgu ludziach... Przypomina mi to pierwszą głębię uczucia w kobiecie, która znalazła czułego partnera, i alegorię ich małżeństwa po pięćdziesięciu latach. To tak, jakby para ludzi przeszła przez wszelkie życiowe burze, znają się dobrze, dogłębnie, ale też, jakby ich osobowości jednak skrywała jakaś mgiełka tajemnicy, która dodaje niebanalności ich związkowi. Piękne, biorę do ulubionych jako wybitne. PZDR.

[powtórzony komentarz] [sub]Tekst był edytowany przez Roman Bezet dnia 20-07-2004 12:34.[/sub]

No bardzo mi przykro, ale mgr jest wielu, doktorów i profesorów znacznie mniej, ci ostatni też mają prawo zachwycać się pięknem poezji od której oczekują dostosowania do ich poziomu mentalnego, zawartości w poezji tego, co wykorzystują w swojej pracy, z czym są obyci, własnych przekonań i myśli. Pzdr