Lourds Nowak

O Abbadonie, przyjdź do mnie, Dziecię niechrzczone ci na ofiarę składam, Wspomóż mnie swoją personą, Abbadonie, A ja ci władzę nad światem podam. Wieczór już, późna godzina, Na ofiarę składam ci ludzkiego syna, Weź ciało jego, by twoje stworzyło, Ze świata cieni do tego przybyło. O Abbadonie, piewco siły i władzy, Jestem tu na twe rozkazy. Dasz mi to, na co przyjdzie ochota: Dwa worki złota i młodość mą. Ja ci daję rozkosze ziemskie, Jakich w anielskich brak zaświatach. Przyjdź, rozkosz planety wlej w swe żyły, Podziel się ze mną władzą, jak z bratem.

Droga Aniu! Tak mnie wzruszyłaś, że pomijam grzecznościowe "Pani" i zwracam się do Ciebie z całą otwartością i serdecznością, na jaką mnie stać. To wręcz cacko poezji. Kiedy czytałam, momentami brakowało mi tchu. Zerknełam na Twoją poezję i poczułam nieodpartą chęć posiadania jej w formie książkowej. Czy jest to możliwe? Moim zdaniem Twoja twórczość oscyluje wokół wybitności, więc się chyba nie zdziwisz, że zabieram do ulubionych. Nie kuszę się o analizę wiersza, wydaje mi się, wiersz wymyka się ocenom. Pozdrawiam, tak trzymaj, i moja mała prośba: napisz coś o szczęściu. Dla mnie.

To bardzo osobisty wiersz z rozdziału "Bóg" mojego tomika poezji. Na rozdział składają się cztery wiersze, które, będę miała zaszczyt Państwu kolejno zaprezentować. Starałam się, aby ten miał bardzo indywidualny, surowy wyraz. Bardzo proszę Państwa o oceny.

Czy go słucham? Czy rozumiem? Proste, łatwe. Przetrudne. Kochaj bliźniego! Gardzi. Nie znosi. Pomiata. Atakuje. Staram pokochać. Więcej zobojętniały. Nienawiść czuje i sieje. Powolność wykorzystuje. Bije. Wyklina. Tym samym oddać? Pojmować zaczyna: Nie czyń drugiemu coć niemiłe. U mnie w środku? Niemiłość siedzi. Moja dusza? Dobra jeszcze? Czy w zapamiętaniu duszę zbrukałm? Być ofiarą maszkary? Oddać tym samym? Janie Pawle! Przetrudność głosisz. Niedosytuacyjną. W jestestwie tkwi że życie zmyślne prawdą w tym, co głosisz. Przetrudną.

Chyba niektórzy nie muszą się obawiać tego że z Iraku lub Afganistanu przywiozą ich zalutowanych, kalekich lub sfiksowanych bliskich? Mało ważne, że tam gdzieś ludziska tysiącami umierają z głodu... (Odsyłam do "Mięcha") Wiersz mówi o tym, że niezależnie czy katoliczka, czy muzułmanka, tak samo czeka na najbliższą jej osobę, i że od wieków, w imię pokręconej racji stanu, najlepsi z najlepszych płacą za swoją najlepszość własnym życiem. Co do swoich wierszy, wolę określenie "przewrotne", "przemyślane", etc. Pozdrawiam wszystkich. (Znacznie łatwiej rozwodzić się nad orgazmem, niż sensownie ocenić rzeczywistość)

Dziękuję ślicznie Cat i Klaudiuszowi. Pozdrawiam ślicznie.

Pierwsze trzy wersy są tak ładnie konkretne... Pozdrawiam

Wiersz podważa podstawy religii chrześcijańskiej/ katolickiej. Daje dużo do myślenia, zmusza do ustosunkowania emocjonalnego do dogmatów, niekoniecznie ich przyjęcia za własne. Pozdrawiam Nie wiem, czy będę do niego wracać.

Dziękuję, pozdrawiam

Razi mnie w tym wierszu tylko wyraz "realności", tak jakby nie pasował zbytnią dosadnością do pozostałych. Poetyka ma coś z wybitności. Pozdrawiam

[dubel :)] [sub]Tekst był edytowany przez Roman Bezet dnia 14-08-2004 21:09.[/sub]

Mnie się podoba, ale ja dla rozrywki potrafię przeczytać utwory ks. Twardowskiego. Jestem więc tzw. "wyrobionym" odbiorcą. Wyobraź sobie teraz nastolatka, albo nie-humanistę, który czyta taki wiersz. Myślisz, że nieprzymuszony dobrnie do drugiej zwrotki? Tej elity elit jest coraz mniej, ma coraz mniej czasu wolnego. Pozdrawiam

I wszystko o dwóch losach splecionych w jeden, z punktu widzenia kobiety... Piękne i przerażające zarazem. Wyobcowanie w bliskości drugiej osoby? Wrócę do wiersza. Pozdrawiam

Uwiodła mnie ta pełnia kobiecości, ta tajemnica kobiety, którą od wieków usiłują określić. Piękne. Biorę do ulubionych.

Tutaj o pieprzyk za dużo. Tu blizna, płytka, ale jest. Każde dzieło sztuki ma skazy, więc ja, niewielkie, też.

A teraz proszę sobie wyobrazić, że pierwsze dwie zwrotki recytuje małżonka alkoholika, trzecią ksiądz, czwartą i piątą muzułmanka (Jezus jest prorokiem również wśród mahometan), albo, że wszystko recytuje małżonka kogoś, kto wyrusza na krucjatę. Wspólna dla każdej kochającej mężatki jest ostatnia strofa. Pozdrawiam [sub]Tekst był edytowany przez Roman Bezet dnia 12-08-2004 21:00.[/sub]

Chciałam podkreślić zróżnicowanie mowy, co za tym idzie, psychiki mężczyzny i kobiety, ich sposób pojmowania sytuacji. Pzdr

Mnie się kojarzy z wyuzdanym erotykiem, któremu Ona Kot nadała formę niepospolitego piękna. Pierwsza zwrotka ma odniesienia do weny impresjonistów. Bardzo podoba mi się ten pomost pomiędzy epokami. Mam jeszcze kilka innych spostrzeżeń, ale w naszej kulturze nie jest przyjęte, żeby chwalić zwłaszcza młode panie, więc zachowam je dla siebie. Niestety, nie potrafię, nie mam podstaw, do malkontentctwa, może przy innej okazji. Pozdrawiam

Jasny księżyca krąg zatoczył koło I smutek znów ogarnął mnie Bo tam dziewczyna samotna czeka By ktoś rozjaśnił jej dzień Czeka na stromym brzegu mokradła Na męża, co wyruszył w dal siną Przy piersi dziecko przygarnia ręką Czemóż tak tęsknisz, dziewczyno? Mąż Twój w krajach dalekich walczy By grób Jezusa wyzwolić Z braćmi swoimi wyjechał dawno I już tu może nie wrócić "Mój mąż tam w świecie walczy z czarami Co do nas dotrzeć nie mogą. Jezusinowi powiózł tam dary I własne swe życie w pobok. Ja tu niegodna oczy wypłaczę Boć nie w mych siłach ulżyć mu w doli Me serce czyste na niego czeka Nie jest już wolne, tęskność je niewoli." Nagle synaczek umiera szybko Morem nagłym rażony "I tak poczekam na mego męża Wart on doczekać się żony."

Drodzy Państwo. To jest forum poetyckie i proponuję, żeby przynajmniej starać się prowadzić dyskusję na przyzwoitym poziomie. Pozdrawiam. (chamstwa mamy dosyć codziennie aż nadto)

Uwielbiam te światy panny Anny, w które nas zaprasza. Potrafi je zapisać, jak rzadko kto. Mnie się wiersz podoba, ma w sobie coś z klimatu "Małego księcia". Pozdrawiam i proszę o jeszcze. Niespotykana wrażliwość. W tej chwili nie ma jakiegoś konkretnego wzorca zapisu wiersza, najważniejsza jest jego nośność. Mnie się podoba, jak jest. Śliczna bajka, zapisana poetycko. (nie podoba mi się tylko "kruchość łabędzia", trochę za pospolite, zbyt ograne)

Bardzo mi się spodobał po pierwszym czytaniu. Bardzo realistyczny. To raczej poezja śpiewana, dużo z piosenki aktorskiej. Staram się nie komentować utworów panów, bo mają inny od kobiecego/ naukowo dowiedzione/ obraz świata, i łatwo spłycić kobiecie to, co dla mężczyzny ma głębię, i odwrotnie, ale ten przemawia do mnie łatwością odbioru, polorem, zgrabnością. Pozdrawiam Co do treści: nie myślę o takich rzeczach, ale miło jest od czasu do czasu sobie o nich przypomnieć w gładkiej formie.

Ależ ja nie ukrywam w tym przypadku swojego epigonizmu, a wiersz ma taką głębię, jak, nie ukrywajmy, mój sposób pojmowania swiata. Dorosłam do tego, żeby zadać pewne pytania, i to czynię. Nie porównuję własnej, kobiecej, spełnionej, dostatniej psyche z wiecznie głodnym, poniewieranym, odrzucanym Norwidem. Swoją drogą, Państwa krytyka mi pochlebia, bo krytyka, jaka była reakcją na jego wiersze, zawierała dokładnie te same elementy, jak reakcja na moje. Daleko mi do rozpaczliwej głębi mysli Norwida, do tego bólu prawdy, jaki osiągnął. I modlę się do Boga, żebym nie była w stanie osiągnąć tego, co Norwid. A formę dla mizantropii nudy dostatniego dnia codziennego zestawiłam z lekturą głębi mysli Norwida przejawiającą się formą wiersza, i myslę, że efekt końcowy jest nawet ciekawy. Pozdrawiam

Troszkę to nieco nieporadne, momentami ja bym najpierw przemyslała, potem napisała inaczej. Albo zlikwidowałabym formę w ogóle, albo wymysliłabym oryginalną. Polecam przekłady Jeżowskiej (poezji nadaje prozatorską precyzję) i Barańczaka (prozie nadaje poetyckosc bardzo wyszukaną). Brak formy też jest sztuką, żeby go osiągnąć trzeba ćwiczyć. Myslę, że gdyby komukolwiek udało się osiągnąć całkowity brak formy przy pozostawieniu czytelnej poetyki, mógłby otrzymać Nobla. Pozdrawiam i życzę tego ostatniego, jako, że mamy analogiczne przemyslenia.

Wiersz pochodzi z rozdziału mojego tomiku " Klasycy? Czemu nie?" i był inspirowany twórczością Norwida. Z większości poezji Norwida można zrobić właśnie to, co Pani powyżej. Pozdrawiam, mnie się właśnie ta forma podoba.