Messalin_Nagietka

błędy może w poprzednich moich limerykach - chodzi o tytuły MN

sory za błędy w tytułach, hihhi MN

Wyskoki Bonawentury z Pcimia poeta niejeden wyolbrzymia, wszak jest grubasem i czasem by schudnąć, chodzi na basen bo chce jak Otylia mieć „intymia”

poprawiłem, hihihi MN

ok - już zrozumiałem MN

Wersja poprawiona: Wyskoki Bonawentury z Pcimia raz poszły w pomysł (mamija!) zrobię się taki malutki że nawet krasnoludki nie dojrzą mnie – ech jak on „ścimiał”. ------------------------------------------ Wersja stara: Wysoki Bonawentury z Pcimia wrzasnął raz – pomysł mam (mamija!) zrobię się taki malutki że nawet krasnoludki nie dojrzą mnie – ech jak on „ścimiał”.

Wysoki Bonawentury z Pcimia zmniejszył się nieco, kiedy olbrzymia, od kroćset diabłów baba, dała mu taki raban że sprzeciw byłby przejściem w mikrowymiar

no no - dziewczynka sam w lesie o cho - echo jej nie poniesie i wilk się może przestraszyć i ustać świergot ptasi i las w polanę rozejść z której by trudno było odejść więc na "pal biały" dać nogę by jakąż w gęstwinie drogę ujrzeć powrotu z natury gdzie domostw mury chyłkiem siąść na zapiecku sięmieszcząc i opowiadać przygodę świerszczom MN

a ja wolę rozdzieranie - z szatami jak z tym królem co nago chadzał - a król człowiek i jeśli człowieka od człowieka rozdziela się to czym innym rodzieranie ich uczuć, ich wyobraźni, ich potrzeb MN nadinterpretacja nadinterpretacja ten znowu swoje - ja tu rozwijam i pędzę a on nad...., nad..., hihihihi, kiedy się połknie całą zawartość tego kartonika z tytułu to dobiero ma się nad, hihihihihi MN

człowiek do człowieka ma jak do rzeki rzeka przepływa obok lub w jedno w tym człowieka sedno MN

Giovannii - na psychikę działasz - a to wydaje się nie dla poetów - są tacy co potrafią to robić - wiersza sam w sobie wporządku - nawet więcej - lecz z zasłyszania wtrącony w obraz, który ktoś już spłodził i nie chwała mu za to MN

tylko pozazdrościć - piękne obrazy - MN

ten bal był moim pierwszym – na sali jedna z nielicznych stałam pod ścianą co by ukradkiem niebacznie utaić, że pierwszy raz, że przyszłam z mamą, w końcu ona mnie zmusiła – bezwolna stałam się jednak nie z tego zawodu, tam, pośród tańczących piękny żigolo wiódł prym –on był treścią powodu, ten bal był moim pierwszy, w pragnieniu zatańczenia – patrzyłam bez końca na niego – a on jak w oka mgnieniu naraz stanął przede mną w stu słońcach, to był pierwszy taniec, nie pamiętam kiedy drugi ... straciłam rachubę, jak ptaszęta rwane w pętach tańczyliśmy pod miłości batutę, ten bal był pierwszym i ostatnim, tak mi mama rzekła gdy w karocy wracaliśmy po balu do domu – na tym koniec, moje dziecię drogie – po czym zabroniła mi myśleć o nim, marzyć o czymkolwiek – o dolo, moja dolo, jakże ta mowa musiała parzyć, o piękny żigolo i moja swawolo, ten bal nie był ostatnim – po latach, mając męża i córkę w młodości rozkwicie, jakże łączą się w łańcuch fata, zmusiłam córę w matczynym sprycie by poszła na bal – lecz bezwolną stała się nie przeze mnie, by to uzmysłowić, znów się pojawił piękny żigolo, ten bal był jej ostatnim – co robić?

testuj Leonardo - może do da Vinci dotrzesz - narazie mam obawy pomyśleć, ze w zupełnie inny kierunek uderzasz MN

kiedyś pisałem o tych przypadłościach jezusowych - cóż do tego samego wniosku "mi się" doszło - jednak paradoksy są potwierdzeniem tezy to należałoby dodać MN

jak rękawica dawniej - płatkami oblecę przyjmując wyzwanie - ja Nagietek stawię się na bój - zabij i jak Pan Lefski prawi wejdę w limeryki ze zmyślnych saszetek MN

ale jak stare przysłowie mówi (pisze, he) : tam gdzie diabeł nie może tam babę pośle ... - więc warto się zastanowić - bo bać się z bajaniem bliskie MN Messa, czarną na pal hmm podrywasz? Hehhhhehhehhe hi, nie wiem co napisać - może to że Czarna sama chce do lasu. MN ps. napisała, ze ciekawska z niej kobietka, hihihi z szacunkiem oczywiscie dla Czarnej

papier bez wartości żółknie w swej białości, kruszy się, wysącza, z siebie cień wynurza, a z cienia, jak z myśli, duch, co z ciałem w kości pograłby lecz ciała nie ma – weź się użal, pism tysiące przedstaw w biurach i urzędach, grzechy nie spłacone, a uciekła menda, jest na wstecznym kursie walut co w poezji żagli rozciąganiem po horyzont, w którym znacząc krok prowizją, weksli krytych w pełni luby nagim ciągiem, garbowaniem skóry, wtula w oddech ręce, szepcze na poręczach grzechy, w których przestrzeń to pamięć podręczna, nagle zwrot i papier w pustkę, po papierze, w próżni kroć po pustce, wypróżniony honor, a z honoru jeszcze dalej, gdzie słów pierze, złapać by, przytargać i rozminąć z dolą, co z papieru wyszła szukać swej wartości, zainteresował ją spryt „ciało-lności”.

ale jak stare przysłowie mówi (pisze, he) : tam gdzie diabeł nie może tam babę pośle ... - więc warto się zastanowić - bo bać się z bajaniem bliskie MN

na nowe i stare to raczej rozdzielanie dla mnie nadinterpretacja ale nie mówię nie a ja wolę rozdzieranie - z szatami jak z tym królem co nago chadzał - a król człowiek i jeśli człowieka od człowieka rozdziela się to czym innym rodzieranie ich uczuć, ich wyobraźni, ich potrzeb MN

lepiej - ale oczywiście to tylko moja sugestia MN

dzięki Wuren - las, las i las a do polany nam daleko - by umrzeć w zamiarach - bo strachem jest to, że gdy już się dojdzie to nie ma co robić już i śmierć jedna nas z niego uwalnia (ze strachu) MN

pięknie o oczach YAB ale nie dałeś nam własną drogą podążyć MN

wydaje mi się pomiędzy "mnie" te znaki nie potrzebne MN

piękna opowieść w wierszu zawarta - piękne - tylko szkoda bałwanka MN