Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Klaus Kalarus

Użytkownicy
  • Postów

    198
  • Dołączył

  • Ostatnia wizyta

    nigdy

Odpowiedzi opublikowane przez Klaus Kalarus

  1. Dobry i jeszcze raz dobry. Od razu przychodzi mi na myśl "Głowa w próżni" Różewicza. A co do tej aluzji upewnia mnie jeszcze "wygaśnięcie Absolutu" A prawdą jest, że artści szukają natchnienia w róznych katastrofach itp. Np: Mickiewicz. Myśle, że w pana wierszu te wątki są połączone, dlatego
    wywołują różne skojarzenia, co stanowi przecież rzecz główną w wierszu.

  2. Księżyc świeci
    Tadeusz Różewicz

    Księżyc świeci
    pusta ulica
    księżyc świeci
    człowiek ucieka

    księżyc świeci
    człowiek upadł
    człowiek zgasł
    księżyc świeci

    księżyc świeci
    pusta ulica
    twarz umarłego
    kałuża wody.

    Mond scheint

    Mond scheint
    leere StraBe
    Mond scheint
    Mensch flieht

    Mond scheint
    Mensch fiel runter
    Mensch erlosch
    Mond scheint

    Mond scheint
    leere StraBe
    Gesicht des Verstorbenen
    Pfuetze vom Wasser.

  3. Musze się zgodzić z powyższymi komentarzmi. Kompozycja się rozsypuje, a powtórzenie dziś jest natrętne i zniechęca czytelnika. Temat bardzo podniosły, a więc należy go wyrazić subtelniej, tak aby odbiorca mógł odczuć zamiar podmiotu lirycznego. Jeśli następny utwór tak napiszesz i ubierzesz w oryginalnie skomponowane tropy stylistyczne to wywołasz pożądany efekt u odbiorcy.

  4. Raz tu weszła, tu do sali
    Pani Ada i się bali,
    Że im wpisze pał dwadzieścia.
    I już kroczy płeć niewieścia,
    A wręcz pędem gna do krzesła.
    Strach na twarzach, nań zerkają,
    Wre krew ścięta- >.
    Siada Ada, aż gruchnęło
    I nieszczęście się stanęło.
    Poniżona, rozkraczona
    Och! Pod biurkiem leży Ada!
    >
    Aj brechtają jej uczniowie.
    Jej się kręci w łbie obitym,
    Śmiech ich dusi dalej przy tym.
    Się podniosła, pocznie gadać
    I nadaje, że nie było,
    Się panisko przestraszyło.--
    Dziś już karze Stuhl podawać!

  5. Z tego wiersza widać (już to wiele razy mówiłem), że człowiek jest stworzony do miłości. A sama miłośc odgrywa zbawczą role w jego życiu. Bez miłości nie ma człowieczeństwa. Na podstawie Twojego utworu można dojść do takiego wniosku. Wierszm wywołuję asocjacje i skłania do refleksji, więc jest dobry. Nawet mnie wzruszył. I dziwie się, że nikt do tej pory nie zamieścił komentarza.

  6. Wiersz mówi, że świat jest nasycony kabotyństwem a ludzie goistycznie gonią za własnymi sprawami i profitami. Podmiot liryczny jest osamotniny, czuje sie odizolowany i nie ma się do kogo zwrócić ze swoimi problemami. Być może myśli o samobójstwie (co stanowczo odradzam). Utwór powinien nas skłonić do zastanowienia się nad naszymi relacjami z bliskimi; powinien podjąć dialog. Rymy są dobre, nie gramatyczne. Z wiersza bije tajemniczość. Podoba mi się. Możesz zastosować więcej metafor. A w ogóle zachęcam do spróbowania własnych możliwości w wierszu numerycznym. Możesz zobaczyć jak to wygląda w moim wierszu "Prośba" Pozdrawiam i życzę dalszych sukcesów.

  7. Proza!! Proza!! I jeszcze raz proza!! Nie widzę tu pauzy wierszowej. Pamiętaj o niej!! Te wersy są zdecydowanie za długie. Zjawisko wiersza istnieje wtedy, gdy pojawia się widoczna arbitralna pauza wersyfikacyjna. W twoim utworze się gubi, a cała treść jest mało poetycka.Wers nie powinien mieć więcej niż 20 sylab.

  8. Ciekawy wiersz o strachu przed dopuszczeniem do siebie prawdziwej miłości, która zakołatała do naszego serca. Odtrącamy ją, bo być może obawiamy się, że z tego nic nie wyjdzie, i będziemy póżniej skazani na cierpienie i tęsknotę. Zamykamy się na innych ludzi, prawdopodobnie z powodu, żeby nie zostać wykorzystanym i oszukanym. Utwór skłania do zastanowienia się nad istotą egzystencji człowieka. Metafory w stylu Peipera. Dobry wiersz :)

×
×
  • Dodaj nową pozycję...