Agata Pawlus

bardzo mi się podoba...

czym jest wiara? wiara dla nie-wiary pochłoniętej przez rzeczywistość? czym serce nie dla serce lecz dla szarej codzienności, w której miłość jest tylko wstchnieniem? a czym śmierć, która żyje dla wieczności i narodzin? i jak to jest móc kochać i nie-kochać jednocześnie? i dla kogo zyje nadzieja, rzucana o ziemię przez zaufanie? czy tylko błędem?

no cóż....początek dobry i fajny...ale końcówka, jakaś taka za mało poetycka i nie pasuje do początku

być tylko pustym "ja" obleczonym w mnie i siebie i stojąc pośród ludzi być bardziej samotnym niż najsamotniejsze dziecko i tak jak w ciemności kraść słowa bezduszne a wokół zasiewać Miłość bez pokrycia nie czuć nic poza samowolą i nie chcieć stać się "kimś" a odchodząc palić swoje puste kartki

jakiś dziwny to wiersz...nie widzę w nim "czegoś" ale widać, że masz talencik i próbuj dalej! :]

:]

trochę dziwny ale mi się podoba

no cóż...jakoś nie podoba mi się wiersz, może to przez te rymy, ktre znienawidziłam czytając Pana Tadeusza?

też mam często take uczucia...chciałabym je gdzies wylać ale nie zawsze jest gdzie, więc zwykle "zapisuje" je w swojej głowie...wiem przynajmniej, że kiedyś o nich zapomnę i nie wrócę, i że nikt niepowołany się o nich nie dowie...no cóż...może zaproponować pamiętnik?

przeżyłam szok...wspaniały wiersz...

rymów nie cierpię...ale treść ok, i to właśnie mi sie w nim podoba :] - tekst :)

i rzekłeś "nie zapomnij" wręczając mi błękitną niezapominajkę dzisiaj jest już biała czy jeszcze pamiętasz?

Stwórca jest bardzo łaskawy...ten mi się podoba :]

ładny...tylko...jakoś nie widze w nim, no....tego "czegoś", ale i tak go lubie :]

jak dla mnie to troche za dłuuuugi, ale i tak ładny :]

nie da się...kocham takie wiersze...

rozumiem Cię...

no cóż...jakos mnie ten wiersz nie przekonuje, to pewnie dlatego, że nie lubie rymów...

też się nie boję...bo Ktoś czuwa

kocham tę chwilę kiedy tak stoimy patrząc nareszcie w jednym kierunku kiedy cisza przetykana Twoimi słowami drży i przestaje być ciszą bo uwielbiam móc patrzeć w Twe oczy którmi można widzieć kolorowo i tak jak teraz w spokojnym niespokoju przystawać całując Twe myśli i móc powiedzieć "kocham"

Kochana przez świat, Odrzucona przez krzyk Zaklęta w milczeniu W świadectwie nieobecna Usidlona przez życie Bezbarwnie kolorowa Zgaszona płomieniem Ucieka, wzdycha Płomienna do bólu O krok od radości O krok od smutku Pośrodku wciąż stoi, Nie rusza się wcale Otarta przez życie, Obdarta ze skóry Tak naga, tak delikatna Tak wrząca i zimna Sucha i gładka lub po prostu krytyczna Zabiegana, bez cienia zmęczenia Ukryta, odkryta Widoczna, schowana Tak bardzo niezdecydowana... Bo powstała w niebie, Moja miłość do ciebie

nigdy nie będziesz sam bo jeśli upadniesz, na pewno znajdzie się ktoś kto poda ci dłoń ja, on, ona może twój wróg nie dostrzeżesz nawet różnicy w dotyku nie odróżnisz Boga od człowieka bo Bóg przecież jest Człowiekiem a może On jest w niej, nim, nas może w kimś kogo nienawidzisz nie myśl, że cię zostawił bo to nieprawda wiesz, On jest w każdym z nas każdy człowiek ma jakąś Jego cząstkę wiesz, ty masz Jego uśmiech nie, nie zaprzeczaj! uwierz nie bój się, po prostu uwierz to nie boli, bo Chrystus nie każe On nie da ci jakiejś kary On usiądzie, wysłucha... nie mów, że Go nie ma nie czujesz tego lekkiego powiewu? A przecież okno jest zamknięte

śliczne...

jakoś nie rozumiem tego wiersza...ale wiersze nie zrozumiałe są dla mnie njapiękniejsze...podoba mi się :]

no fakt ten trzeci wers jest troche sprzeczny z całością...ale może było to zamierzone? wiersz jest ładny :]