Julita.

Zgubiłam się — nie w lesie, nie w mieście, lecz w sobie. Miłość — słowo zbyt głośne na codzienność, zbyt kruche, by nie pękło w dłoni. Wokół chłopcy — każdy trochę z plakatu, trochę z marzenia, trochę z reklamy szczęścia. Jeden mówi pięknie, drugi — milczy poprawnie. A ja — słucham... i nie słyszę. Rozum doradza: ostrożnie. Serce szepcze: spróbuj. I żadne nie ma racji. Więc zostanę z moimi wierszami, z kubkiem herbaty, i ciszą, która nie kłamie. Bo może — to właśnie ona jest najwierniejsza. A jednak... czasem w tej ciszy coś drgnie, jakby liść, który — mimo jesieni — nie chce spaść.

Oh, ziemio moja, piękna, a tak bezczelna, Czemuś tak dzika, choć byłaś tak wierna? Czemu, planeto, tworzysz nam piekło, Gdzie dobro ginie, a zło się rozśmiekło? Lęk w sercach drzemie, brak już miłości, Coraz mniej ludzi, co mają cnoty i prostość. Wszędzie ploteczki, śmiech i zwrot akcji, A w duszach pustka, bez gracji, bez reakcji. Gdzie spojrzeć — ludzi braknie w człowieku, Bawią się wszyscy w zgubnym biegu wieku. Znikła kultura, etyka, szacunek, Został jedynie hałas i smutek. Czemu, o ziemio, nie zareagujesz? Czemu tym światem się nie zaopiekujesz? Pokaż, że w tobie jest jeszcze raj, Niech wróci pokój, niech kwitnie gaj. Pomóż, by rajem stał się nasz świat, Dla tych, co odeszli, i tych, co wśród strat. Bo człowiek sięga po trucizn cień, By zabić marzenia, pogrzebać sen.

@Alicja_Wysocka Dziękuję bardzo

Ty, tylko ty tak na mnie działasz, Że od ciebie wzroku oderwać nie chciałam. Czas spędzony z tobą, to jak zasnąć w pół mroku, W ciszy i spokoju. Choć mieszkamy daleko, Chce być przy tobie blisko. Mimo tego jak leci czas, Chce żebyś wiedział, że kocham cię od zaraz. Na zawsze bez pośpiechu, Z bijącym sercem na zewnątrz. Nie zatrzymam się nigdy, Wiedząc że z tobą każda minuta się liczy.

@Alicja_Wysocka Piękne 🫶🏻

@obywatel Dziękuję bardzo :)) @Alicja_Wysocka Tak, mam 15 lat a od ponad roku interesuje się poezją, choć i tak cały czas uczę się jej to i tak mnie z każdym dniem fascynuje i zaskakuje:)

Jeszcze Mogłeś opowieść poetycka I. Droga Nikogo Na skraju miasta, gdzie światła bledną, mieszkał człowiek — bez imienia, bez pytań, bez pragnień, ze wzrokiem wbitym w ziemię. Codzienność była jak cień — nie odchodziła, nie mówiła nic. On jadł, spał i milczał, jakby czekał, aż ktoś go zbudzi. Aż raz, gdy deszcz wplątał się w wieczór, i chodniki stały się lustrem, zobaczył siebie — nie twarz, lecz pęknięcie w spojrzeniu. I ruszył. Nie po klucz, nie po cel, ale po coś, co drżało w nim cicho jak liść, który nie chce już być częścią gałęzi. II. Spotkania Szukał znaków — w spojrzeniach przechodniów, w trzasku drzwi, w krzywym cieniu latarni. Pytał drzew, które milczały, pytał wiatrów — te tylko zmieniały kierunek. Zdarzyło się: spotkał kogoś. Oczy tej kobiety mówiły: „Wiem”. Ale on nie umiał już wierzyć w ciepło bez ceny. Więc odszedł, bo był zbyt daleko w sobie, by dać komukolwiek klucz do tych drzwi, które sam zamurował. III. Zniknięcie Aż przyszła noc — prawdziwa, bezgwiezdna, i nie było już miasta, nie było imienia, był tylko on i echo jego własnych kroków znikających w niczym. Cisza odpowiedziała mu pierwsza. IV. Epilog — Po nim Minęły lata. Na ławce, gdzie siadał codziennie, czas wyrzeźbił w drewnie linie — jakby chciał pamiętać ciężar człowieka. Ludzie mówili: „Samotny był”, „Milczący”, „Dziwny”. Nikt nie znał opowieści ukrytej w jego spojrzeniu. Tylko pewnej jesieni, gdy liście opadały z niepokojącą dokładnością, dziewczynka znalazła w ziemi mały kawałek metalu — blaszany medalion z napisem: „Jeszcze mogłeś” Nie wiedziała, co to znaczy, ale długo go trzymała w dłoni, czując, jak coś cicho rozpada się w niej na części, których jeszcze nie znała.