mariusz ziółkowski

przed zimnym świtem tulisz się do jaśka jest jedynym źródłem ciepła na ziemi za chwilę dzień stanie się beznogim stołem drżenie utonie pod pościelą jak zęby w jabłku

@Leszczym ... aż tak źle..? Dzięki za czytanie. Pozdrawiam serdecznie.

to tylko moje słowa zamglone proste niejasne jak kropla i kamień albo ściana przed grochem chowane z odrobiną magii na czarną godzinę nie wzlecą nie zakwitną w ortalionie vintage cienkoskóry audiofil zrozumie inaczej zgrzytanie zębami o północy i nie zaśnie kruche niezniszczalne bez rozmowy pył na wietrze

@Rafael Marius można i tak ją nazwać. Dziękuję za wizytę i pozdrawiam.

@Florian Konrad ... mimo wszystko fajnie było. Ciekawy tekst i klimat się zgadza. Dzięki za przypomnienie tamtych czasów. Pozdrawiam.

@andreas cieszę się i dziękuję, a jeśli chodzi o rymowane, to czasem mi się zdarzają (od święta). Pozdrawiam.

@violetta dzięki

ta mowa wiąże myśli w zrozumiały świat widzę go czasem przez dziurkę od klucza gdy zasnę tam w krainie barw czekolada już nie jest tylko czerwona wydawać by się mogło że czas jest bezsilny do pierwszego kliknięcia

możliwe, że to wyjątek....? Pozdrawiam.

@Nata_Kruk Dziękuję za dobre słowo i pozdrawiam serdecznie.

@andreas @andreas Dziękuję za spojrzenie na wiersz i również pozdrawiam

czas pozwala naginać rzeczywistość do niewiarygodnych kształtów jeśli prawda leży pośrodku a lustrom nie wolno kłamać znajdę siebie w połowie drogi do odbicia czarownice były wymyślone żyją tylko ich ofiary

@Bożena De-Tre Dziękuję za te myśli i życzę wszystkiego dobrego w Nowym Roku.

@annzau To pięć sposobów na wejście... nie do raju. Życzę niekorzystania z powyższych. Są lepsze. Pozdrawiam serdecznie.

@Sylwester_Lasota Dziękuję za poczytanie i miłe słowa. Również pozdrawiam. @Domysły Monika Miło, że treść zaciekawiła. Pozdrawiam i dziękuję.

zatrzymały mnie na chwilę puzzle składane z nożyczkami w dłoni gdzie sierotka marysia gubi pantofelek szukając złotego runa byłem tu zanim powstały pierwsze bajki rdzawy płyn spod kielicha otwierał oczy niedowiarkom i ramy droższe od płótna walczyły o ściany wciąż jeszcze nie wiem dlaczego lubię siadać na tym samym kamieniu