wierszyki

Wilki się dwoją i troją Uciec przez lustro już żadnej nie pozwolą

Co im z tego zwycięstwa? Też umarli. Ładny wiersz i do zastanowienia. Szkoda tego Polaka niestety w strefie Gazy. Trudno o tym nie pomyśleć. Pzdr

Napisałabym dwiema stronami tej samej rzeki. Słowo brzeg ma rodzaj męski, tym sposobem w jakiś sposób nadajesz i tej rzece pierwiastek męski, brzydki-wojenny. Może chodzi i o liczbę podwójną, musiałabym się bardziej zastanowić. Liczba podwójna, ale nie mnoga w każdym razie podkreśla ten stan konfliktu, który dąży do ostatecznego wyeliminowania jednej strony. Nie ma tu miejsca na coś pośredniego. Nie wiem, jak czuć może się w tej sytuacji ktoś, kto nie jest z definicji jednym lub drugim brzegiem, ale przypuszczam, że z czasem jakiegokolwiek definicje przestają istnieć. Jesteśmy tu, drudzy są tam. Dopóki nie przesunie się granica i znów będzie jakieś tu i jakieś tam. Pzdr.

Gdzie ta jaskinia! :-))

Najtrudniejsze są śmierci dzieci. Ale przecież dobrze, że były choć krótko. Udany wiersz moim zdaniem, trzeba wielu blizn, by do tego dojrzeć. Pzdr :) wiecznie młody krzyż - bardzo ładne :) w wierszu...

Dziękuję @huzarc @Monia @beta_b :)

Dużo takich słów, że wolelibyśmy, by to były wyłącznie metafory: szklane bryzgi krwi czy papilot ognia. Np. Szklana Pułapka nr CXXIV.

Aby być niepoukładane, jednak musi być coś. Młodość - jeszcze niepoukładana przyszłość. :-)

Stare miasta często wydają się coraz młodsze :-)

O, jeszcze takie piękne zdjęcie po zalogowaniu :-) Ten piasek pustynny, nie tyko że niebo stało się białe, ale było przed długi czas. Zaskakujące zjawisko.

Takie nasze, nielogiczne. Dobrze napisane.

Michał. Inspirujmy się wierszami, a nie kogoś życiem. Mnie by dotknął tego rodzaju tekst, gdyby ktoś go odniósł tak nie podlegający dyskusji do mnie. Dlatego napisałam. Równie dobrze byłoby o czymkolwiek innym, wkraczającym w życie prywatne jak nagłówek z pomponika. Nawet jeśli to jest treść jej twórczości bo nie wiem, wyłupiłeś sedno i zawiesiłeś jak oderwany łeb nad odrzwiami. Ktoś się wzruszy, a drugi rzuci pomidorem. Tak to czuję. Rzucajmy w wiersze jeśli już. Śmiejmy się z nich, tyle mamy, co się pośmiejemy :) Wszystko byłoby ok tylko po co ta inspiracja do osoby. Tyle, hejka

W takiej formie to obraźliwy tekst. Niczego tu więcej nie widzę niestety, a jeśli jest, to niestety nie w tym tekście. Spokojnych świąt :-)

Bo toż jest już prawie kura. Taka duża. Żółta? - bzdura! Z serii rzeczy niewiarygodnych, a jednak prawdziwych, czy tak - Konradzie? :-)

Dzięki @huzarc Pomyślności :-)

Dużo dodajemy sobie do tego, co nie jest pewne i lepiej, by zostało w sferze wiary. Ale to, że w pewnym momencie tracimy jakąkolwiek sprawczość i możemy tylko zaufać temu ziarenku, które zasialiśmy kiedyś kiedyś i nie wiemy, czy dobrze, to tak. :-)

Bezduszne niebo czy fiołkowa krew, wyraziste i kojące miniatury :) Bezduszne, które jest po prostu pełne duchoty, a fiołkowa tylko Tego, który zmartwychwstał - tak widzimy świat nawet ten, którego jakbyśmy nie mogli przecież zobaczyć. To w tym "widzi mi się" u Ciebie właśnie bardzo ładne i szczególne. Pzdr :-)

I krzyż był z drzewa. Wszystko na miejscu :)

Te ptactwo i uwiązanie przypomina mit prometejski, gdzie dusza zastępuje odrastającą wątrobę. Coś jakby takiego ;) Ten po prawej pierwszy był w raju. Prometeuszowi nie dane było raz umrzeć. Możnaby pięknie pobawić się w interpretacje.

Napisałabym jednak, że krwią swoją, to jednak różnica. Zmieści się :) pzdr

Ładnie panie Ropuszku. Jeszcze jakby muzyka z Miasteczka Tween Peaks. Dobrze napisałam? Proszę poprawić jakby co. :)

Z jakiego więc powodu ludzie kochają i mają dzieci? W piśmie Świętym to jednak miłość jest najważniejsza, piękne odkrycie, chociaż bardzo po drodze, bardzo trudno.. Wesołego Zajączka :-)

Dziękuję @iwonaroma :-)

WIELKANOCNE FITOFAGI Judyta poznały się tramwajarze ach ta wiosna znów w odcinkach spod granitów przy kwitnących melancholijnych barwinkach są i miejsce tu zroszone na parkiecie czułych powiek bylinami ogrodzone gdzie przykuwa kłódką człowiek poznały się tramwajarze ramą wiosna lśniąc w odcinkach gdzieś przy pętli zim im dobrze jak guzikom — nie w walizkach jak na umór wciąż ruchome punktualne jak na święta — Artemisi Gentileschi Barok marszczeń — czy pamiętasz? — czy pamiętam? Wielki Piątek

Prześliczny wiersz. Połączono rzeczy małe z wielkimi, wszystkie ważne. Czas chyba sobie zamieszka w nowym klonie. Wszystko już było ;)