powiedz jak opisać
deszcz ulewny
w parny wieczór
powiosenny
zapach jabłka
prosto z drzewa
kiedy lasu czerwień
sennie ziewa
w zimie zimno
jest tak bardzo
że nam czubki
palców marzną
potem wiosna
w sny bogata
bzy we włosy
dziewkom wplata
powiedz proszę
jak opisać miłość
wróżę ze szczątków słów
porozrzucanych jak okruchy
chleba przy ławce w parku
wiosna zieleni moje myśli
kwitnie tysiącem marzeń i
sprawia że ciepło wspomnień
wylewa się tęczową strugą
na dumne bzy i białe kasztany
chciałbym umieć latać
jak gołębie albo lepiej jeszcze
być lekki jak twoje sny
ukojony ciepłem twoich oczu
przyjmuję noc jak starą baśń
i rozpoczynam rankiem życie
z radością wciąż na nowo
a wiosna niewzruszona
pachnąc obietnicą lata i
maturami trwa naokoło
kiedy nie mogę zasnąć przekręcam kamienie
spodem do góry szukając wieczności
uwalniam echo twych słów i pocałunków
szum fal dawno zapomnianego oceanu
zachrypłego od opowiadania o miłości
lekki wiosenny jak śpiew lasu i ptaków
oddech dzielący ciszę nocy pachnąc miętą
i rumiankiem zwalnia z konieczności snu
wyzwolony z niewoli rozkładam ramiona
zamykając w nich ciebie zapadam w nicość
tak bardzo kocham
porozrzucany czekam na skinienie i uśmiech
próbując zebrać wszystkie niedokończone myśli
definiuję się w twoim przelotnym spojrzeniu
mgnieniu oka dla mnie trwającym wieczność
karmię się twoim oddechem i ruchem ramion
bez nich już dawno bym umarł
zmęczony otwieram powieki ratując świat i
przed ponownym zapomnieniem moje życie
buduję go ciągle od początku kładąc twe słowa
jak kamienie węgielne ostrożnie jedno na drugim
i jak prastary głaz toczę pod górę wieczną nadzieję
tylko dzięki tobie trwam
są takie dni że nic się nie chce
gdy deszcz na dworze cicho szepcze
melancholijne tworzy dzieła
stalowo szary rapsod słów
w kąt z kąta krople wiatr przegania
na szybach kładzie srebrne dźwięki
z niemocy sennej przędzie tren
są także te godziny blade
tak ciężkie jak największe draństwo
jak worki z piaskiem ciągną się
mizery naszej wątłym śladem