Marcin Sztelak

@Stary_Kredens dziękuję @kwintesencja dziękuję

Deszcz siąpi czterdziesty dzień, na szczęście nocą obraz się wyostrza. Prostokąty okien zaklinowane w gardzielach przemoczonych podwórek dzielą przestrzeń na prawie zapomniane ścieżki. Tylko lekkie drżenie z trudem przesączanego przez szyby światła przypomina o tysiącach kroków żłobiących koleiny w czasie przeszłym i przeszłym. Teraźniejszość jest przerażająco cicha, prawie martwa, nie licząc poszeptywania sekundnika. Deszcz siąpi.

@kwintesencja dziękuję @Florian Konrad dziękuję

Ponownie wychodzę przez drzwi w suficie, przyczajony, na palcach. Tam czeka jądro galaktyki i spadające gwiazdy do upychania w kieszeniach. Można nimi zapłacić za słodką kawę na opuszczonych stacjach, pijąc ostrożnie rozkręcać spiralę drogi mlecznej, aby zbudować całkiem inny wszechświat. Bez wybuchających słońc i meteorytów od czasu do czasu burzących, nawet najlepsze, koncepcje stworzenia. Ja jednak muszę wracać, dopóki drzwi jeszcze niezatrzaśnięte a ślady stóp wskazują prostą drogę w sen, może nawet wieczność.

Nieśmiertelność ma swoje granice. Przez aklamację pozbawiony głowy. Padają brawa, kat kłania się w pas, rzęsiście oświetlony, blask jupiterów i lamp dodał widowisku splendoru. Tymczasem po ciemnej stronie diabeł spokojnie spał, w końcu nikt nie wzywał jego imienia. Zresztą wszystko by można obrócić w żart, gdyby tylko głowa się nie toczyła, przewracając oczyma, do tego dochodzi enty wymiar, czyli coś z Bułhakowa, bo o Fauście nie warto wspominać. Diabeł ziewnął przeciągle, wstał otrzepawszy spodnie i zarządził pełnię. Czyli wszystko wróciło do normy, nie licząc trochę bardziej żałosnego wycia do jedynego satelity.

Prowadzą na manowce, przykładowo: zamrugała pierwsza gwiazdka, na pobliskim kominie krematorium. Źle się kojarzy, mimo wszystko pora rozpocząć zwyczajowe wypędzanie demonów, z luster i fragmentów czarno - białych zdjęć. Monotonny zaśpiew wyjdź zagłuszy zaokienne szmery, odgłosy odległych kroków idących na zatracenie. Wypolerowane szafoty zalśnią, wywołując uśmiech u utrudzonych katów. Po pracy ich okrwawione dłonie utulą nieświadome dzieci. Będą śniły wszystkie odcienie błękitów w absolutnej czerni. Rano światło rozbije okna, komin wypluje kolejną porcję szarości, kaci jak codzień ujmą stryczki, niewyspane demony ziewając zamkną lustra. Strzępy fotografii uniesione wiatrem przykryją wędrowców.

@Florian Konrad Dziękuję

Zimny poranek: dzień budzi się z ociąganiem, przewraca świat na nice, od podszewki lepiej widać liczne dziury i niedoskonałości szwów. Perfekcyjna bylejakość. Toaleta: twarz ochlapana lodowatą wodą tężeje w grymasie. Pośmiertna maska odbita w mocno skrzywionym kafelku. Ciąg dalszy: niespodziewanie zapada wieczór, na szybach niezabliźnione rany, swędzą. Nie drapię, ręce mam związane tasiemką od nieślubnej wiązanki. Noc: jeszcze tylko uśpię puste fotografie, na których dla mnie zabrakło miejsca. Sen jak zawsze przyniesie Zimny poranek:

@Marcin Sztelak Dziękuję za komentarze.

Był tam by odbierać złudzenia, wbrew oczekiwaniom w bieli, powoli przechodzącej w żółć. Grzechot kości nasilał się z każdym błogosławieństwem, spadającym na bruk, niczym zwiędłe kwiaty. Nadchodząca cisza była zwiastowaniem jeszcze gorszych sekwencji, gdy z drobnej rączki ciągle wypadało coś na kształt lalczanej główki, świeżo po dekapitacji. Był tam by po prostu stać, z wiele mówiącym uśmiechem na sini ejących wargach.

Środek: przez niedomknięte stropy sączy się szarość dni, ciężka od słów niepoczętych. Mruczę cóż składając strzępy pięknych snów do wysuszenia. Będą jak znalazł gdy na horyzoncie zapłoną ognie ołtarzy ofiarnych. Zewnętrze: niedziela, rosół w garncu, w telewizji wspomnienia. Żółta kartka pokrywa się równym ciągiem znaków. Nie mają większego sensu, ale ostatecznie nie będę ich wysyłał w butelce, tym bardziej zakopywał dla potomnych. Wewnętrzne: wciąż jestem niepewnym dzieckiem wtulonym w surogat misia. Bojąc się pustki, wypełniam przestrzeń szeptem i donośnym krzykiem. Summa summarum: Łacina jest martwa.

Dzień pierwszy: Śnię gwiazdy pękające pod nogami, głośne trzaski budzą zaściennych, wyskrobują pazurami dziury na przestrzał muru. Z fragmentów jawy, cienkich jak papier, na którym spisano wzór na sens życia istot trawiących czas i przestrzeń. Pomiędzy warstwami tynku. Dzień drugi: Wieszam pranie pomiędzy śniadaniem a kolacją, po obgryzieniu gnatów wykopanych na skwerze stawiam tarota. Z nieważnych kart płatniczych. Próbuję odpędzić sen na wszelkie sposoby. I tak nadchodzi: Dzień pierwszy.

Czas się wypełnia obwieścił tubalny głos zza ściany, śmiałem się do rana zdrapując tynk. Utarty w moździerzu posłużył do znaczenia drzwi, na wszelki wypadek. Bez skutku, przyszła pożoga trwając słowa i gesty. Na zgliszczach zbierałem popiół, gęsty i lepki. Zalepił szczelnie oczy, usta. Świt objawił się drżeniem, od fundamentów po firmament. Prawdopodobnie już pusty, jak wypalone skorupy pod nogami. Czas się wypełnił zawibrowała przestrzeń, śmiech przeszedł w niesłyszalne rejestry.

Mój świat jest coraz mniejszy, zamknięty w fiolce po lekach nasennych, które spuszczam w toalecie. Wraz ze słowami wyzutymi ze znaczeń. Zbliża się ostatni dzień roku, chociaż to niepewne, może wszystkie ciała niebieskie spadną tworząc nieczytelne metafory. Zgarbieni sprzątacze w odblaskowych kamizelkach zgarną je na kupki, by przyspieszyć gnicie. Fetor na nowo wypełni opróżnioną przestrzeń. Dopiero wtedy wystrzelą korki, nieprzerwaną kanonadą, strugi popłyną wyschłymi korytami ulic, pośród fajerwerków pękających latarń. Mój świat jest coraz lżejszy, przenika przez papier. Z pięknie narysowanym słoneczkiem, wprawną ręką pięciolatka.

Uparta cisza wypełnia strony porzuconej książki i kubek z niedopitą kawą, za oknem nieznajomi spowici w śliską szarość miarowo kiwają głowami. Nad losem ptaków. Uwięzionych w betonie, tych nadaremnie trzepoczących skrzydłami, aż czuć swąd przypalonych lotek. Zbieram bezładnie rozrzucone fragmenty nocy, z pokorą czekając na kolejny sen, w nim zamajaczą niespełnienia i obietnice wieczności. Uparta cisza pozwala oddychać tylko dymem unoszącym się znad zniczy. Bladym światłem wypełniających wszystkie niepotrzebne myśli.

@Lahaj Dziękuję

Za szafą wstaje ciemny świt, kurz oblepia ciało coraz grubszą warstwą, nie uciekam chociaż drzwi otwarte na wszystkie strony. Tonę w snach o świetle i skrzydłach schowanych w kieszeni płaszcza. Pomiędzy kartami najczystszego papieru. Można by z niego skleić koszulę, prawie tołstojowską i pójść w niej nad rzekę bezlitośnie rwącą brzegi. Jednak droga zatarta nieznaną ręką, a szum nie dociera przez liczne warstwy matowego szkła. Za szafą ruch, nie ryzykuję spojrzenia, zresztą powieki jeszcze wczoraj przybiłem cierniami. Zerwanymi z uschłej róży, która zakwitła obwieszczając koniec przedwczesnej wiosny. Oraz początek późnej zimy.

@violetta Idzie luty, podkuj buty... @Ewelina dziękuję @Natuskaa Śnieg jest biały tylko na obrazkach...

Zima, świat czarno - biały, jeszcze nieurodzony spadam z drzewa. Śnieg wbrew oczekiwaniom jest twardy, przesycony solą, a może potem spływającym po naprężonych plecach pospiesznych przechodniów. Czekam na roztopy, by spłynąć w dół ulicy wraz z szumowiną. I dalej ku oceanom, ułuda – takie nie istnieją. Cała dostępna przestrzeń jest ograniczona krzywymi płytami chodnika i wyrwami zatkanych ścieków. Dobrze, że nie oddycham, coraz szczelniej otulony szarością śniegu. Znowu sypie.

@Nata_Kruk Dziękuję

Zapisuję na skrawku papieru toaletowego najmądrzejsze zdanie, jakie przychodzi do głowy przed świtaniem: Kiepy zbierane o północy, z wilgotnego asfaltu, mają subtelny posmak dekadencji. To by było na tyle, gdyby nie to, że przez okna cienkie jak kartka z zeszytu zapomnianego do szkoły słychać coraz wyraźniej wrzaski. Bezczelnych ptaków i obnośnych sprzedawców marzeń oraz puszek po konserwach. Można by w nich zamknąć życie wraz ze śmiercią i już więcej nie oddychać. Jednak pozostaje nierozwiązana kwestia cholernej autokorekty, działającej absolutnie. Od niechcenia.

@Ewelina Dziękuję

Śnił mi się całkiem inny sen, gęsty i słodki jak marmolada. Z wróżki o perłowych włosach, tej co w darze przyniosła ustawiczny ból kręgosłupa. Wtem nadeszła wiosna, stół, pod którym leżałem, wypuścił listki, rudobrązowe. Jako zapowiedź błyskawicznie nadchodzącej jesieni, słońce zredukowane do łebka zapałki poparzyło mi palce. Gęsty śnieg odciął dojście do wanny, w niej trzymałem czapkę i wełniane slipy. Nie wiedzieć czemu zgasło światło, obudziłem się pod wycieraczką. Na szczęście nigdy i nigdzie

Kiedy w tętnicach buzują jedynie niecenzuralne, a błędy z wolna wypływają z rozprutych żył. Wszystko skończone, na długo przed zaćmieniem słońca. Za jakieś, zresztą kto by liczył, pomijając nawiedzonych. Przez mary zatraconych fraz, co, całkiem na marginesie, nie ma najmniejszego wpływu na martwe światło martwych gwiazd. Uparcie sączące się na pustą kartkę pełną znaków. Z których każdy, w jakimkolwiek języku, oznacza tylko koniec. Chyba że aż.

Słońce świeci jakoś niemrawo, zupełnie od niechcenia. Asymetryczne zdania padają na podatny grunt, mieszczący się w garści wraz z głuchym dudnieniem wiadomych wiek. Ostatnie parzenie herbaty nie przebiega zgodnie z tradycją, czajniczek wciąż parzy palce, chociaż woda zimna od rdzy. Ta pokrywa już wszystko, łącznie z majaczącymi w oddali łanami spalonych drzew. Mimo wszytko szumiących, szyderczo. Słońce świeci jakoś intensywnie, zupełnie od niechcenia.