Amber

czas ponad marzeniem nielogiczny demon opatrzony łzami po imieniu śladem rybackich barek bez potomstwa gdzie włos pszeniczny w spojrzeniu umilkł arytmetycznie odwrócone zegary i krzyk rzucony pod nogi ostatnim tchnieniem Alinie pocałunek przywodzi o szaleństwo czytanych z ciszy imion tam oceaniczna niemoc stroi nadzieję ślepo przerysowując litery na lodzie jako liryczny łyżwiarz wpada w przerębel niespokojną obietnicą po krawędzi poematu

Jedynie kukułka mnie nie przekonuje...:))

podejrzliwa podejrzeniem podejrzewa nas nie dam się zmylić podejrzewam podejrzenie wypuść wszystkie dzikie wilki tu powstaje dom a z wilkami precz w narożnym ogrodzie dzikie wilki są w domu wszystko jest w domu tak ma być dziś w oddali okrążają grupę jeźdźców podejrzana podejrzliwość nie dam się złapać podejrzewa samą siebie podejrzliwość podejrzana jestem wilkiem tu powstaje dom a z wilkami precz tam w ogrodzie w narożniku dzikie wilki chcemy mieć w domu wszystko jest w domu tak będzie tam daleko okrążymy grupę jeźdźców

Poruszający i piękny wiersz. Pozdrawiam serdecznie.

w kwadrans rumieni każdego dnia pobłaża na parapecie

Zgrabne haiku.

Ona zdobyła ten kapelusz po trupach:))

Pomyłkowo przeczytałam „uleci zapach snów” i nawet mi się spodobało. Piękny wiersz.

@Phuruchiko Żyję w tym systemie, dlatego wiem, dotyczy on nas wszystkich.

Bardzo dobry wiersz, ironicznie człowiek nie rozpoznaje nawet stanu swojego niewolnictwa.

Fajny punkt widzenia w kwestii miłości.

Droga do Ramkvilla, jedna z wielu i czas na refleksje, które z przyjemnością czytam. Szerokiej drogi.

Grzesiu, dziękuję za komentarz, moje pisanie to trochę taka prozatorka migawka. Pozdrawiam.

Leno, dziękuję i życzę miłego dnia ?

Świetna puenta i w całości bardzo ładny wiersz.

Bardzo mi się podoba rozbieżność rachunku w gwiazdach. W ogólnym rozrachunku wiersz zbalansowany. Grzegorzu, czytam z uśmiechem, miłego dnia.

Ładne spotkanie z echem i wiatrem, a nuda nie ma szans :)

nie pamiętam momentu zapalania świateł deszcz zacinał po karoserii kawiarniane okno zatrzymało przy szybie w polu widzenia zajął miejsce tulipan wygięty jak altowy saksofon kelner w oparach serwował gorące espresso na szklanym blacie widniały splecione dłonie w uśmiechu mówione łagodnie słowa utrwalone wytrawnym likierem

Fajna miniatura i piękne zdjęcie.

Twój wiersz jak garść ziemi ma nośność. Bardzo mi się podoba. Pozdrawiam.

...tak mi się podoba bardziej.

Lot gołębi pogrążony w oczach wygłodniałych ludożerców.

smutek na obrzeżach nicości i pustki...kluczy w realu.

Waldku, dziękuję za czytanie i pozdrawiam.

Dzień jak każdy inny, ...o ile przyjemniejszy o uśmiech Josefiny :)) Miłego dnia.