Poezja to życie

Chodź ze mną W góry cię zaprowadzę I wielką tajemnicę ci zdradzę O miłości która unosi wysoko Aż tam do nieba Bo kochać przecież trzeba Tak mocno i szczerze I ja w to naprawdę wierze

Jesteśmy zewsząd Jesteśmy stąd Jesteśmy skąd? I tak mija nam Ten magiczny czas świąt Spędzany przy rodzinnym stole Przy którym pełno gości Ludzie obyci i prości Świętują nadejście Bożej dzieciny To w końcu wielkie nowiny

Twoje usta są jak dwa strumyki A ja tam puszczam dwa rzemyki I chce być blisko twojego serca I poczuć twój dotyk Który jest dla mnie Jak boski narkotyk

Twoje usta jak jesienna słota A mnie gubi tęsknota Za twoim dotykiem Więc spotkajmy się tam Nad leśnym strumykiem Twoje ciało jak ze snów A ja cię tak pragnę I nie używam obcych słów Bo ty jesteś sensem mego istnienia I zdobędę cię Przecież nie mam nic do stracenia Twoje piękne oczy I taki ładny uśmiech To mnie nie zaskoczy Bo życie to taki piękny sen Który chce spełnić Do końca wypełnić Zapach twoich perfum Jak piękno Afrodyty Kocham cię tak mocno I tępie inne byty Bo jesteś tylko moja Umarł strach i paranoja