Annaartdark

@[email protected] Tak, dlatego Twoja twórczość jest dla mnie autentyczna, bliska. Podoba mi się.

To jest dla mnie świetny moment. Piszesz piękną poezję. Gdy czytam ten utwór, emanuje tu męskim pierwiastkiem. I dobrze. Jest ciekawie, pikantnie i mimo wstępu dosyć odważnego, zachowałeś dobry smak. Jest pięknie. Proszę ? Pozdrawiam Grzegorzu.

@Sylwester_Lasota a w nich dzieje się tak wiele,a gdy zamieniają się w fantazję,stają się niezwykłe? podoba mi się ?

@Sylwester_Lasota dziekuję za przeczytanie? Pozdrawiam również ?

@Olgierd Jaksztas Bardzo mi miło, dziękuję ?

@Dared och jasne pomyślę jak to ugryźć. Dziękuję ?

Na górze wciąż niespokojnie. Blady promień wytycza drogę niejasną. Słabo widoczny, na tle majaczącego ciemnego nieba. Idąc, za przeznaczeniem, istotą,sensem. By zgubić ten chaos, co ostrym jest dźwiękiem. Odpadły stare przyklejone do skóry odłamki niewiedzy. Na krańcu tej ścieżki, wiatr silny się wzmaga. Odrywa kawałki co duszę wciąż gniecą. A ona rzeźbiona chłodną aurą z powietrza. Czy serce skruszeje, popęka? Temperaturą zbyt niską, by przetrwać.

@Leszczym Ja również je miewam. Pozdrawiam:)

@Sylwester_Lasota dziękuję poprawię napewno:)

@WiesławJK Tak oby jak najwięcej. Pozdrawiam:-)

Rozumiem doskonale. Natura jest dla mnie tym samym. Piszesz bardzo wyjątkowo, zanurzam się w Twojej twórczości z przyjemnością.

Piękny poetycki zarys rzeczywistości. Dobrze czyta się Twój wiersz. Pozdrawiam Grzegorz.

@Olgierd Jaksztas Poprawiłam ? Z techniką nienajlepiej bywa u mnie. Dziękuję.

Zgadzam się. Pięknie to napisałeś. Zachód słońca mnie wzruszył.

@Gosława Tu absolutna deformacja człowieka. Oby ta niewola się skończyła. Pozdrawiam

@[email protected] oby przedwiośnie nas zaskoczyło i przyszło bardzo szybko:-) Pozdrawiam.

Zgnilizna gnoja Na początku był człowiek Istota jak puch ulotna Miłująca życie Zmysłami patrząca Wzrastająca wśród swoich Apetyt jak płomień trawić zaczął umysł Przez głód nienasycony spalił jego duszę W tym wszystkim władza szaleństwem ogarnęła ciało Rozum opustoszał , zgnilizną każdy zamysł zrodzony Z kolejną myślą człowieczenstwo prysło Chciwość i władza otworzyła wrota do diabła Walka o ziemię, Pieniądze, Własną religię Na początku człowiekiem pod koniec bydlęciem co skona jak tchórz Rzucony jak ścierwo Przydeptany honorem i dumą Chwałą pięknych ludzi Własnym kadzidłem odurzać będzie kręgi piekielne

@Krzysica-czarno na białym Z przyjemnością weszłam w tą krainę:)

Pięknie to uchwyciłeś:) Twoją poezje jak zauważyłeś dawkuję pomalutku. Aby rozkoszowanie w niej mogło trwać i trwać...

@Gosława Dziękuję:-)

Oby tak było:-)

Pochylasz się nade mną, w momentach gdy myśli samotnie przemierzają doliny. Próbując znaleźć Twoje odbicie,w diamentowym lustrze wody. Dostrzegam ledwo widoczny cień. Kroczę między wąskimi szczelinami. Rozszerz moją perspektywę, abym mogła znów dostrzec więcej. Pomóż wyzbyć się lęku, pomóż oddać się ciszy. Ujarzmij mój ogień, moje ścieżki są zawiłe. Horyzont przede mną ,rozświetla cienka jak nić pajęcza, łuna. Jej światło odbija się na ostrym zakręcie. Chcę aby poniósł mnie Twój lekki szept, aby wzlecieć ponad to co mi dałeś. Nie umiem Cię znaleźć, nie potrafię Cię dotknąć, nie wiem jak usłyszeć.

@Wędrowiec.1984 Zmysłowa wirtuozeria:) Potrafisz zobrazować cielesność balansując na cienkiej granicy. Udowadniasz ze Twoje pióro jest elastyczne, wszechstronne. Czytam będąc pod pełnym wrażeniem, lekkości i zachowanego smaku twórczego.

Sławę miał niezbyt przychylną. Swój wewnętrzny mrok przekładał na obrazy. Przesiąknięte brutalnością, krwią. Ale i masę pięknych obrazów o tematyce sakralnej stworzył:)

@Wędrowiec.1984 lubię bardzo ten obraz Caravagiego. Światło i cień:-)