Marsjanin

Słowa są z piasku Z ciepłego alabastru Z ostrego szkła Wsiąknie w nie łza Są Jak szklisty marmur Jak dobry nastrój Jak domek z kart Słowa są z piasku Z ruchomych faktów Z oaz oraz łud Jak Skrzydła wiatru Poderwą do taktu Nie jeden tłum I W potrzasku Próżnią nas tu Zaszczypią jak W ranie sól A kiedyś Znów sypną Nam w twarz Smutek i ból Słowa są z piasku I odmierzają czas już Klepsydry słów Słowa są z piasku Pogrzebią nas tu Gdy ostatni opadnie Pamięci kurz

Piszę nocami. Niczym kochanek do weny lotnej. A nad ranem ćwierkam słowami. Tuż pod jej oknem. Taki to mezalians jest pomiędzy nami, że ona głucha a ja niewyspany.

Czy pani coś do mnie czuje, czy tylko stroi sobie żart? Czy coś pani obiecuje, bym z panią tylko trwonił czas? Coś mnie wobec pani zobowiązuje, to chyba pani czar? Czy pani mnie kokietuje, bym nie mógł w nocy spać? Ja nie chcę pani zrozumieć, gdzież bym tam śmiał. Ja chcę tylko w pani głowie, zaszumieć jak wiatr...

Jakby w swoim przebłysku Bo akurat nie było nic innego Rzekła do mnie wena Razu pewnego: -Choć, usiądź -Poświęć mi chwilkę -Napiszemy coś fajnego Tak jedną, drugą, trzecią,... godzinkę Pochłonęła mnie całego