Stracony

Bardzo ciekawa publikacja, szczególnie w części dotyczącej materiałów piśmienniczych.To co mnie w jakiś sposób uderza,to przemożna chęć odciśnięcia swojej myśli na trwalszym materiale. Pierwotnie chyba nawet nie chodziło o przekaz myśli, tylko o pozostawienie śladu po sobie. Ciekawe czy dla przyszłych pokoleń czy dla potwierdzenia - tak, ja istnieję. Co kierowało naszymi przodkami ,którzy już 40 tysięcy lat temu zostawiali znaki na ścianach jaskiń? Dziękuję Autorce, z niecierpliwością szukając wolnego czasu na przeczytanie kolejnych materiałów.

Oj przypomniał mi Twój wiersz jak fajnie było kiedyś być samemu ze sobą. Dzięki za wiersz:)

@GrumpyElf Oj to musiałbym się najpierw na nich zatrzymać :)

W sumie masz rację...taki sobie :)

Nie dorosłem jeszcze do niego i nigdy bym nie miał szansy dorosnąć, gdyby nie było tego "czegoś". Tak pomyślałem o Twoim wierszu.

@GrumpyElf Był tylko jeden taki w historii. Czytając Twój wiersz widzę Go. Wiersz z kilkoma parkingami nad przepaścią, z których roztacza się niezmącony widok.

@GrumpyElf Oczywiście ,że jest kanciasty i nie zawsze rytmicznie siedzi. Gdyby był okrągły i siedział, to ja byłbym poetą :) Ty piszesz "wybacz" , ja napiszę dziękuję :)

@corival Oj tak, zdecydowanie masz rację. Dziękuję. Poprawię w wolnej chwili.

@corival Czytając Twoje wiersze przestaję być obiektywny, zanurzam się. Będę więc milczał wymownie.

Czy da się coś robić w miłości z pełną świadomością,kiedy jej tam nie ma? Miałem znajomego. O technice piłki nożnej wiedział wszystko.Nawet swego czasu był pewien ,że wiedząc tyle co on szybko zostanie Lewandowskim. Większego "kaleki" na boisku nie widziałem. Z miłością jest podobnie.

Zatopić się , zjednoczyć aż do organicznego poziomu. Po kilku czytaniach, to bardzo dobry wiersz.

Doświadczenie śmierci.Wiem o czym piszesz i z tego co wiem,to objaw ...wyżej świadomości, rozwoju duchowego. Wiesz, tylko ja się osobiście boję,że zabierze mi to radość życia.Powinno być odwrotnie.Cel, to życie bez strachu przed nią. Życie pełnią. Widać,jeszcze nie jestem gotowy. Pozdrawiam :)

Naiwność bez granic Jest celem twym lub prześladowaniem Dobrze ci z tym żyć I tylko czasem takie przychodzą dni Gdy chce ci się wyć. Gdy nie ma już nic Na nowo znów oszukasz się Być może przyjdzie ten dzień Gdy promień słońca ogrzeje Serce twe i duszy cień. Gdy jeszcze możesz sprawdzić Siłę swojej słabości Nie jest z tobą tak źle Gorzej ,gdy w ociężałej bezradności Odnajdziesz swój dzień, życia sens. Być naiwnym, to nie grzech Choć często budzisz na ustach śmiech Tak to już w twym życiu jest Że płaczesz , a inni śmieją się. Nie załamuj rąk. Jesteś im potrzebny.

@error_erros Dziurki to raczej śrubować tylko fabryczne :) Przepraszam Cię,ale nie mogłem się powstrzymać :)

Z tego co zrozumiałem moich szanownych przedkomentujących ,to śrubki mogą być takie sobie - nie wydziwiać ze złotymi, instrukcję do kosza. Jednym słowem ,prowizorka :) Jak wiadomo te najdłużej trzymają.

@corival Ten typ poezji można nazwać "poezją naukową".Oprócz artyzmu słowa mamy naukowy przekaz.Tematyka dotyczy kultury ludowej i na pewno wielu ludzi jest tym zainteresowanych.Ta tematyka nie była może zbyt "modna" i mam nadzieję,że nie będzie.Nawiązuję do Twojego utworu "Nie zielsko", gdzie odczuwam strach,że ludzie wszystkie magiczne zioła stratują i zamienią na pieniądze.

@corival Na pewno nie. Jesteś poetką przed odwykiem i niech tak pozostanie.

Wspomnienia z dzieciństwa? Taki swój domek na drzewie ,gdzie chowamy się przed światem, powierzamy tajemnice, smutki i radości, jesteśmy bezpieczni i wszystko w koło jest też chronione. Takie we mnie skojarzenia ten wiersz wywołał.

No właśnie, jak zachować to wszystko o czym piszesz, gdy ktoś z butami włazi? Myślę,że cały czas się nie da,ale ciągle od nowa zaczynać ,to już można zrobić.Pozdrawiam :)

Ooo ,dziękuję ,ja też tak próbuję :)

Ja napiszę tylko: "Bo nie jest światło by pod korcem stało, Ani sól ziemi do przypraw kuchennych, " C.K.Norwid

@corival Marzy się tomik poezji o zwyczajach, legendach , wierzeniach prastarych... Masz dar tak ujmującego ich opisywania. Te wiersze są pełne szacunku, ale tak też obrazowe ,że czuć zapach morza, widać w wyrzuconych na brzeg wodorostach słoneczne kamienie. Twoje wiersze są i dobre i dobroć z nich płynie, pochylenie nas wiekami dawnymi.

@GrumpyElf Ehh ludzie, nigdy nie mają dość:) Myślę,że jest.To jednak rozwinięcie drugiego chyba tylko. Jesteś nie tyle już zainteresowany pisaniem, co tą więzią. Potrafisz wtedy rozmawiać o jednej strofie przez całą noc i myślę,że ...jesteś wtedy bardzo szczęśliwy.

@GrumpyElf "Pisać latami i nie odczuwać potrzeby dzielenia się.." Właśnie tak.Mamy tutaj jakby dwa etapy.Nie wiem czy każdy tak poezję przechodzi? 1. piszesz, wyrażasz siebie,nie masz potrzeby by ktoś to czytał - etap młodzieńczy 2. albo już nigdy nic nie piszesz, bo się światu sprzedałeś, albo też udaje ci się przeżyć i pisać, aby nawiązać więź z tymi co mają tak samo jak ty. - etap dojrzały(?) Jest takie opowiadanie "Mewa" Richard Bacha. Tam te dwa etapy są bardzo widoczne. Czytałaś, a może ktoś inny czytał?

@corival Nie za odwyk,tylko za cierpienie. Chyba niestety nie dość podkreśliłem o co mi chodzi. Nie chciałem podawać "bursztynu" na talerzu. Może lepiej było napisać: Aniołowie św. Piotra pytają: -Czyściec? - W życiu już cierpiał Niech idzie do raju. W każdym razie dziękuję Ci za odwiedziny i zdaje się już coś dziś napisałaś , więc biegnę czytać :)