Znajdź zawartość

Tajemniczość nie skrywa się w ciszy Ale znajduje się w chaosie Wielu, powiązanych ze sobą Wrzeszczących głosów. Po środku znajduje się Jeden, samotny człowiek. Wyróżnia się z tłumu, Jakby reflektor na niego świecił. Rozmawia z nieobecnym Obserwatorem świata. Jego słowa giną w hałasie, Zostawiając tylko ślad na ustach. Nikt nie próbuje zrozumieć Jego mądrości, wszyscy krzyczą O własnych racjach, ginących w tłumie. On nie krzyczy, tylko szepcze. Szepcze o tym jak powstał świat, O marności istnienia, Nieśmiertelności kwantowej I niezrozumianych paradoksach...

Cud pierwszy** koisz ból spokojnymi falami słychać diabloniebiański charkot syren zgniłe ciała topielców są jak cudoskórcy z obrzmiałymi członkami porządek Luny wprowadza chaos morska piana w tęczówce odbita dawno zalała szczęśliwych nieszczęśliwców wszystkich których ukochało fatum fale cicho acz ostro mruczą: duchu bezduszny twoja inteligencja zaprzęgła energię w rydwan koła lat stwarzając giganty i karły a czerń piekielna i tak zamieni się w szlachetny byt Marzec 2016 r. Cud drugi wlewasz do serc olejek z róż białe jak śnieg dusze rozdajesz skrzydłami aniołów przytulony twe posągowe piękno rzuca na kolana ostrym lancetem operujesz w milczeniu to znosimy może i dla nas szykujesz cuda Kimże ty? Wkrótce cię otworzymy Marzec 2016 r. Justyna Adamczewska _________________ "Cud pierwszy" ** jest wersją pokrewną wiersza "Cud pierwszy"* - zamieszczony wśród moich utworów.