Znajdź zawartość

Wyznaję Ci miłość pieśnią swojej duszy, rozbrzmiewa w zmysłowym drżeniu ciała. Pragnę być blisko Ciebie w życia podróży, bez ciepła twej dłoni, jakbym nie istniała. Kiedykolwiek zechcesz, to będę przy Tobie, z oddaniem spełniając Twoje pragnienia. Gdyż piękną miłość teraz noszę w sobie, taką, która dogłębnie wszystko zmienia. Nic jej już nie zabije, ani też nie ostudzi. Zapuściła w mym wnętrzu głębokie korzenie. Będzie w sercu zawsze, czasem pomarudzi, gdyż taką cechę ma ziemskie stworzenie. Nie zapyta też nigdy, co ja tutaj robię? Podejmować będzie trudne wyzwania. Czasem zapyta, jak mogę pomóc Tobie? Fantazją spotęguje - rozkosz pożądania. Cierpliwa, pełna tolerancji i zrozumienia, nie odkłada na później aktu przebaczenia. Potrafi słuchać zwierzeń bliskiego człowieka i zawsze ze spokojem na jego powrót czeka. Czy tak właśnie objawia się miłość prawdziwa? czy to jest o niej, tylko moje wyobrażenie. A może jest zmienna, czasami też zdradliwa, a cała reszta, nieosiągalnym jest pragnieniem? O miłości prawdziwej często marzymy na tej planecie, lecz w wydaniu ludzkim, takiej raczej nie znajdziecie! Kochajcie więc bliskich najmocniej jak potraficie, dzięki silnej miłości, głębszego sensu nabierze życie.

Chcę czegoś doświadczyć Chcę mieć wspomnienia Chcę żeby ktoś mnie pokochał Chcę być piękna Chcę żyć To wszystko co sprawia że mogę być szczęśliwa Zazwyczaj jest daleko Niczym odległa wyspa do której trafia się tylko raz Można na niej zostać lub odejść I już nigdy nie wrócić Ale zawsze po drodze na wyspę Jest pełno przeszkód I mimo że próbuję z całych sił do niej dotrzeć To nigdy nie daję rady Ponieważ jestem zbyt słaba i niewystarczająca Dla właśnie tego szczęścia Czekam Każdy radzi czekać Wierzy że czekanie jest najlepsze Ale tak naprawdę jedynie co mi daje To fałszywą nadzieję Lecz minął czas A ja dostrzegłam braki Które za każdym razem ukrywałam czekając Teraz widzę wszystko Wiem czemu wyspa zawsze była nieosiągalna Czemu moją wymówką było czekanie Teraz wiem że nie jestem godna Aby czegokolwiek chcieć Nawet wysp Koniec

Mówią, potrzeba ma

Szuram idąc ulicami, które znam. W sercu wszystkie je alfabetycznie mam. Kocham kiedy słońce na nie świeci. Lubię kiedy księżyc je sobą rozjaśnia. Błądzę dłońmi po zbożu, po drodze oczyma. Wiem kiedy się każde zbiory zaczyna. Kocham kiedy słońce rozkłada ręce nad ziemią. Kocham kiedy księżyc rozjaśnia blade lasu cienie. Rozumiem, że człowiek miejsca kocha. Rozumiem, że człowiek lubi co, jak przedmiot leży. Ale nie rozumiem dlaczego człowiek kiedy coś żywego widzi. Zniszczenia tego pragnie, bo tak bardzo nienawidzi.