Znajdź zawartość

poranek deszczem chlupoce niebo tęskni wraz ze mną liście nocą jeszcze zszarzałe po deszczu nawet osnute kurzem skrywają w tkankach nie zieleń lecz ciemność nowe powietrze świeże powietrze słońca nie widać - może to lepiej kiedyś lubiłam dżdżyste poranki spało się dobrze w chmurnej zalewie a teraz nie wiem zasnąć nie mogę płaczę i tęsknię męczę się sobie

Widzę nie widząc świata jestem tym Czym inni lękają się być Inni są zbyt ugruntowani Zaczynam dostrzegać każdy odcień myśli Ile ich może być tego nikt nie wie Róża moja wyrasta z twoich ud Rozmarzony nie wiem czym jesteś Snem? Nie widzę Ludzi oni są jak ptaki daleko Poza moim wzrokiem Poza moim piętrzącym się uczuciem Poznałem inna stronę Tej na nieboskłonie pustki Tej bojaźliwej nicości Ona często się objawia Jest inna i zarazem dobrze mi znana Chciałbym ust skosztować zwierzęcej Tęsknoty za tym co rozpłatało mnie na Drobne szkiełka Słyszę dźwięki rozmyte Widzę kształty tracące swą formę Wszystko ma formę od czasu Kiedy jest jasno Ale gdy ciemnia spowije Oplecie nasze ciała Wówczas rozpylamy się w pustce Ja widzę nie widząc formy Ja widzę nie trwoniąc łzy Ja widzę nie czując nic Ja płonę nie krzycząc Jestem snem Wszystko jest tylko snem